«Μόνο εσύ», ένα διήγημα της Χαριτώς Κοκκινογένη

Ζούσε τον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Απ’ το συνεσταλμένο και ντροπαλό κορίτσι που ήταν, μεταμορφώθηκε σε μια χαρούμενη και γελαστή γυναίκα γεμάτη αυτοπεποίθηση.

Μακάρι να ήταν διάφανη για να βλέπουν όλοι την ευτυχία μέσα της.

Τον γνώρισε τυχαία, σε μια εκδήλωση.

Άβγαλτο κορίτσι απ’ την επαρχία εκείνη, ζωηρό και γοητευτικό αγόρι εκείνος, έτοιμοι και οι δυο να ζήσουν κάτι πρωτόγνωρο.

Ήρθαν πολύ γρήγορα κοντά, ήταν σαν να γνωριζόταν χρόνια.

Εκείνος έλεγε και ξαναέλεγε πόσο τυχερός ήταν που τη γνώρισε.

Εκείνη ότι βρήκε τον άνδρα της ζωής της.

Γοητευτικός, ευγενικός, χαρούμενος και έτοιμος να φωνάξει δυνατά την αγάπη του με κάθε τρόπο και να ικανοποιήσει την κάθε της επιθυμία. Όλα στην υπερβολή.

Αυτό τον άνδρα δεν έπρεπε να τον χάσει.

Πολύ γρήγορα τα λόγια έγιναν πράξεις… Συγκατοίκηση, αρραβώνας, γάμος.

Πολύ γρήγορα ήρθε και η εγκυμοσύνη.

Εκεί πάνω στη μεγάλη αγάπη και την ευτυχία, κάποιες στιγμές εκείνος άλλαζε, γινόταν άλλος άνθρωπος, θύμωνε εύκολα, έχανε το χαμόγελό του και με πρωτόγνωρη σκληράδα στα μάτια έβγαζε άσχημα και χυδαία λόγια απ’ το στόμα του για εκείνη.

Στην αρχή τρόμαξε, φοβήθηκε πολύ, όμως δεν το πίστεψε, μάλλον ήταν κακό όνειρο… «Θα ξυπνήσω και θα τελειώσει» σκεπτόταν…

Το όνειρο όμως αυτό το έβλεπε όλο και συχνότερα, μέχρι που έγινε καθημερινό και  τις νύχτες γινόταν εφιάλτης.

Δεν μπορεί, ο δικός της ο άνθρωπος, που την αγαπούσε τόσο, που τη σήκωνε στα χέρια, που της έλεγε πόσο τυχερός ήταν που τη γνώρισε, είναι αυτός που φωνάζει, που βρίζει, που σπάει, που δε διστάζει να τη χτυπάει αγνοώντας την εγκυμοσύνη της, που την εγκαταλείπει και φεύγει για μέρες;

Όχι, δεν το ζούσε εκείνη όλο αυτό, αρνείται να το δεχτεί…

Άλλη, άλλη γυναίκα ήταν αυτή που την κακοποιούσε ο άνδρας της.

Αυτή ζούσε με την ανάμνηση των πρώτων μηνών, τότε που περπατούσαν πιασμένοι χέρι-χέρι και έκαναν όνειρα για το μέλλον τους.

Έφερε στον κόσμο το όμορφο παιδάκι τους. Στο πλασματάκι αυτό βρήκε την αγάπη και τη ζεστασιά που είχε χάσει, μαζί του κοιμόταν τα βράδια που εκείνος χτυπούσε την πόρτα πίσω του και εξαφανιζόταν.

Του μιλούσε για την αγάπη και την καλοσύνη, αλλά και για την αδικία που ζούσε, αυτή η άλλη γυναίκα, που την εξαπάτησε ο άνδρας της και της παρουσιάστηκε με ψεύτικο πρόσωπο και τώρα, ενώ εκείνη είναι εκεί οπλισμένη με δύναμη και υπομονή για να αντέχει τη μοναξιά και την κακοποίηση, εκείνος κάνει όλα αυτά τα άσχημα πράγματα που εκείνη παρακαλούσε να μην τα γνωρίσει ποτέ η κόρη της.

Πώς άντεχε όμως αυτή η άλλη γυναίκα; Εκείνη αν ήταν στη θέση της τι θα έκανε;

Τα χρόνια περνούσαν και ήρθε και το δεύτερο παιδί.

Εκείνος ήταν εκεί για να τους βασανίζει και εκείνη ήταν εκεί για να κρατάει την οικογένεια και να προστατεύει τα παιδιά της.

Η ηρεμία στο σπίτι ανύπαρκτη, οι καλές στιγμές ελάχιστες, όταν ο “καλός πατέρας” ήταν χαμογελαστός και έλεγε μια καλή κουβέντα στα παιδιά.

Στο δικό του μυαλό ήταν καλός σύζυγος και στοργικός πατέρας.

Πολύ βασανισμένη και με πολύ πληγωμένη καρδιά αυτή η άλλη γυναίκα. Γέρασε πριν την ώρα της και -όπως λένε- έχει αποκτήσει και πολλές ασθένειες.

Τη συναντάει στο διάδρομο, στην κουζίνα, στη βεράντα, αποφεύγει όμως να κοιτάξει τα γεμάτα φόβο μάτια της που την καλούν σε βοήθεια.

– Εσύ θα με βοηθήσεις, μόνο εσύ, δεν υπάρχει άλλος.

Πώς μπορεί αλήθεια να είναι τόσο σκληρή; Μια κακοποιημένη γυναίκα της ζητάει βοήθεια και αυτή την αγνοεί, αυτή που τους βοηθάει όλους;

Όχι, δεν πρέπει.

Την επομένη φορά που τη συνάντησε, την πλησίασε, την κοίταξε στα μάτια και της έπιασε το χέρι.

Χρειάστηκε πολύς χρόνος και μεγάλος αγώνας.

Όμως τι σημασία έχει.

Σήμερα εκείνη γιατρεύει το σώμα και την ψυχή της άλλης γυναίκας και εκείνος που ήταν το παρόν που τις χώριζε τώρα είναι το παρελθόν που τις ενώνει.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη