Παραμονή πρωτοχρονιάς και η οικογένεια της Πέρσας (μία είναι η Πέρσα) σε αναβρασμό, μιας και δεν ξέρει ακόμη αν αποδεχθεί την πρόσκληση πλούσιων φίλων να περάσουν 2-3 ημέρες στο σαλέ τους σε ένα πολυτελές χιονοδρομικό  Κέντρο της Περιφέρειας.

Τα παιδιά έκαναν σαν τρελά από τη χαρά τους, μα η μάνα  τους τούς το ξέκοψε.

«Δεν πρόκειται να πάμε και άδικα οι ενθουσιασμοί, γιατί, πώς θα αφήσουμε τη γιαγιά μόνη της μέρες που είναι;»

«Μα να ‘ρθει κι εκείνη καλέ μαμάάά!»

«Όχι παιδιά. Αφ’ ενός η γιαγιά δεν είναι στη λίστα των καλεσμένων, αφ’ ετέρου την ξέρετε την Πέρσα μας. Έτσι και δει χιόνι, πρώτη και καλύτερη για σκι, αφού δεχτεί πρώτα μαθήματα για αρχαρίους όπως συνήθως κάνει. Όπερ σημαίνει, κανένα καταγματάκι σε σφυρά και λεκάνη το λιγότερο, γιατί από το πρώτο κιόλας μάθημα θα θέλει να κάνει σλάλομ στην μεγάλη πίστα, με το προσφερόμενο τετραήμερο να τελειώνει πριν καν αρχίσει. Ξέρω τι σας λέω, έχω περάσει μαζί της αγωνίες που να γράψω καλύτερο βιβλίο από αυτά που εκείνη γράφει!»

«Μμμ…»

«Δεν θέλω μμ και μμ. Εξήγησα. Μια χαρά θα περάσουμε όλοι μαζί στο όμορφα στολισμένο σπιτάκι μας. Τόσες μέρες προσπαθώ να το φέρω βόλτα έτσι που το είχατε καταντήσει, αλλά δεν το σχολιάζω περισσότερο. Για ποιον το στόλισα; Για μένα που μού βγήκε η πίστη ανάποδα; Αλλά είπαμε, δεν το σχολιάζω περεταίρω και ο σχολιασμός, αφορά όλους, μηδέ εμού της ιδίας εξαιρουμένης…

Μπορείτε να καλέσετε τους φίλους σας και όσο εσείς θα παίζετε με τα κινητά σας ο καθένας(!), θα παίξουμε κι εμείς οι μεγάλοι καμιά ξερή έτσι για το καλό, μιας και ποτέ δεν μπόρεσα να μάθω κάτι άλλο. Μια μπιρίμπα π.χ., τελείως ανεπίδεκτη βρε παιδί μου. Και…»

«Χαρτάκι; Θα παίξετε χαρτάκι ΕΣΕΙΣ; Και από ποια αρχαία Εποχή μου μάθατε ξερή;» κάγχασε σκασμένη στα γέλια, η άρτι αφιχθείσα γηραιά ντετέκτιβ η επονομαζόμενη και όχι αδίκως «ελληνίδα miss Marple», που είχε πιάσει στον αέρα την ακροτελεύτια φράση τη κορούλας της. Έχοντας δε πάρει είδηση και τα της πρόσκλησης, και ούσα απόλυτα σίγουρη ότι το παιδί της θα την αποποιούνταν εξ αιτίας της, συμπλήρωσε τάχα μου, τάχα μου παρεμπιπτόντως και ανέμελα:

«Επί τη ευκαιρία σας ενημερώνω ότι η Μυρσίνη κι εγώ, είμαστε καλεσμένες στα εγκαίνια του ΚΑΖΙΝΟ, αυτού του πολυδιαφημισμένου τόσον καιρό από όλα τα Μ.Μ.Ε., Ναού της Τύχης και αποκλείεται να την αποποιηθώ καθώς είμαι καταϋποχρεωμένη στους επικεφαλής τού team των ιδιοκτητών. Θα ήταν τουλάχιστον αγένειά μου να μην πάω έστω για λίγο.

»Καλά να περάσετε τόσο εσείς όσο κι εμείς. Μόνο να προσέχετε με το σκι. Έχω κακές θύμησες από δαύτο.

