«Μονόλογος ερήμην μου», ένας μονόλογος της Μαρίας Πανούτσου για τη λογοτεχνική δράση «Μένουμε σπίτι»

Δεν θέλω να απομακρυνθώ από τα όνειρά μου. Θα το πω και σε σας. Αφήστε τα όνειρά σας εκεί που είναι. Μην τα  ταράζετε. Αφήστε τα στις σκοτεινές απαγορευμένες πτυχές  του εαυτού σας.

Ακολουθείστε  ό,τι συμβαίνει γύρω σας και κρατείστε όλα σας τα όνειρα  μακριά από την πραγματικότητα  που βιώνεται. Όνειρο είναι η ύλη που διαλύει και μεταμορφώνει την πραγματικότητα,  είναι η ύλη σας,  που θα  διαλυθεί κάποια στιγμή.

Κρατείστε  τα όνειρά σας  σε ένα χώρο σκοτεινό,  εκεί τρέφονται, εκεί δυναμώνουν. Κρατείστε τα όνειρά σας μακριά από κάθε τι.

Σκέπτομαι πως κάθε φορά που μια μεγάλη αλλαγή συμβαίνει στη ζωή μου, δεν ξέρω αν  εγώ την αποφάσισα ή  αν μου επιβλήθηκε  από  τα όνειρά μου. Ψάχνω  τις εναλλακτικές λύσεις, που είναι  πάντα πάρα πολλές, αλλά μία μόνο μοιάζει να μου ταιριάζει, που μοιάζει  πραγματικά χειροπιαστή  για μένα.

Θα έλεγα ότι προκύπτει από  την μέχρι τώρα ζωή μου και από τα όνειρα, που ζουν στις σκοτεινές πτυχές  του εαυτού μου.

Συχνά  και με κόπο απομακρύνομαι από τα όνειρά μου.  Μα όχι πια. Τα αφήνω ελεύθερα να σεργιανίζουν.

Σκέπτομαι πως ένας μεγάλος αποχαιρετισμός είναι η ζωή μου και πως να μη λυπηθώ για τις στιγμές  χαράς που ξεπροβάλλουν ξαφνικά,  δειλά-δειλά,  για να χαθούν και πάλι το ίδιο  ξαφνικά…

Οι άλλοι με εξουθενώνουν. Το εξομολογούμε. Το ξέρω, είμαι σχεδόν σίγουρη γι’ αυτό, μόνο η χαρά της  μικρής στιγμής,  που όταν βρίσκομαι μέσα σε αυτήν, μοιάζουν όλες αυτές οι στιγμές, με το πέταγμα ενός πουλιού. Τότε μόνο  όλα είναι  σε χρόνο ενεστώτα  και το παρόν γίνεται ένας αιώνιος χρόνος.

Το πέταγμα είναι η ίδια η χαρά. Μια μικρή στιγμή του χρόνου  είναι  η ύλη του ονείρου, που βγαίνει στο φως. Αυτή η λαχτάρα,  μια πραγματική  στιγμή,  που την αναγνωρίζω πια.

 Σκέπτομαι πως σιγά σιγά χάνονται οι  ικανότητές μου,  αυτές που είχα και στη θέση τους ξεπροβάλλουν άλλες  που δεν είχα, ή που νόμιζα πως δεν είχα.

 Φαίνεται σαν να πλησιάζω το σημείο  πλην του εαυτού μου, που όλα τότε φαίνονταν  δυνατά και που όμως δεν ξέρεις από  πού να ξεκινήσεις, είναι όλα τόσο  καινούργια…

Ακίνητη βλέπω όσα και ό,τι  κατάφερα  αυτά τα χρόνια που πέρασαν, σαν να μένουν πίσω  και  να με χαιρετούν, καθώς αναρωτιέμαι προς τα πού να πάω.

Με βλέπω να ξαναρχίζω από μια άλλη αρχή, αλλιώτικη.

Με βλέπω, μέσα στο σύμπαν, ένα σημείο που μετακινείται,  ένας εξωτερικός διάλογος, που συναντά τον εσωτερικό διάλογο και συμβαδίζουν επιτελούς  έστω και για λίγο.

Η μοναχική ζωή των πραγμάτων με επιτόπια βήματα  με συντροφεύει. Ακίνητη ζωή,  ζητά να κινηθεί  και η ενδότερη ζωή,  σαν ένα ολόκληρο  ώριμο όνειρο, πέφτει επιτέλους στα χέρια μου.

Ο χρόνος  με πιέζει.   Σβήνω το  φως.   Ξεκουράζω τα μάτια μου. Έξω  χαράζει.  Τα πουλιά της γειτονιάς άρχισαν το τραγούδι τους.

Πόσο  σίγουρα είναι!  Πόσο χαρούμενα! Πόσο  ξεκάθαρα και πόσο  μοναδικά!

 

 

Μαρία Πανούτσου

Αθήνα  28  Απριλίου  2020

Τον καιρό  του εγκλεισμού.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη