Εναποθέτεις το χέρι

στο μικρό θαυματουργό εργαλείο

του πνευμονολόγου.

Φοβάσαι ότι μπορεί να είσαι

πιθανό κρούσμα.

Το οξύμετρο διαψεύδει.

Το οξύμετρο επιβεβαιώνει

ότι αναπνέεις.

Ότι δεν χρειάζεσαι βοήθεια.

Το ζωτικά σου όργανα

λειτουργούν ομαλά.

Παίρνεις βαθιά ανάσα.

Δεν πάσχεις από τίποτε άλλο

εκτός από ένα βαθύ, απύθμενο άγχος.

Το ίδιο -ίσως και περισσότερο-

απειλητικό με τον αόρατο ιό.

Χαλαρώνεις.

Κοιτάς το οξύμετρο

με μια δόση ειρωνείας

υπό την επήρεια

του πρόσκαιρου θριάμβου

ότι για σήμερα τη γλίτωσες.

Θες να αναμετρηθείς μαζί του…

Τι θα σε σώσει

από την δύσπνοια, λοιπόν;

Έτσι όπως το κοιτάς σου ψιθυρίζει:

Όταν θα λήξει η καραντίνα,

να θυμηθείς να εκπαιδεύεις

την αναπνοή σου τακτικά.

Να είναι βαθιά, αναζωογονητική

να παίρνεις όλο το οξυγόνο που στερήθηκες.

Να θυμηθείς όσα αυτή η πανδημία

σε έβαλε να σκεφτείς.

Είναι ο εγκλεισμός

που σου κόβει την ανάσα.

Ο τρόμος, η αβεβαιότητα

και ο κάθε ύπουλος εχθρός.

Αυτό να θυμάσαι.