Επιστολή απευθυνόμενη σε ώτα μη ακουόντων:

Μάης και  Φύση σε απόλυτο οργασμό. Έκρηξη φωτός χρωμάτων  αρωμάτων σε μια μίξη που δεν πέτυχε ποτέ αλχημιστής. Βλέπεις, τη φύση μπορείς να την μιμηθείς, μα για να την αντιγράψεις επακριβώς, όσο και αν προσπαθήσεις, δεν θα τα καταφέρεις. Μπορεί επίσης  να την βιάσεις, να ασελγήσεις πάνω στην ομορφιά της με σαδισμό και  ανείπωτη κακία, μα αυτή όλα τα υπομένει. Βέβαια πού και πού, αγανακτεί μην αντέχοντας άλλο την τόση αχαριστία και προβαίνει σε κάτι ξεσπάσματα που  τα χαρακτηρίζουμε ’’περίεργα’’. Είναι σαν να μας λέει: ‘’Άνθρωπε, μέχρι εδώ. Κατέστρεψες ό,τι μπόρεσε η ψυχή σου μα δεν χόρτασες καταστροφή. Θέλεις κι άλλη, κι άλλη μεγαλύτερη. Δεν με σέβεσαι. Ναι μα αν δεν σέβεσαι εσύ εμένα που είμαι το μεγάλο δώρο του Θεού, για πες μου, εγώ, σαν τι πρέπει να κάνω; Θέλεις να εξαφανίσω τους Μάηδες και τα Καλοκαίρια μου; Το μπορώ και το ξέρεις. ΜΑ εσύ αυτό θα το πεις ‘’παραξενιά’’ μου, ‘’ελ νίνιο’’ και δεν συμμαζεύεται. Είναι θυμός άνθρωπε, ούτε κι εγώ η ίδια το πιστεύω πόσο κακιά μπορώ να γίνω από  δικαιολογημένη αγανάκτηση. Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Αφού σου αρέσει η ομορφιά και ο Παράδεισος της Γης, γιατί τον καταστρέφεις; Τι ανωμαλία κι αυτή η δική σου;

Κοίταξέ με σήμερα τι όμορφη που είμαι με το Μάη μου πλεγμένο στα μαλλιά…

Με βλέπεις και χαίρεσαι κι εγώ γελώ με τη χαρά σου…

Προσπάθησε λοιπόν να με κρατήσεις όμορφη έτσι όπως πάντα ήμουν ανά τις χιλιετίες. Με τους Ήπιους Χειμώνες, τα Φθινόπωρα, τις Άνοιξες και τα ξανθά Καλοκαίρια μου, που πια τείνεις να τα ισοπεδώσεις όλα, να τα κάνεις άσπρο-μαύρο, χωρίς εκείνες τις πινελιές των χρωμάτων που κάποτε ζωγράφιζα με κέφι…

Σταμάτα τους βανδαλισμούς στο κορμί μου. Σταμάτα να με βασανίζεις. Για δες πόσο γρήγορα μού περνά ο θυμός και πόσο καλή ξαναγίνομαι για χάρη σου όταν μου δίνεις μια σταλιά ΑΓΑΠΗ… Έλα να αγαπηθούμε και θα δεις το Μάη μου να σου κάνει συντροφιά όλο το Χρόνο.

Μα βρε κουτό, Φύση είμαι εσύ, πώς δεν το σκέφτηκες ποτέ; Είσαι μάλιστα εκείνο το τμήμα μου που είναι το ίδιο σοφό μ’ εμένα. Μα τη σοφία σου τις πιο πολλές φορές την παραχώνεις κάτω από σκεπάσματα βαριά, για να μην πω ότι την θάβεις. Τι σαδισμός είναι αυτός, πες μου να καταλάβω. Χιλιάδων χρόνων εμπειρία και δεν μπόρεσα ακόμη να σε ερμηνεύσω.

Έλα. Σου απλώνω το χέρι. Σού φέρνω ανθοδέσμες ευωδιαστές για να συμφιλιωθούμε και να θυμηθείς ξανά, πόσο ευτυχισμένος γίνεσαι σαν με βλέπεις να λάμπω από ομορφάδα. Πρόσεξε όμως, μη με θεωρήσεις δεδομένη. Δεν θα είμαι πάντοτε γενναιόδωρη. Αν εσύ εξακολουθήσεις να είσαι μικρός και μωρός φοβάμαι θα σε μιμηθώ. Με το να θέλεις το κακό μου, που στην τελική είναι και δικό σου κακό, τι είναι; Δεν είναι μωρία; Εξυπνάδα την περνάς;

Σήμερα, πρώτη του Μάη, γιορτάζω. Έβαλα τα καλά μου και  προσπαθώ να σε κάνω να με ερωτευτείς  τρελά και βαθιά. Θέλω όμως και να με προστατεύσεις. Μόνον εσύ το μπορείς. Και μη με ρωτήσεις από ποιον; Λυπάμαι που θα σου το πω, αλλά είσαι ο μόνος εχθρός μου. Άλλον μεγαλύτερο από εσένα δεν έχω και μάρτυράς μου ο Θεός. Ως πότε θα σε ανέχομαι; Έως πότε θα σου χαρίζω Μάηδες με λουλούδια και φως; Δείξε μου λίγη Αγάπη και σεβασμό. Δεν είναι πολλά αυτά που ζητώ…

 Ή μήπως για σένα είναι;