Χορεύοντας στην πεμπτουσία της ψυχής ήρθες Απρίλη
Μη φοβούμενος καμιά απάτη, κανέναν όλεθρο.
Ούτε τα κράματα της ανθρώπινης αδυναμίας
Μα τους φτωχούς καιρούς της κριτικής μας σκέψης.
Και ήταν ο ερχομός σου θρασύς
στο μεταίχμιο των δυνατοτήτων μας.
Αναπαύεσαι Απρίλη
στα κρυμμένα μυστικά της κιτρινισμένης μας κουβέρτας.
Παράπονο δεν έχω.
Έζησα κάποια Καλοκαίρια
ώσπου να λιαστώ στις ατέρμονες λύπες και τις μισές χαρές.
Μα κι αν δεν τέλειωσαν όλα, κοντεύω να σε φτάσω και να σου περάσω
τριχιά στο λαιμό, θωρώντας σε πως σε διαφεντεύω.
Διαφεντεύει κανείς τον έρωτα, τον θάνατο ή την αγάπη;
Μια φθαρτή καθημερινότητα ζούμε.
Γεννιόμαστε πικρές χαρές σημαδεμένες από το απροσδόκητο των πράξεών μας.
Ζήτα μου τώρα να πάψω να μιλώ γιατί δεν αρμόζει να μιλάω έτσι απόψε.
Απόψε που πίνω την τελευταία γουλιά από το φαρμάκι σου.
Σταγόνα σταγόνα ακουμπά στις άκρες των χειλιών μου.
Κάνε με να πάψω μες στο βαθυστόχαστο των σκέψεών μου.
Μα, αλήθεια…
Ξέρει κανείς πού βαδίζουμε;
Αφήστε το σχόλιο σας