Ο χρόνος κυλά και εγώ παραμένω εδώ ξαπλωμένος σε ένα ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου γεμάτο συναισθήματα, θλίψη, θυμό, απόγνωση, αγάπη. Ο πόνος έρχεται και φεύγει σαν κύμα που χτυπά πάνω στον βράχο, αγκαλιάζοντάς τον σφικτά. Άνθρωποι, συγγενείς, επισκέπτες περνούν όλη μέρα από μπροστά μου, χωρίς να στέκεται το βλέμμα τους πουθενά, χαμένοι στις δικές τους σκέψεις.

Οι δυνάμεις μου σιγά-σιγά με εγκαταλείπουν. Οι γιατροί πάντα χαμογελαστοί και ευγενικοί αλλά με μάτια σοβαρά. Μέσα από αυτά τα μάτια διαβάζω την αλήθεια, αυτή που μου έχουν καλά κρυμμένη. Δεν με νοιάζει για μένα, την ζωή μου την έζησα και με το παραπάνω. Από μικρό παιδί στα βάσανα, μεγαλωμένος μέσα στο ορφανοτροφείο στην Πρίγκηπο, ορφανός από πατέρα με μια μάνα ανήμπορη λόγω της φτώχειας της να μας φροντίσει, εμένα και τα δύο μικρότερα αδέλφια μου. Αλλά η ζωή μου φέρθηκε μεγαλόψυχα. Από την Πόλη στην Αθήνα, με μια βαλιτσούλα τόση δα και με τη γυναίκα της ζωής μου χέρι – χέρι, πορευτήκαμε μαζί, εργαστήκαμε σκληρά αλλά επιβιώσαμε, τα καταφέραμε. Κάναμε την δική μας οικογένεια, τα δικά μας παιδιά, εγγόνια. Αφήσαμε το στίγμα μας σε αυτόν τον κόσμο.

Αυτή την γυναίκα σκέφτομαι τώρα, που θα μείνει μοναχή. Παρέα μόνο με τις αναμνήσεις και τον πόνο. Μοιραστήκαμε χαρές, λύπες, απώλειες αλλά και αγάπη, πολύ αγάπη. Πώς μπορώ τώρα, μετά από τόσα χρόνια, να της πω “αντίο αγαπημένη”. Οι μέρες μετρημένες, τα λεπτά απέκτησαν σημασία όσο ποτέ άλλοτε. Για εκείνη. Μένει πλάι μου, πρωί – βράδυ. Δεν με αφήνει λεπτό μόνο μου. Διαβάζω τον καημό στα μάτια της, μην μπορώντας να την παρηγορήσω, να ανακουφίσω τον πόνο της.

Τα παιδιά μας ξέρω θα είναι πάντα δίπλα της αλλά εγώ δεν θα είμαι εκεί. Δεν θα είμαι εκεί να της κρατώ το χέρι στα δύσκολα, να χαζογελάμε με κάποιο αστείο της στιγμής, τα κρύα βράδια να πίνουμε το τσάι μας μπροστά στην τηλεόραση ή ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας πιασμένοι χέρι – χέρι σκεπτόμενοι τις σκοτούρες και τα βάσανα των παιδιών μας να μην μας παίρνει ο ύπνος και τις Κυριακές να τους υποδεχόμαστε με μία ζεστή αγκαλιά και φαγητά φτιαγμένα με αγάπη. Και πόσες άλλες μικρές στιγμές που κάνουν την ζωή μας τόσο γεμάτη.

Ο χρόνος τρέχει και το τέλος πλησιάζει. Χτες η ζωή μου χάρισε μια ακόμη μέρα. Μέσα στο νοσοκομείο όλα φάνηκαν να τελειώνουν. Ο θάνατος είναι φρικτός. Πνιγόμουν, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, δεν υπήρχε οξυγόνο. Πόνος φρικτός. Τίποτα δεν τελειώνει ήσυχα, δεν κλείνεις τα μάτια έτσι απλά και ταξιδεύεις μακρυά. Απεναντίας παλεύεις να ζήσεις έστω και ένα λεπτό ακόμη. Παλεύεις μέχρι το τέλος.

Κι όμως η μέρα του αποχαιρετισμού δεν ήρθε ακόμη. Εδώ δίπλα σε εκείνη, μέρα με την μέρα, να ακούω το γέλιο της, να κοιτώ τα γλυκά της μάτια, γεμάτα τόση αγάπη. Κι όσο πάει. Μέρα με την μέρα, κάθε λεπτό που περνάει, να μπορώ να της δίνω λίγη χαρά. Έστω κι αυτό το λίγο. Για εκείνη.