»Κόρη μου συγγνώμη, αλλά και λίγο απογαλακτισμός σου από μένα είναι καιρός  του πια.

»Τι μουρμουράς παιδάκι μου; Είμαι για δεν είμαι ελεύθερο παιδί να κάνω κι’ εγώ καμιά φορά την πλάκα μου; Μέρα που είναι θα δοκιμάσω και την Τύχη μου και κάτι μού λέει ότι η μεν εγγόνα μου θα αποκτήσει επιτέλους το πιάνο των ονείρων της και ο εγγονός μου το ποδήλατό του, που το ονειρεύεται και ξυπνητός.

»Επιτρέψτε μου τώρα να φύγω, να προλάβω να περάσω από το Μυρσινάκι μη και με θέλει κάτι και σφαίρα να φύγουμε, μια και εγώ νομίζω είμαι έτοιμη. Τις ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΑΤΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ αύριο από το τηλέφωνο ε;

»Γεια σας».

«Ε, το τακτ αυτής της πεθεράς μου δεν παίζεται» είπε ο γαμπρός της που τόσην ώρα απολάμβανε αμίλητος το ‘’θέατρο’’ που έπαιζαν μάνα και κόρη, οι δυο λατρεμένες γυναίκες της ζωής του, όπως τις αποκαλούσε.

»…και αφού η Πέρσα μας θα παίζει ρουλέτα, ας ετοιμαστούμε και μείς σιγά σιγά να πάμε στα χιόνια. Υπόσχομαι να σας φτιάξω τον τελειότερο χιονάνθρωπο που έχει δει ανθρώπου μάτι».

Έτσι είχαν τα πράγματα.

Τώρα, η Πέρσα, από κάποιο fb είχε πληροφορηθεί τα των εγκαινίων του καζινό και ούτε πρόσκληση είχε. Μα αυτό δεν την πτοούσε, αφού στο άκουσμα και μόνον του ονόματός της άνοιγαν ως δια μαγείας ΠΟΡΤΕΣ πολύ πιο αμπαρωμένες από αυτές του Ναού της Τύχης, κοινώς τζογαδόρικου.

Και έφυγαν και πήγαν.

Η Πέρσα από πείρα ήξερε ότι η κόρη της θα παρακολουθούσε τον καλεσμένο κόσμο των εγκαινίων στην TV, ψάχνοντας την μάνα της για να βεβαιωθεί για όλα όσα τους είπε για την παρουσία της στο καζίνο. Και τούτο γιατί ήξερε ότι εκείνη, ακόμα και από υποχρέωση, θα απέφευγε να βρίσκεται σε χώρους που απεχθάνονταν, του οποιασδήποτε μορφής δηλ. τζόγου, πράγμα τοις πάσι γνωστόν. Άρα αν όντως ήταν καλεσμένη και αν όντως πάλι είχε ανταποκριθεί, τούτο θα ήταν μέγιστη διαφήμιση του καζίνο.

«Ιδού κυρίες μου και κύριοι τι απήχηση έχει ο Οίκος μας στον κόσμο. Δεδηλωμένοι εχθροί του λεγόμενου τζόγου, βρίσκονται σήμερα ανάμεσά μας», είπε, ο ομιλητής δείχνοντας με το νεύμα της κεφαλής του την Πέρσα που ο φακός έκανε πάνω της ζουμ. «Ευχαριστούμε για την τιμή».

Η επιβεβαίωση της διαφήμισης που λέγαμε…

Μα αυτό που επακολούθησε δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε ο μαιτρ του είδους, Νick the Greek,φόβος και τρόμος των απανταχού χαρτοπαικτικών λεσχών και καζίνο με την δεινότητα την απίστευτη, του ταλέντου του.

Το δίδυμο των ηλικιωμένων κυριών πλησίασε τη ρουλέτα και όλοι έκαναν χώρο γι’ αυτές από τακτ στα γηρατειά και ίσως ενδόμυχα να τις λυπόνταν που θα έχαναν σε λίγο, μέρος της σύνταξής τους ή και ολόκληρη τη σύνταξη.

