«Οι γιατροί της  ζωής μου- Μέρος β’», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Τροποποιώντας τη συνταγή ή ένα παιχνίδι επιβίωσης

Το  αφιέρωμα αυτό  ένα  πολύ μικρό  σε σχέση με το μέγεθος  της  συμβολής  αυτών των ανθρώπων στη ζωή μου.

Σήμερα θα μιλήσω   για  τον  γιατρό μου από  την νεανική μου ηλικία,  τον οικογενειακό μας   γιατρό αλλά και προσωπικό γιατρό, γιατί όταν όλοι έχουν απομακρυνθεί  και αλλάζει συνεχώς η δομή της οικογένειας, εγώ επιστρέφω στα δύσκολα στον κύριο Κασσιανίδη.

Ο γιατρός Ρένος  Κασσιανίδης υπήρξε ο γιατρός μου από τότε που ήμουν 30 ετών. Δηλαδή  στα πιο  δημιουργικά μου χρόνια.  Και όμως τα γεμάτα με ανασφάλεια  υγείας, που με κατατρέχει από γεννησιμιού μου.

Ας μην ξεχάσουμε πως όταν γεννήθηκα  η υγεία μου ήταν τόσο εύθραυστη και ετοιμόρροπη, με είχαν για  σίγουρο φευγιό και έτσι, κατά πώς το συνήθιζαν τότε, με βάπτισαν άρον άρον για να προλάβω να βαπτιστώ πριν πεθάνω.

Από τότε με κατατρέχουν πολλά στην υγεία μου. Έμαθα να ζω με  διάφορα. Ενώ ήμουν υγιής,  συγχρόνως  δεν ήμουν. Περίεργες καταστάσεις που δηλώνουν πόσο  έχει σχέση η υγεία μας με την όλη μας προσωπικότητα, με αυτό που κουβαλάμε στη δομή μας.

Θυμάμαι τον εαυτόν μου τέσσερις μέρες σχολείο, δέκα μέρες άρρωστη.

Νομίζω πως όταν άρχισα να χορεύω και να γυμνάζομαι  έντονα σιγά-σιγά τα ξεπερνούσα όλα  και δυνάμωνα,  έτσι επέζησα και έκανα διάφορα. Όμως η ασθένεια καραδοκούσε  σε κάθε μου μικρή αλλαγή  αντιμετώπισης της ζωής.  Ας πούμε… πιο συναισθηματική, πιο ευάλωτη, πιο στενάχωρη, πιο έντονη.

Ο γιατρός, λοιπόν, Κσσσιανίδης υπήρξε σε όλα αυτά τα χρόνια μια σταθερή άξια για μένα, μια ασφάλεια, με σχεδόν καθημερινή  σχέση. Έτσι μάθαινα μέσα από αυτήν την διεργασία και για μένα. Κάποιοι που δεν ήξεραν ακριβώς εμένα θα με νόμιζαν υποχόνδρια. Όμως όχι,  ξεπερνούσα  απλά  τον εαυτόν μου με την θέλησή μου, παρά  είχα  δυνάμεις  και αντοχές για όσα  ήθελα να κάνω.

Αυτή η ευαισθησία σε όλα  με κράτησε και μακριά από ακρότητες,  χωρίς να με κρατήσει  μακριά από ακρότητες  ουσίας, όπως η δημιουργία και οι θυσίες που χρειάζεται να κάνει ο δημιουργός για να προχωρήσει χωρίς συμβιβασμούς.

Ο Κασσιανίδης ήταν ένας κλασσικός παθολόγος αλλά όχι  και μόνο αυτό. Για μένα ήταν ο καλύτερος γιατρός  για διάγνωση,  για  μια παρακολούθηση και για αγωγή συζητήσιμη. Ήταν γιατρός των  φαρμάκων  αλλά όχι με υπερβολές και εγώ  πάλι  από όσα μου έδινε τα μείωνα στο ελάχιστο αφού η διάγνωση  του ήταν πάντα καίρια,  έτσι  έβαζα και εγώ την δική μου σφραγίδα στην αγωγή.

Όλα αυτά με την συμπαράστασή του και την  ανοχή του. Καταλάβαινε τι  έκανα, δεν το σχολίαζε και προχωρούσαμε μέσα στα χρόνια και με προστάτευε.

Ακόμη και τώρα  που εργάζεται ακόμη  -ευτυχώς- τον συμβουλεύομαι και τον εμπιστεύομαι.

Είμαι υπέρ της επιστήμης αλλά όχι και να μην έχω λόγο  εγώ και να μην υπάρχει διάλογος μεταξύ μας. Γιατί αν δεν ξέρω εγώ  τι χρειάζομαι και αν δεν παρακολουθώ και εγώ  και  συμμετέχω και  μελετώ τον εαυτόν μου,  τότε για  ποια  επιστήμη μιλάμε, αν εγώ δεν έχω κάποιο λόγο σε όλο αυτό.

Ευτυχώς που μέχρι στιγμής οι γιατροί μου ήταν πολλοί ξεχωριστοί άνθρωποι και ίσως και εγώ τους ενέπνεα για μια διαφορετική προσέγγιση στη  σχέση μας.  Ζητούσα  μια επικοινωνία διαφορετική πραγματικά,   να  εισχωρήσω και εγώ  στη  διαδικασία.

Νομίζω πως αυτό βοήθησε στη σχέση μου μαζί τους.

Ο κύριος  Ρένος Κασσιανίδης δεν ήταν ομιλητικός,  έμοιαζε με  τον Βούδα,  λιγομίλητος, στητός, στιβαρός,  σοβαρός αλλά όχι αυστηρός.  Δεχόταν την ύπαρξη του ασθενή, τον άκουγε. Νομίζω ότι μου ταίριαξε ως γιατρός απόλυτα. Με την έννοια ότι  άκουγε τις επιλογές μου και τροποποιούσε  την αγωγή ή τις συμβουλές του  ανάλογα.

Πολύ  σημαντικό.


Στο επόμενο:

Οι  γιατροί   που έχουν σειρά  να μνημονεύσω είναι και ο Παντελής Νικολάου ορθοπεδικός χειρουργός  και ο Αυγερινός  (δεν θυμάμαι το  μικρό του όνομα )ο γαστρεντερολόγος,  διευθυντής του  ανάλογου  τμήματος  στον Ευαγγελισμό την περίοδο 1990-92, για τον οποίους  θα μιλήσω στο επόμενο  ημερολόγιο και  συγκεκριμένα  τον Αυγερινό  τον  έχω  μνημονεύσει   σε τρία ημερολόγια του 2018, εδώ, στις Εξομολογήσεις ενός ημερολογίου. Υπήρξαν και  θα υπάρχουν για μένα σταθμοί  και θα ξαναγυρίσω σε στιγμές  που  ειπώθηκαν σημαντικά πράγματα για  θέματα υγείας.

Η εύρεση του γιατρού είναι τόσο σημαντική όσο η εύρεση δασκάλου, συντρόφου, φίλου.  Είναι  παρόμοια με τον μέντορα ο γιατρός. Μην το ξεχνάμε.

Αθήνα, 05/08/22

 

[Συνεχίζεται…]

 

 


[Μαρία Πανούτσου – Ας γνωριστούμε]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη