Είναι φορές που δυσκολεύεται

Η σκέψη να φτάσει στο χέρι.

Κι η ανάσα, ακόμα, αρνείται

Τον αναστεναγμό της ανακούφισης`

Τα μάτια αρνιούνται

Τα δάκρυα της λύτρωσης.

Είναι φορές που νοσταλγώ

Τα ήρεμα, γλυκά

Απόβραδα στον κάμπο.

Τ’  απόβραδα που μυρίζουν

Νοτισμένη γη

Κι ανοιξιάτικο αγέρα.

Τότε, που κλείνεις τα μάτια

Κάτω από ένα δέντρο

Κι ανασαίνεις μόνος κι ελεύθερος

Το θρόισμα των φύλλων.

Ανασαίνεις, ανασαίνεις

Μόνος κι ελεύθερος.

[Τι Θεία λειτουργία η θύμηση!

Πόσο γρήγορα και έντονα περνάς

Σ’ ένα χτες που θα ‘θελες

Να ‘ταν σήμερα, αύριο, πάντα…]