Το ποίημα είναι νύχτα –

Για ασφάλεια κυκλωθήκαμε στα σπίτια και ‘γίναν οχυρά…

Σ’ έναν πόλεμο που μονάχα αυτά έχουμε για όπλο –

Πλούσιοι, φτωχοί, όλοι το ίδιο πυρπολημένοι στον ίδιο Ρυθμό –

Τα σκορπισμένα όνειρα στους δρόμους…

Καθρεφτίζουν καράβια δίχως πανιά –

Η ουσία καταναλώθηκε στα ανούσια –

ΤΩΡΑ…

Μετράμε ναυάγια –

Πνιγμένους ή ναυαγούς –

Οι αναμνήσεις του παρελθόντος σβήνουν σαν τις νερομπογιές –

Οι δεδομένοι και τα δεδομένα φεύγουν χωρίς επιστροφή –

Το σύμπαν στέκει εκεί –

Βλέπει το δάκρυ που κυλάει από τη γη….

ΚΑΙ

ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

Ν’ αγκαλιάσει γη και ουρανό,

Σ’ έναν καινούργιο χορό….

Που δεν θα απογοητευτεί ξανά.