«Οι Θερμοπύλες μας», ένα ποίημα της Κωνσταντίνας Βαληράκη

Γνωρίζουμε ότι απομένουμε μονάχοι

τις Θερμοπύλες να φυλάμε της ζωής μας,

με στρατιώτες μοναχά τις αντοχές μας

και κάστρο της ψυχής τη γενναιότητα.

Βολές από  αισθήματα πολέμια και τακτικές

που μας ωθούν σε στάση άμυνας,

μας θωρακίζουνε εντούτοις

να προχωρούμε μόνοι, μα κι ελεύθεροι.

Όχι, εμείς αλλιώς είχαμε μάθει.

Να συμπονούμε, όποτε τούτο μας ζητήθηκε.

Με όμοιους βηματισμούς,

πολλάκις να συνοδοιπορούμε,

όποτε χρεία  υπήρξε

και  όποτε  μ΄ άγγιγμα χεριού

συντρόφεψη  ζητήθηκε.

Νοιώσαμε όμως της  σαΐτας χτύπημα στα νώτα  μας,

δώρο ανάξιο της  συνεισφοράς μας.

Έκτοτε εννοήσαμε πως χρέος μέγα της ζωής μας είναι

να προστατεύουμε τις Θερμοπύλες μας.

Συνοδοιπόροι της ζωής και της ψυχής μας γίναμε,

με μέγα τίμημα τη μοναξιά μας…

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη