«Ντυμένη με τις μέρες της βδομάδας», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Δευτέρα

Τα πόδια. Αγαπώ τα πόδια μου. Από παιδί  ξεκινά η ταυτότητα μας. Μικρή τα στράβωσα  γιατί ήθελα να χορέψω πριν περπατήσω. Μετά ίσιωσαν και τώρα ξεστραβώνουν μετά  το ατύχημα, αν τελικά  θα τους το επιτρέψω.

Θαυμάζω τα δάχτυλα, έτσι  ξέχωρα το ένα από το άλλο,  αφήνοντας τον αέρα να περνά ανάμεσα. Παράθυρα στις αισθήσεις. Είναι  σαν να μετρώ τα αστέρια και τους πλανήτες.  Αγαπώ και την καμάρα  των ποδιών μου, μοιάζει με μια  αψίδα που από κάτω  περνούν πλούσια φεγγοβόλα νερά. Η καλύτερη στιγμή των ποδιών μου ήταν,  μετά το ατύχημα, όταν ξεκίνησε μια συζήτηση μεταξύ μας. Δεν τα είχα σε εκτίμηση μέχρι τότε, παρόλο που με αυτά εκφραζόμουν και όχι μόνο περπατούσα.

Τα πόδια με στηρίζουν τόσα χρόνια. Δεν θα άντεχα να τα προδώσω,  να τα κομματιάσω, να τα  σημαδεύω,  να τα πονέσω, να τα αντικαταστήσω,  όχι θα το παλεύαμε μαζί  χωρίς  εξωτερικές επεμβάσεις. Μόνα μας,  αυτά και εγώ, θα  βρίσκαμε τον τρόπο. Από εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή  αλληλοεξαρτιόμαστε. Με προσέχουν και κάνουν υπομονή και εγώ τα  υπολογίζω και τα τρυφερεύω. Κι αυτά με ακούνε και με στηρίζουν είναι οι καλύτεροι μου φίλοι.  Κάνουν ότι μπορούν για να ανταποκριθούν στην πίστη  μου γιατί πράγματι  τρέφω  μια πίστη για τα πόδια μου, για τα πόδια των ανθρώπων.

Τρίτη

Η φθορά απαντά με περισσότερη ευαισθησία από όση  χρειάζομαι. Σύμπτωμα της ηλικίας.

Τετάρτη

Το να περιμένεις κάτι που  ξέρεις ότι δεν θα γίνει,  είναι το μεγαλύτερο θαύμα, δεν είναι  αυταπάτη.

Πέμπτη

Η καθημερινότητα έχει μια γοητεία,  γι’ αυτό και αγαπημένη. Ζω όχι για τις καλύτερες στιγμές,  αλλά για  τις πιο ίδιες,  τις πιο καθημερινές, πιότερο αυτές που δεν ξεχωρίζουν η μια από την άλλη σε κάθε λεπτομέρεια.

Παρασκευή

Τα γνώριμα  σημεία,  οι διαδρομές  με τη δική μου μυρωδιά  και απόχρωση ξεχωρίζουν και μπερδεύονται  με τις διαφορετικές μυρωδιές και αποχρώσεις των περαστικών καθώς διασταυρώνονται οι διαδρομές μας. Καθώς περπατώ  κοιτάζω με περιέργεια τους  ανθρώπους που περνάνε  από εκεί που λίγο πριν πέρασα  κι εγώ, πατώντας πάνω  στα δικά μου χνάρια και αναρωτιέμαι για όλα και για όλους.

Σάββατο

Κάθε τέλος  είναι ένας αποχαιρετισμός. Αυτό το κάτι που τελειώνει είναι μια οδυνηρή εμπειρία,  ένα χάσιμο, μια ήττα, κάτι όχι ευχάριστο,  ένα ατύχημα,  μια αρρώστια. Ακόμη και έτσι,  αυτό που τελειώνει είναι ένας αποκομμένος κόσμος. Ένα νησί που απομακρύνεται.

Κομμάτι του εαυτού μας που αποκόβεται και αποχωρεί και μας αφήνει πιο μόνους από πριν. Ένα μέρος της ζωής μας τέλειωσε και αφήνει   κάτι μικρά – μικρά σημαδάκια στον μυελό του εγκεφάλου μας και ένα στέγνωμα κενού  και καθώς το αποχαιρετούμε το νοιώθουμε πιο ελεύθεροι αλλά και λίγο λιγότεροι. Δεν έχουμε μια ζωή, είναι  λάθος αυτό αν το πιστεύουμε.   Έχουμε πολλές. Κάθε επιλογή  είναι και μία ζωή.  Η πορεία  μας με τους σταθμούς της. Κάθε σταθμός και μια περιπέτεια.  Μία μεταμόρφωση, που κρύβει  όμως μια απόλυτη συνέπεια.   Ευτυχής όποιος αποφύγει τα λάθη,  όμως  και το λάθος μαθαίνεις να το αγαπάς με το χρόνο,  βρίσκεις τον λόγο ύπαρξής του,  όπως ακριβώς συμβαίνει στην φύση. Και η φύση κάνει λάθη.

Κυριακή

Υπάρχει μια ανημποριά που πονάει  πολύ  που σε κοκαλώνει  και σε κρατά βουβό και σαλεμένο. Να θέλεις να πεις κάτι και να μην μπορείς. Όπως στα όνειρα,  όταν βλέπεις εφιάλτη και θέλεις να τρέξεις για να αποφύγεις  κάτι εχθρικό και δεν μπορείς  γιατί τα πόδια σου είναι  κολλημένα στην γη  και αντί να  τρέχεις  μένεις στην ίδια θέση  και καθώς πλησιάζει  το τέρας  και είναι έτοιμο να πέσει επάνω  σου,  ξυπνάς. Έτσι και η αγάπη όταν δεν εκφράζεται,  δεν οικειοποιείται  το σώμα  και την ψυχή, γίνεται άγαλμα λευκό και παγωμένο.

Μέρα  χωρίς ονομασία

Ένα βήμα μπρός. Σε αυτό  το σημείο  βρίσκομαι, καθώς ως δια μαγείας νέα κύτταρα ζωής γεννιούνται, σπρωγμένα από την επιθυμία  για ζωή. Ωραία και ερωτώ  τον εαυτόν μου:  «Είσαι πράγματι έτοιμη,  για να αντιμετωπίσεις το  ανοίκειο;»


[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη