Το θέμα θα είναι πάντοτε επίκαιρο γι’ αυτό και καταπιάνομαι μαζί του, ετεροχρονισμένα έστω. Βλέπετε είχα την αφελή ελπίδα ότι θα το δω (το θέμα) να διορθώνεται, να κατεβαίνει στα πεζοδρόμια και στις διαδηλώσεις. Αυτό όμως (το θέμα πάντα), παρέμεινε το ίδιο, κατσικώθηκε σε επίπεδο συζητήσεων στην μικρή βουλή του καφενέ γιατί στην μεγάλη, τη Βουλή των Ελλήνων, ούτε λέξη.

Ομιλώ για το  κόλπο με την αλλαγή του νομίσματος, που το έζησε και φυσικά ακόμη το ζει το καλάθι της νοικοκυράς, όχι ρε αυτό με την μπουγάδα αλλά αυτό με τα τρόφιμα και τα ζαρζαβατικά…

Ας πούμε π.χ. ότι ένα ματσάκι μαϊντανός φρέσκος και πανάοσμος στοίχιζε επί εποχής δραχμής 50 λεπτά έτσι; Ε, το ίδιο ακριβώς δεν στοιχίζει και τώρα ρε παιδί μου; Τι στην ευχή γκρινιάζεις και μουρμουράς; Με την ειδοποιό διαφορά που τα σημερινά 50 λεπτά του ευρώ ισοδυναμούν με 187 περίπου με εκείνα της δραχμής, που σημαίνει τρεις φορές περισσότερο και κάτι ψιλά.

Τα πάντα φίλε μου είναι θέμα ψυχολογίας και καθωσπρεπισμού. Βλέπεις, άλλο είναι να σε κλέβουν άγαρμπα και φανερά και άλλο με στυλ και κρυφά.

Η κυρά Κατίνα, για παράδειγμα, που και πολλά δεν ξέρει από νομίσματα και από γράμματα του επιπέδου αντί της υπογραφής της άμα λάχει να της ζητήσουν να βάζει έναν σταυρό και να καθαρίζει, πώς να το καταλάβει το κλέψιμο αφού και επί δραχμής και τώρα με το πενηνταράκι αγοράζει το μαϊντανό της; Ένα πράγμα πάντως δεν καταλαβαίνει και είναι μέσα στην απορία. Πώς και το πορτοφόλι της αδειάζει τόσο γρήγορα; Πώς και δεν φτάνουν τα χρήματά της αυτά που έδινε πάντα για τα τρόφιμά της; Ούτε αυτό το καταλαβαίνει, όπως και ποτέ δεν θα καταλάβει την αβυσσαλέα διαφορά που χωρίζει τα δύο αυτά πενηνταράκια.

Σ’ αυτήν την κυρά Κατίνα, λοιπόν, στηρίχτηκε όλη η κομπίνα. Ο Έλληνας στα ‘’ψιλά’’ της δραχμής ουδέποτε έδωσε σημασία, το ίδιο κάνει και τώρα με τα ‘’ψιλά’’ του ευρώ, μέχρι που όλα αυτά τα παραμελημένα ‘’ψιλά’’ γίνονται  πολλά και από ψιλά μεταλλάσσονται σε ‘’χοντρά’’ και έρχεται η στιγμή που χρωστάς παντού. Τα τεφτέρια του Φούρναρη και του μπακάλη με τα χρωστούμενα του πελάτη, εκεί που είχαν εξαφανιστεί, ξαναέκαναν αισθητή την παρουσία τους. Αυτά δεν είχαν εκλείψει όταν η δραχμή ήταν στα ντουζένια της και μέχρι ακόμη το ψυχορράγημά της;

«Μια φρατζόλα μάστορα και γράφτην».

 Εβδομήντα λεπτά, σιγά το πράγμα.

Και έτσι, εβδομήντα σήμερα, εβδομήντα αύριο, έρχεται το μεθαύριο και χωρίς πια να το καταλάβεις χρωστάς ‘’χοντρά’’ ΠΑΝΤΟΥ.

Και εγώ που υπερηφανευόμουν ότι δεν είμαι καμιά κυρά Κατίνα αναρωτιέμαι πότε ήμουνα καλύτερα, τότε που ο μαϊντανός κόστιζε ένα πενηνταράκι ή σήμερα που κοστίζει το ίδιο, μα που υπάρχει η ειδοποιός  διαφορά που λέγαμε και με κλέβουν ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΜΟΥ;

Ποιος είναι ο κερδισμένος της ιστορίας αυτής; Ο καλλιεργητής ναι μεν εισπράττει τα τριπλά από τον… μαϊντανό και τα άλλα του προϊόντα, μα είτε γιατί η ζήτηση έχει ελαττωθεί, είτε γιατί τα έξοδά του είναι τεράστια, του έρχεται το ένα τ’ άλλο, που λένε.

Ο μόνος ζημιωμένος είναι πάντα ο καταναλωτής, που περισσότερα ξοδεύει και λιγότερα ψωνίζει και ακόμη λιγότερα τρώει, αδυνατίζοντας από μία αναγκαστική δίαιτα. Αντί να αγοράσει, ας πούμε, ένα κιλό κεράσια, αγοράζει μισό και αντί να φάει κρέας και ψαρικά επί καθημερινής βάσης, τα τρώει κάθε Κυριακή και Σχόλη, όπως έκανε στο απώτερο παρελθόν με τους παγκόσμιους πολέμους και δεν συμμαζεύεται.

Τι να φάει, λοιπόν, για να αντέξει, να ανταπεξέλθει αυτό το δούναι από εκείνο το λαβείν του μισθού του; Ας εισπνέει μπόλικο αέρα κοπανιστό. Αλλά και πάλι να επιβαρύνει τον εαυτό του με τόσο air pollution, αφού με τη βαθιά εισπνοή θα ξεπεράσει το επιτρεπόμενο όριο;

Σε απελπισία ο καταναλωτής, ο άστεγος, ο άπορος, ο πολίτης. Θα έρθουν καλύτερες μέρες, τον παρηγορούν. Το μόνο σίγουρο. ΝΑΙ. ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ; Ας έρθουν πριν να είναι αργά. Πριν δει τα ραδίκια ανάποδα από το άγχος και την μεγάλη ένδεια. Αμήν.