Οι νυχτερίδες γυροφέρνουν

τα πλατώματα της νύχτας.

Απ’ το παράθυρο του καλοκαιριού

ανάσα και δροσιά κυλούν στο αίμα,

χθόνια παρηγοριά για σκέψεις τ’ ουρανού.

Η θλίψη σαν χιλιόβουη καταιγίδα

τον νου σαρώνει.

Οι στοχασμοί τον ποιητή κατατάσσουν

με τους  υπολοίπους ανθρώπους.

Ο θάνατος είναι το μέτρο

δεν υπάρχει πια αλήθεια

μπροστά στα μάτια.

Οι πάντες επί του φοβερού βήματος

συνοδοιπόροι (ανώνυμοι)

γίνονται του τέλους.

Αχ, ο θάνατος ο αδέκαστος

εξισορροπιστής

δεν αφουγκράζεται (ολωσδιόλου)

τις λογοτεχνικές διαδρομές.

Σαν σκιές αποχωρούν  οι μούσες

ηττημένες απ’ τη θανατερή

τη σιωπή.

Ο θάνατος δεν ξεπερνιέται

απ’ του πνεύματος την ερίτιμη

δημιουργία.

Ούτε και οι λέξεις

δίνουν προοπτική ελέους.

Οι θνητοί στην Αχερουσία βάρκα ανεβαίνουν

και με τιμές (κωμωδίας)

τους ξεπροβοδίζει ο βαρκάρης (δίχως εξαιρέσεις).

Ανεπαίσθητα κι ο ποιητής

αποδεχόμενος -θλιβερά- την ωριμότητα

φιλά τα πόδια του Θεού

και παύει να στοχάζεται.

Εκείνη τη στιγμή που  οι νυχτερίδες ξεκινούν

τους χορούς

κάτω απ’ το φεγγάρι…

Σημείωση του συγγραφέα:

Το παρόν ποίημα είναι ένα «αφιέρωμα» στον ποιητή, που μπροστά στον θάνατο αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα της ζωής  και προβληματίζεται στοχαστικά, αν αφήνει κάτι στον κόσμο, αν υψώθηκε πάνω από τη μετριότητα και το πλήθος…

Χριστόφορος Τριάντης