Πιάστηκαν αγκαλιά, μια σφιχτή αγκαλιά, αφήνοντας το βλέμμα να ταξιδέψει μακριά στον ορίζοντα, σε έναν προορισμό ατέρμονο, χωρίς ελπίδα επιστροφής. Γνώριζαν καλά πως το σπίτι τους, οι δικοί τους άνθρωποι, οι ρίζες τους θα ήταν πια ένα όνειρο μακρινό από το παρελθόν. Ένα όνειρο μέσα στη σκληρή γι’ αυτούς πραγματικότητα. Τα μάτια θολά από τα δάκρυα. Το μόνο που έβλεπαν ήταν η ζωή που άφηναν πίσω στην πατρίδα τους, μια ζωή σαν κινηματογραφική ταινία. Εκείνη κρατούσε το μωρό τους σε μια αγκαλιά σφιχτή, όσο πιο σφιχτή μπορούσε, σαν να ήταν αυτή το μοναδικό σπίτι που μπορούσε να του προσφέρει. Εκείνος κρατούσε μία τσάντα ανάλαφρη, σαν την πνοή του ανέμου, μέσα στην οποία ήταν συγκεντρωμένη όλη η περιουσία τους. Μα οι αποσκευές του νου και της ψυχής ήταν βαριές πολύ, σαν τα περήφανα βουνά που αφήσαν  πίσω στην πατρίδα.

Περπατούσαν μέσα στην πόλη που τους φιλοξενούσε τον τελευταίο καιρό και ένιωθαν φαντάσματα να είναι ή σαν αερικά, που είχαν ταξιδέψει από μακριά πολύ και τώρα σαν σκιές περιδιάβαιναν στους δρόμους, μέσα στα άγνωστα γι’ αυτούς πλήθη, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να αντιληφθεί μία σκιά; Σκιές ένιωθαν να είναι ή ένα σώμα, που το υπέβαλαν σε μία κίνηση εξαναγκασμού, χωρίς ψυχή. Η ψυχή είχε μείνει πίσω, δεν θέλησε να ταξιδέψει, δεν θέλησε να τους ακολουθήσει στο μακρινό αυτό ταξίδι τής ζωής τους.

Περπατούσαν χωρίς προορισμό, έτσι για να λησμονούν από την κούραση όσα έζησαν, μα οι μνήμες δεν τους εγκατέλειπαν. Αυτές άλλωστε από εδώ και στο εξής θα ήταν η μοναδική περιουσία τους, ό,τι πολυτιμότερο είχαν πάρει μαζί τους. Κάποια στιγμή εκείνη κουράστηκε, ένιωθε αδύναμη να προχωρήσει. Εκείνος τότε την κράτησε μαλακά από τη μέση και τη βοήθησε να μπούνε στο πρώτο λεωφορείο, που συνάντησαν μπροστά τους. Βρήκαν θέση μόνο για την ίδια και το μωρό. Εκείνος άντεχε όρθιος, αρκεί να ήταν καλά εκείνη και το μωρό τους.  Άγνωστοι άνθρωποι γύρω του, ένιωθε να ασφυκτιά από τα σώματά τους. Σώματα ταλαιπωρημένα κι αυτά σαν το δικό του, απ’ όλα τα σημεία της γης, που κουβαλούσαν κι αυτά τις δικές τους αόρατες αποσκευές, ίσως σαν τις δικές του.

Κάποια στιγμή το μωρό τους ξύπνησε και άρχισε να κλαίει. Ίσως το ξύπνησε ο θόρυβος, ίσως κάποιο όνειρο, δεν ήξερε. Προσπάθησαν να το ηρεμήσουν και οι δυο τους, μα δεν τα κατάφερναν. Ένιωσε τότε όλα τα μάτια γύρω του θυμωμένα. Θυμωμένα, γιατί το κλάμα αυτό τους θύμιζε και το δικό τους κλάμα, το δικό τους βουβό παράπονο. Εκείνη τη στιγμή μία κυρία, που καθόταν ακριβώς δίπλα στη γυναίκα του, πήρε αυθόρμητα το μωρό τους αγκαλιά, το δικό τους μωρό μέσα σε μία ξένη αγκαλιά, και άρχισε να τραγουδά ένα γλυκό σκοπό, σε μία γλώσσα που ο ίδιος δεν γνώριζε, δεν ήταν η μητρική του.  Γνώριζε όμως η ψυχή του αυτή τη γλώσσα και του έγνεφε πως το τραγούδι αυτό ήταν νανούρισμα, σαν κι αυτό που έλεγαν κάποτε στην πατρίδα οι γονείς του «Ύπνε, που παίρνεις τα παιδιά, έλα πάρε και τούτο, μικρό-μικρό σου το ‘δωσα, μεγάλο φέρε μου το. Μεγάλο σαν ψηλό βουνό, ίσιο σαν κυπαρίσσι. Κι οι κλώνοι του ν’ απλώνονται σ’ Ανατολή και Δύση.» [1]

Το μωρό τους κοιμήθηκε και πάλι γλυκά μέσα στη ζεστή αγκαλιά μιας ξένης γυναίκας, που μπορεί να μην γνώριζε τη γλώσσα τους, γνώριζε όμως καλά τη γλώσσα τής καρδιάς τους και με αυτή τη γλώσσα τραγούδησε το πιο γλυκό νανούρισμα για το μωρό τους. Τελικά, η νέα ζωή τούς υποδεχόταν με την πιο γλυκιά μελωδία, που ήρθε να κοιμίσει όλες τις ταλαιπωρίες και τα βάσανα που πέρασαν τον τελευταίο καιρό και να τους υπενθυμίσει πως η χαρά και η γαλήνη της ψυχής βρίσκονται στα πιο απλά πράγματα γύρω μας, ακόμη και σ’ ένα νανούρισμα…

[1] Παραδοσιακό νανούρισμα Μικράς Ασίας, Δόμνα Σαμίου, 1969.