Ευτυχισμένοι άνθρωποι αυτοί που δε χαθήκανε μέσα σ’ αγάπες που τους αρνήθηκαν. Ή βρήκανε απ’ την αρχή τη μουσική τους και χορέψανε μαζί, σαν ένα ταίριασμα βαθύ, απ’ την αρχή του χρόνου. Και το βλέπεις μέσα στα μάτια τους. Να μπορούν να δακρύζουν στη θύμηση μονάχα, της αγάπης τους, της πρώτης και παντοτινής, ζώντας ακόμα μαζί. Αυτή είναι η ευλογία του Θεού και για κάτι τέτοιους ανθρώπους ο Θεός δεν έστρεψε το βλέμμα του ακόμη από πάνω μας, ή δε μας έκαψε όλους ξανά. Γιατί πόσα όνειρα μπορείς να χωρέσεις μέσα σε μια ζωή; Οι άλλοι, παλεύουμε ανάμεσα σ’ αυτό που ζούμε και σ’ αυτό που μας απαρνήθηκαν. Αέναο πάλεμα, σκληρό, χωρίς ελπίδα. Γιατί ποιος μπόρεσε ποτέ να γυρίσει πίσω και να ζήσει ξανά, έστω και μια στιγμή; Κι αν ακόμη αυτό ήταν μπορετό, ποιός είναι σίγουρος πως θ’ άλλαζε έστω και μια λέξη, ένα βλέμμα, μια κίνηση; Κι αλλάζοντας ένα κάτι, ποιός ξέρει αν το τώρα του θα μπορούσε να το σηκώσει;

Έτσι σκεφτόταν η Μυρτώ, τις αυγές που ξυπνούσε και καθόταν να περιμένει το χάραμα, καπνίζοντας το τσιγαράκι της στο μπαλκόνι, ρουφώντας μ’ αυτό και τις σκέψεις της, να φτάνουν στα κατάβαθά της, μη την προλάβει η λησμονιά, μη την προλάβει η μέρα και τις χάσει. Έπρεπε να τις σταλάξει μέσα της για να μπορέσει να τις ανασύρει ύστερα με ευκολία, όταν καθόταν να τις γράψει στο χαρτί.

Ναι, της άρεσε από μικρή να γράφει, τις αγαπούσε τις λέξεις με μιαν αγάπη περισσή. Στα γραψίματά της, όταν τα έσκιζε ή τα πετούσε στα σκουπίδια, εκδικιόταν τον ίδιο της τον εαυτό, όταν οι άλλοι την πλήγωναν πολύ και δεν μιλούσε. Τέτοια αγάπη, απόλυτη, δυναμική, αυτοκαταστροφική.

«Αν δε ζουν οι λέξεις μου, δε ζω ούτε κι εγώ». Έτσι έφερνε βόλτα τον πόνο η Μυρτώ, με κι άλλον πόνο. Ύστερα, το όποιο του συναίσθημα, ο καθένας μας, όσο και να το μοιραστεί, στ’ αλήθεια, μόνος του το διαχειρίζεται. Πώς την αντέχει καθένας μας την ανημποριά του, δικό του θέμα. Και εμπεριστατωμένες μελέτες χρόνων περίτρανα αποδεικνύουν, είναι καλύτερα να μην ξέρει κανείς ακριβώς. Το περίπου, σου δίνει κι έναν αέρα σιγουριάς. Μόνο ο Θωμάς ήταν απόλυτα αληθινός και τυχερός, να βάλει τα δάκτυλα στα σημάδια απ’ τα καρφιά. Από τότε και στο εξής, όλοι μας στο περίπου. Πιο ανίδεοι, πιο σίγουροι, έτσι μόνοι. «Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε, οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά», έτσι που έγραφε κι ο Σεφέρης, ένας από τους πιο αγαπημένους ποιητές της Μυρτώς.

Ήταν πόνος, λοιπόν το γράψιμο; Ναι, ήταν παράξενο. Το γράψιμο είναι και πόνος και λύτρωση συνάμα. Ατέλειωτες ολοκληρωμένες πράξεις δράματος οι λέξεις, τα κενά, οι σελίδες κι η κάθαρση, μια πράξη που συντελείται με το πέρας του γραψίματος. Θύτης και θύμα αυτός που γράφει, πάντα να μένει με την ερώτηση, θα’ θελε κάποιος να το διαβάσει, αφορά κι άλλους τούτη η πάλη μέσα μου; Κι όμως, το γράψιμο είναι μια πράξη τέλεια από μόνη της. Άλλωστε, πόσοι από αυτούς που διαβάζουν παίρνουν το βιβλίο κάτω από το μαξιλάρι τους, να τους συντροφεύουν οι λέξεις το βράδυ που κοιμούνται;

«Να γράφεις, είναι σα ν’ αγαπάς. Όχι απ’ ανάγκη, όπως το οξυγόνο, αλλά από πεποίθηση. Κι ας χαθείς, κι ας μη διαβαστούν ποτέ αυτά που γράφεις», έλεγε η Μυρτώ. Έτσι, λοιπόν, χανόταν συχνά η Μυρτώ. Μόνο και μόνο για να μπορούν να τη βρίσκουν ξανά στη θέση της εκείνοι που τη χρειάζονταν.