ΠΟΙΗΜΑΤΑ:
Κάτω από το χαλάκι
Βελτιωμένη έκδοση των συναντήσεων
Ημερολόγιο τοίχου σε δύο στροφές
Δρώμενα του καιρού
Ξενιτιές και σιωπές χωρίς τελεία
Κάτω από το χαλάκι
Στην πορεία του χρόνου, απηνώς διαχειριστές του πένθους γίναμε,
προς τον πλησίον μετρημένα τα λόγια μας,
μπορεί και κάτω από το χαλάκι της κουζίνας να συναντιούνται τα ψίχουλά τους,
μια ακόμη αλήθεια στην ανάγκη.
Τόση έξαψη λυγμού, τόσα τινάγματα εκπλήξεων στο μπαλκόνι
και μικροζημιές στα ρούχα,
μικρό το κακό θα λέμε για να πάει ο καιρός με τα νερά του,
άλλοτε ως ευμένιδες, άλλοτε σαν ερινύες στο κλεινόν άστυ,
όλα κύματα κατά το δοκούν.
Και με βάρδιες ζούμε από τις ζωές των άλλων και τι με καιρό θα κάνει σήμερα,
πάγιο ερώτημα των διαλόγων μας, η καλή συνέχεια.
Βελτιωμένη έκδοση των συναντήσεων…
Ενδιάμεσες λύσεις στα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητας,
σε βελτιωμένη έκδοση τυπικών επισκέψεων και για να μην χανόμαστε,
σιωπούμε, πριν και μετά με δώρα για το θεαθείναι και να περάσει η ώρα,
σε γιορτές και αργίες την ανία μας την γιορτάζουμε και με αναρτήσεις,
έτσι καταλήξαμε αργά και το απόγευμα,
ωραίο και το γλυκό του κουταλιού,
το μόνο που ειπώθηκε καθαρά και ένα για στα χέρια σου
μια καλή τυπικότητα χειραψίας,
κάναμε και τσιγάρο με ένα παρατεταμένο άλφα της απόλαυσης στα χείλη,
καπνός οι ματιές μας,
μα το ηλιοβασίλεμα στην διαδήλωση των χρωμάτων του,
ήταν μια ακόμη σελίδα άγραφη,
αφού περάσαμε καλά,
όλα καλά.
Ημερολόγιο τοίχου σε δυο στροφές
Έγραψα στης μοναξιάς τον τοίχο,
λόγια της στιγμής,
μήπως και τα δεις αφού σε χάνω,
στην διαδρομή της εποχής
Περαστικοί διαβάτες,
των ματιών οι σαϊτιές, κύματα αντάρτες,
σβήσανε από της γης τους χάρτες,
βήματα υποσχέσεις και όλες τις αυταπάτες.
Δρώμενα του καιρού στην μεσοτοιχία
Χαμηλές οι συχνότητες των στοχασμών του χτες,
από συνήθεια και ανάγκη συγκατοικώ μαζί τους,
μια ακόμη έκπληξη συνάντησης,
κάτι σαν αναζήτηση ταυτότητας και πού ανήκω,
είναι ζητούμενο τέτοια ώρα,
το τι θα πάρω και τι θα χαθεί,
μακρινοί απόντες φεύγουν στο καλό τους,
λόγια του αέρα του μοιράζουν τις ήττες και τις τύχες μου θαρρώ,
με δελτίο καιρού σιγά σιγά βρίσκουν την θερμοκρασία τους.
Και κει που στήνω αυτί στο τοίχο,
να φανταστώ τι γίνεται τέλος πάντων με αυτή την διπλανή πόρτα,
χτύπησε η δικιά μου.
Ξενιτιές και σιωπές χωρίς τελεία
Και αφού γενιές και γενιές κάνανε το έργο τους,
έρχονται χωρίς παραγγελία και προπληρωμή στην πόρτα σου,
μνήμες και τόσες τους επιστροφές,
στις ξενιτιές είναι άνθρωποι,
όλοι συγγενείς της αλφαβήτας ρίζες σπείρανε,
στα όνειρα και στα τόσα μπαρμπεκιάσματα
κανένας καπνός δεν έσβησε απογεύματα και κάρβουνα,
σιγοκαίει και αυτό το επεισόδιο ζωής,
όλοι μαζί με σένα είναι παρόντες στην απουσία τους.
Ξενιτιές στο λαιμό σε πιάνουν τα παράπονα
και η νοσταλγία ο μόνος δρόμος διαφυγής,
και μια και δυο φορές χτυπάει ο πόνος της,
μα το γράμμα της μάνας το συστημένο,
τρείς και χίλιες δεκατρείς το έχεις κειμήλιο ψηλά
στην ντουλάπα των ρούχων και μέσα σου το φοράς,
και έτσι περπατάς στην ξενιτιά με περηφάνια
και μάτια και στην πλάτη να ‘χεις,
για κάθε σου δάκρυ ένα ακόμη του ταξίδι λυτρώνει
να ‘σαι προετοιμασμένος στα αλμυρά και στα γλυκά της δεύτερης πατρίδας,
όλα τα ενδεχόμενα της μνήμης ξαναγεννιούνται,
δεν έχουν ώρες αυτές οι διανομές της και δεν χτυπάνε κουδούνια,
όπως τότε παιδάκι στις τρεχάλες από γειτονιά σε γειτονιά,
μια ακόμη φωτογραφία σε κοιτάει και πώς περάσανε τα χρόνια,
σε ένα ακόμη ταξίδι το εισιτήριο σου,
δεν έχουν λήξει τα όσα είπαμε,
καλοκαίρια στην αυλή του πατρικού,
στο πλαστικό τραπέζι εκεί καθόμαστε και λέμε,
ιστορίες του βουνού και του καφέ,
καίει και ο ήλιος την ματιά σου,
όλες οι πόρτες είναι γνώριμες,
μυρίζει και ο βασιλικός στις γλάστρες πιο καλά,
αντοχή που την έχει και κλείνεις τα μάτια σου,
ό,τι σε ακουμπάει μυρίζει ακόμη,
κερί που δεν σβήνει η φλόγα του,
μια ακόμη φιλοξενία στο αίμα και στο στόμα,
τραγούδια φέρνει και ο αέρας,
ξενιτιά κατ´ επανάληψη, έργο που σκηνοθετείται,
ρόλοι στο μεροκάματο τους,
σε βρίσκουν και στην κάθε αναχώρηση
τελεία και παύλα δεν υπάρχει στην επιλογή αυτή,
μια ακόμη σιωπή τους,
μια ακόμη συνάντηση.
Αφήστε το σχόλιο σας