Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!
Για τον μήνα Νοέμβριο η στήλη «Λόγω Γραφής… Ες γην εναλίαν Κύπρον» σας παρουσιάζει τον νέο ποιητή Πέτρο Κωνσταντίνου, ο οποίος διακρίνεται για το βάθος και την πρωτοτυπία των στίχων του. Ακολουθούν δύο ποιήματα από την πρώτη ποιητική του συλλογή «Ο χωματόδρομος».
Φτανόκαρτος
Φωτορυθμική αντανάκλαση
αποκαλύπτει ρυθμούς
υποταγμένους
σε μυστικές υπηρεσίες.
Αστραφτερός αλγόριθμος
αμφιβόλου διάρκειας
μικροπαράσταση ελαφρώς κυνική…
σπινθηροβολεί υποσχέσεις
ουρανοκατέβατες.
Υπολογισμοί γερόλυκοι
με έχουν συστήσει εδώ και καιρό
σε μια δυναστεία ανυπόφορη.
Κι εγώ με τη σειρά μου
αυτοπροτάθηκα
να κρυπτογραφήσω μία έκσταση.
Μέσα μου κλαίω σιωπηλά.
Παρακολουθώ
φαντάσματα να παρακολουθούν
δειπνώντας…
Φιλοδοξώντας
ν’ απολαύσουν πρωινά
χαμένα σε άλλες περιπλανήσεις
παρέα με αγγέλους
απεσταλμένους
των άνω διαζωμάτων.
Μες το κεφάλι μου…
κατάδικοι ομολογούν την αδιαφορία τους.
Στρώνουν κρεβάτια
με τους κανόνες τους.
Ξετυλίγουν χαλιά γεμάτα προκηρύξεις.
Περιποιούνται ουλές με τις τύψεις τους
σχεδιάζοντας
ένα τελευταίο παρανάλωμα.
Βλέπεις;
Στ’ αλήθεια βλέπεις;
Τα περισσότερα πράγματα
δεν αποφάσισαν αν θέλουν να φαίνονται.
Η σκέψη χρειάζεται όργωμα
και βαθύ σκάψιμο
ένας ολόκληρος κόσμος να φτιαχτεί
και να μπορέσει επιτέλους η ψυχή
να γνωρίσει κάτι για τον εαυτό της.
Γι’ αυτό
αποσύρομαι διακριτικά…
κατακερματισμένος.
Γεμάτος περηφάνια.
Όλη μου τη ζωή χάζευα
φαντασμένος.
Γράφοντας τις υποψίες μου
ακολουθώντας μεθόδους αφαιρετικές.
Κρατώντας αυθόρμητα
τα εξαπτέρυγα καθημερινής δόξας…
Παριστάνοντας το εναλλακτικό περισκόπιο…
βαρκάρης κατευθυνόμενος προς καταρράκτες
στης θολούρας τα συντόμια
σε συνθήκες αδιευκρίνιστες.
Διανοητικά έντιμος,
ανεπαρκής…
φτανόκαρτος.
[Φτανόκαρτος = ευαίσθητος]
Άπτερος
Κάθε φορά που πάμε για περπάτημα
και σε βλέπω να χαμογελάς
εμφανίζονται μπροστά μου
όλοι οι ποιητές
και όλοι οι φιλόσοφοι.
Εκεί που γέρνει ο ήλιος
να βασιλέψει δίπλα στο χαμόγελό σου
μέσα στην ρόδινη σιωπή
η αμφιβολία χάνεται.
Κάθε φορά που πάμε για περπάτημα
και σε βλέπω να χαμογελάς
στο πρόσωπό σου
μαζεύονται όλες οι ακτίνες
πριν σβήσουν…
Και φαίνονται να γνώριζαν
πως έπρεπε να φθάσουνε κοντά σου
να φέρουν μαζί τους
όση ομορφιά μπορούν
να λάμπει στο βλέμμα σου.
Κι όπως ακούω όλες τις μελωδίες
με όλα τα όμορφα συναισθήματα
πρέπει να είμαι βέβαιος
πως έχω μαζί μου
όλους τους κώδικες
της επικοινωνίας…
Κάθε φορά που πάμε για περπάτημα
και σε βλέπω να χαμογελάς
εμφανίζονται μπροστά μου
όλοι οι πρόγονοι
και όλοι οι απόγονοι.
Η στιγμή εγκλωβίζει το χρόνο
η αιωνιότητα προσπαθεί να κρυφτεί
μέσα στις σκέψεις σου
χωρίς να σκέφτεται πως να δραπετεύσει
χωρίς πια να βρίσκει κανένα άλλοθι.
Κι αυτή η εκστατική
και ρομαντική της διάθεση…
μοιάζει να ενορχηστρώνεται
από τους χτύπους
της δικής σου καρδιάς.
Κάθε φορά που πάμε για περπάτημα
και σε βλέπω να χαμογελάς
ένας απόκοσμος υπερβατικός
και μια κυματική σύμβαση
φέρνουν όλες τις ερωτήσεις
που λύνουν όλες τις απορίες.
Και ο φόβος γαληνεύει τον κόσμο…
Γινόμαστε ο απόηχος των κυμάτων
γίνεσαι η μεταφυσική των λέξεων.
Και ξαφνικά
μες την αστροφεγγιά
που ετοιμάζεται
να υποδεχθεί τον Αύγουστο…
ακούω όλα αυτά
που πάντοτε προσπαθούσες να μου πεις…
Και μαζεύω προσεκτικά
όλα σου τα χαμόγελα.
Γιατί όπως χαμογελάς…
ομορφαίνει το παρελθόν μου.
Ο Πέτρος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στη Λεμεσό. Κατάγεται από τον Άγιο Σέργιο και τη Μηλιά Αμμοχώστου. Είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κύπρου και εργάζεται ως μαθηματικός στη Μέση Εκπαίδευση. Είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού διπλώματος Μ.Β.Α. του πανεπιστημίου του Λέστερ, με εξειδίκευση σε αθλητικούς οργανισμούς. Υπήρξε αθλητής και ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου κλειστού χώρου, τεχνικός διευθυντής και εκπαιδευτής προπονητών πιστοποίησης της Ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου. Είναι ιδρυτικό μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Παγκύπριου Συνδέσμου Σπάνιων Γενετικών Παθήσεων «Σπάνια χαμόγελα». Μιλά αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά και βασικά γαλλικά και γερμανικά.
Αφήστε το σχόλιο σας