Τώρα που τα κουρεία και τα κομμωτήρια της εποχής μας έκλεισαν

ξεμείναμε ξαφνικά ακούρευτοι από ταυτότητες

άβαφτοι από ατέρμονες προσδοκίες.

Μόνο πιθανολογούμε

δίχως κάποιος να αποφανθεί

αν όλο αυτό που ζούμε είναι καλό η κακό

ψέμα ή αλήθεια.

Ένας ιστορικός του μέλλοντος

δίχως αίμα και φωτιά στις φλέβες του

θα μας το πει

-οι θεωρίες του ανθρώπου για ευτυχία αμέτρητες

όσο και οι προσμονές του-

Μένει μόνο η σιγή των τροχοφόρων

που νοσταλγούν το βουητό τους

ο ατελέσφορος σπαραγμός της απουσίας

σαν αγκαλιάζει με πάθος τη δυσεύρετη ουσία.

Τούτες τις ώρες της περίσκεψης

και της απενεχοποιημένης αποχής

οι ανάσες μας ακούγονται ολοένα και εντονότερες

σαν ποδοβολητά εποχής

που σπάζουν με βία και δύναμη το κέλυφός τους.

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση “Μένουμε σπίτι”.