Και η Θεά Τύχη, άρχισε γι’ αυτές έναν τέτοιο χορό εύνοιας, που ο κόσμος δεν είχε ματαδεί. Ασφαλώς και έσπαγε πλάκα μαζί τους όπως τις έβλεπε να κάνουν κι’ αυτές την πλάκα τους, βλέποντας την γουργουριστή μπίλια να σταματάει εκεί που αυτές πόνταραν την κάθε, μα την ΚΑΘΕ φορά, σαν να τους έλεγε: «hello, εδώ είμαι για σας!»

Άρχισε να μαζεύεται πλήθος και λαός, γύρω από την ρουλέτα για να απολαύσει το εξαιρετικό θέαμα.

Σιγά σιγά η μπάνκα άδειασε από μάρκες και οι αρμόδιοι διέκοψαν το παιχνίδι για να την ανεφοδιάσουν.

Σε απελπισία οι ιδιοκτήτες βλαστημώντας την ώρα και την στιγμή που τους επέτρεψαν την είσοδο χωρίς πρόσκληση και η διαφήμιση τούς βγήκε ξινή. Αν συνεχιζόταν αυτή η πανωλεθρία, σίγουρα θα κατέβαζαν ρολά, που  καλά καλά δεν πρόλαβαν να τα ανεβάσουν.

Με έναν σχεδόν κλαυσίγελο ο γκρουπιέρης  αναφώνησε: «Stop! Δεν έμεινε σεντ. Μήπως να παίζαμε τα ρολόγια μας, τα έπιπλα του μαγαζιού, τα σώβρακά μας;»

Και η Πέρσα ανταπάντησε: «όχι άλλο, σταματάμε. Τι να τα κάνουμε τα βρακιά σας;» ΚΑΙ συμπλήρωσε μουρμουριστά: «που θα ‘ναι και λερωμένα από την λαχτάρα που σας βρήκε!!!»

«Εσείς μαντάμ δεν είστε άνθρωπος. Είστε ο παρατρεχάμενος άσπρος σίφουνας της Θεάς. Πόρτα για σας ανοικτή από τούδε και στο εξής, απαγορεύεται, θα είναι κλειδαμπαρωμένη.  Θα μας φάτε ζωντανούς που να πάρει».

Και όλοι γέλασαν με το… ευφυολόγημα του γκρουπιέρη περί κανιβαλισμού!

Αξέχαστη έχει μείνει αυτή η Πρωτοχρονιά τόσο για κερδισμένους όσο και χαμένους οι οποίοι παίρνοντας ένα οδυνηρό μάθημα θέσπισαν και ένα υποφερτό πλαφόν κέρδους σε περίπτωση που θα τους τύχαινε, ο μη γένοιτο, κάτι παρόμοιο στο μέλλον!

Για τους κερδισμένους τα πράγματα αλλιώς. Το πιάνο της μικρής ένα υπέροχο με ουρά ¼ STEINWAY, που και άσχετος να ήσουν σε προκαλούσε θαρρείς να ζωντανέψεις με μουσική τα  συναισθήματά σου, ήταν ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Το δε ποδήλατο του εγγονού, ήταν αυτό το mountain bicycle που πάνω του θα μάθαινε τους κανόνες του fare driving από τα γεννοφάσκια του σχεδόν. Τα υπόλοιπα χρήματα και ήταν πάρα πολλά, πήγαν στο γηροκομείο της Αθήνας, μια δωρεά που τιμήθηκε δεόντως. Για τον εαυτό τους σαν από συμφωνία οι δυο φιλενάδες δεν κράτησαν ούτε για την βενζίνη τής επιστροφής, που λένε.

Από την πλευρά της κόρης τώρα τα νέα καθόλου ευχάριστα. Την τελευταία ημέρα του 4ήμερου και για μια εβδομάδα την έβγαλαν στο κρεβάτι με ελαφρά ευτυχώς κατάγματα σε λεκάνες και γόνατα.

Εμ, κυρίες και κύριοι, ορισμένα αθλήματα, απαιτούν και μια εμπειρία. Για μερικούς που το αποτολμούν μια φορά τον χρόνο, δεν είναι καθόλου αρκετό χρονικό διάστημα. Μην βλέπετε το ‘’ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ’’ της Πέρσας στον τζόγο. Η κυρία αυτή δεν ακολουθεί  τους νόμους τής… βαρύτητας. Είναι φανταστική και εδώ κυριολεκτούμε. Είναι μια Πέρσα στο ποτήρι σας.

Εις υγείαν και Καλή Χρονιά!