Είχαν δώσει ραντεβού στο καφέ Παπαγάλος.
Εκείνη είχε φτάσει πρώτη, απέφυγε να τους δεχτεί στο σπίτι της.
Τόσα γίνονται… Καλύτερα σε ουδέτερο χώρο.
Κάθισε σε ένα γωνιακό τραπέζι με θέα το δρόμο και παρήγγειλε το καφέ της.
Το πακέτο της, τυλιγμένο καλά, το ακούμπησε όρθιο στον τοίχο πίσω της.
Έφυγε νωρίς από το σπίτι, ίσως γιατί φοβόταν μήπως το μετανιώσει.
Τα τελευταία χρόνια έμενε μόνη της. Ήταν ελεύθερος άνθρωπος και την απολάμβανε την μοναχικότητά της.
Παρ’ όλα αυτά κάτι την ενοχλούσε, προσπαθούσε καιρό να το εντοπίσει, όλα τής έφταιγαν, οι κουρτίνες, ο φωτισμός του σπιτιού, η θέση των επίπλων, κάτι μέσα στο σπίτι τής δημιουργούσε άγχος και καταπίεση. Σαν ένα αόρατο μάτι να την παρατηρούσε και να την έκρινε συνέχεια.
-Δεν σου πάει το φόρεμα που φοράς.
-Έχεις πάρει κιλά τελευταία.
-Τα μαλλιά σου πώς είναι έτσι σήμερα;
-Άργησες πάλι στη δουλειά σου.
Αυτά… και άλλα πολλά. Σαδιστής με το γάντι.
Τον εντόπισε επιτέλους!
Τον εντόπισε και τον εκδικήθηκε!
Βασανίστηκε πολύ να το αποφασίσει αλλά τη βοήθησε να πάρει την απόφαση ένας όμορφος πίνακας που αγόρασε από έναν πλανόδιο ζωγράφο σε μια απογευματινή της βόλτα.
Ένα θαλασσινό τοπίο με όμορφα χρώματα, με τη νεαρή κυρία με το ομπρελίνο που κρατάει το παιδάκι της από το χέρι.
Τον ξεκρέμασε αποφασιστικά και έβαλε στη θέση του τον πίνακα.
Ένα βάρος έφυγε από πάνω της. Κάθε φορά που έβλεπε το τοπίο, χαρά και ηρεμία πλημμύριζαν την ψυχή της.
Αυτό ήταν! Αμέσως έβαλε αγγελία στο “Πουλάω – Χαρίζω”. Βιαζόταν να τον ξεφορτωθεί.
«Χαρίζεται μεγάλος καθρέφτης, σαν καινούργιος»
Είχε απάντηση την ίδια μέρα από ένα νεαρό ζευγάρι. Έκλεισαν το ραντεβού για σήμερα.
«Ευτυχώς που είναι νέα παιδιά» σκέφτηκε «ελπίζω να τους συμπεριφέρεται καλύτερα» και κοίταξε ανυπόμονα την είσοδο του καφέ…
Αφήστε το σχόλιο σας