ΜΟΙΡΑ
(Ο κήπος με τα ροδοπέταλα)
Τον κήπο με τα ροδοπέταλα
εσκέπασε μια νύχτα το πυκνό χαλάζι σου
Κι έπεσα πάνω τους να διώξω το κακό
Κι ο κήπος από τότε άνθισε μέσα μου
Και το πυκνό χαλάζι σ’ αγκάλιασε σφιχτά
Κι έγινε μοίρα
ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ
(Μάταια ενίοτε…)
Ώρες ώρες
Αισθανόταν σαν ένα σακί
Παραγεμισμένο…
Σαν εκείνο…
Που το ‘χουνε για στόχο
Για να γίνουνε κάποιοι σημαδευτές καλοί
Κι αυτός έπρεπε τις τρύπες του να κλείνει
Γρήγορα, κάθε τόσο
Για να ‘χουν
Και να γίνονται καλύτεροι
ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ
Το κάστρο μου στην άμμο…
Μια χούφτα αλμυρό νερό
Και μια χούφτα ζεστή άμμο
Να χτίσω σιγά σιγά
δίπλα στο κύμα το κάστρο μου
Να βάλω μια ηλιαχτίδα για σημαία του
και την καστρόπορτά του να αφήσω ανοιχτή
για να περάσεις
Αφήστε το σχόλιο σας