ΜΟΛΥΒΙ – ΣΠΙΡΤΟ
Να σταματούσαμε να μετρούσαμε
τα χρόνια, τους φίλους, τις θάλασσες,
τους ήλιους, τα φεγγάρια, τα ταξίδια,
τα ψέματα.
Να γινόμασταν
δύο λευκά φύλλα χαρτί.
Να μην είχαμε τίποτα.
Να μη μας έλλειπε τίποτα.
Μονάχα ένα μολύβι
και ένα σπίρτο…
ΖΩΗ, ΕΝΑΣ ΣΤΙΧΟΣ
Ζωή με πλάτη σ’ έναν κρύο τοίχο
με μετρονόμους κι άδικους κριτές,
μία ζωή χωρίς εικόνα, δίχως ήχο,
ηθοποιοί στου Σίσυφου το μύθο
και κατ’ οικονομία ποιητές,
για να χωρέσουν τη ζωή, σε ένα στίχο.
ΓΙΝΟΣΟΥΝ ΘΑΛΑΣΣΑ
Φορούσες το Αιγαίο,
φανελάκι, τους χειμώνες.
Τα καλοκαίρια,
γινόσουν η ίδια, θάλασσα.
Αφήστε το σχόλιο σας