Μια σκέψη για σήμερα, που προέκυψε από μια συζήτηση για ένα κείμενο σχετικό με την εκπαίδευση του ηθοποιού.

«Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μας δώσει κάτι. Δεν μπορούμε να θεωρούμε δεδομένη μια προσφορά. Μόνο εμείς μπορούμε να ανοίξουμε δρόμους για τα όνειρά μας. Όταν θέλουμε πολύ και δουλεύουμε γι’ αυτό σιγά-σιγά η ζωή υποχωρεί μπροστά στην συνέχεια των επιθυμιών μας. Όμως για να συμβεί αυτό πρέπει η ζωή να βεβαιωθεί ότι είμαστε απελπισμένα δυνατοί, ανοιχτοί και αισιόδοξοι, θετικοί και χαλαροί στις μεγάλες και μικρές αντιξοότητες της καθημερινότητας.»

Αθήνα, 2007

*

Δεν υπήρξα ποτέ Fan σε οτιδήποτε και σε οποιονδήποτε. Όταν υπήρξε το ‘μίνι’ εγώ φορούσα μακριά ρούχα κλασσικά. Όταν πέρασε η μόδα του μίνι φόρεσα πολύ κοντά προκλητικά φουστανάκια. Όταν οι συμμαθήτριες μου λάτρευαν τον Elvis Presley, εγώ τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο μελετούσα, την ζωή του και την δράση του, το τι διάβαζε και πώς ζούσε. Όλα τα είδωλα αν άξιζαν πραγματικά ερχόντουσαν στην ζωή μου πολύ αργότερα με μια άλλη, όμως, ιδιαίτερη προσέγγιση. Δασκάλους και επιρροές είχα και έχω αλλά με μακρόχρονη και αργή αφοσίωση και  αφομοίωση. Οι εντυπώσεις αυτές επεξεργάζονται αργά βασανιστικά και αφού εξαφανιστούν μεταμορφωμένες με το αίμα το δικό μου, το οξυγόνο το δικό μου, προτείνουν εικόνες, λέξεις, ιδέες και συνθέσεις, που πάλι τις επεξεργάζομαι και μετά μέσα από την καρδιά μου, την μήτρα μου, το μυαλό μου, το στομάχι μου, βγαίνουν προς τα έξω και με εκφράζουν.

 Αθήνα, 2011

[Αποσπάσματα από  γράμματα  σε μαθητές μου, σε ερωτήσεις για το πώς δουλεύω στο θέατρο και στη γραφή.]