Το φως του ήλιου εγκλωβίστηκε κάτω από τις ρίζες των γερασμένων δέντρων,

Που όλο σφίγγουν και σφίγγουν τη γη για να αισθάνονται ασφάλεια

Και καθώς η ώρα περνά η μέρα χορεύει μετρώντας αντίστροφα πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί

Που κρατάει το σώμα σου ακέραιο και ενωμένο,

Και το μυαλό σου ήρεμο και λογικό μες το λευκό κρανίο,

Που μήτε τόσο σοφό, μήτε τόσο λείο

Μια χειραψία σωτηρίας αποζητά μέσα στο κρύο