Στης μοναξιάς μου το απέραντο κενό

ψάχνω ένα χέρι, έναν λόγο τρυφερό

και μιαν αγάπη, ένα χάδι, ένα φιλί

να ομορφύνουν της ζωής μας την αυλή

Στους άδειους δρόμους με πυξίδα τον Θεό

και με το βλέμμα σ’ ένα γκρίζο ουρανό

μια απουσία που ερημώνει την ψυχή

και μες το κρύο συνοδεύει τη βροχή

Στου φθινοπώρου το θλιμμένο δειλινό

εκεί που ο ήλιος ανταμώνει το βουνό

παίρνει το όνειρο μαζί του αγκαλιά

και μια ελπίδα που ποθεί ζεστή φωλιά