Πόση στενοχώρια μέσα μου,

κάθε φορά που αστοχώ να θυμηθώ

πως παιδί είσαι, μ’ ένα τραύμα μεγάλο.

Κάθε φορά που την τάξη προσπαθώ να επιβάλω.

Κάθε φορά που πρέπει να ζυγίσω

αν θα σε περιορίσω ή πρέπει να σ΄ αφήσω

να κάνεις το δικό σου. Να γίνει το δικό μου ή

να είμαστε εμείς;

Προσπαθώ και προσπαθείς.

Δε θέλω να σε τραυματίσω, μα ούτε και να σε εγκαταλείψω

σ’ ένα χάος να χαθείς.

Δοκιμάζω, δοκιμάζεις, σου φωνάζω και ουρλιάζεις.

Με πιέζεις να ανοίξω κι άλλο χώρο να σου δώσω, για να αναπτυχθείς.

Μεγαλώνεις, μεγαλώνω σε μια πάλη της ψυχής.

Δώρισε μου λίγη από τη δύναμή σου

να αντέξω την πυγμή σου

για να είσαι επαρκής…