«Μοναξιά», ένα ποίημα της Παρασκευής Μπαλτά

Έχω μια φίλη αλλιώτικη
Που ‘ναι πιστή σαν σκύλος
Μαζί μου είναι ολημερίς
Ώσπου να δύσει ο ήλιος.
Σε μιαν ακρούλα κάθεται
Για να μην ενοχλήσει
Στα βήματα μου μπλέκεται
Μην τύχει και μ’ αφήσει.
Τα λάθη μου δεν τα μετρά
Ούτε τα λογαριάζει
Μονάχα θα με συμπονά
Όταν  με τρώει το μαράζι.
Μιλιά δεν έχει ούτε μορφή
Την  πλάθω όπως θέλω
Γυναίκα άντρας ή παιδί
Θα γίνει αν το θέλω.
Ξέρει όλα μου τα μυστικά
Τους φόβους, τα όνειρά μου
Όσα δε λέω πουθενά
Ό,τι  έχω μέσα στην καρδιά μου.
Τις ίδιες σκέψεις έχουμε
Δε διαφωνεί μαζί μου
Μονάχα όταν το ζητώ
Μιλάει με τη φωνή μου.
Πάντα σε εκείνη στρέφομαι
Όταν ο κόσμος μου με πνίγει
Με τη σιωπή της συντροφιά
Μια αγκαλιά θα ανοίγει.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη