«Μια εκδρομή στις λέξεις των εικόνων», γράφει ο Χρήστος Νιάρος

Μάιος 2022.

Μια λέξη ομορφιάς και θαλπωρής αιωρείται ανάμεσα στις φωτογραφίες αυτές. Μια λέξη, από τις πολλές, που δεν μπορώ να την εκφέρω αυτή την ώρα, με πάει εκδρομή. Παρατηρώ τις εικόνες της και εικάζω ότι γίνονται λέξεις. Αφήνομαι στην αύρα τους. Από ουδέτερος, μακρινός παρατηρητής του θεαθείναι τους, παίρνω αφορμές, θυμούμαι, ονειρεύομαι, γράφω και ταξιδεύω.  Συμμετέχω και συνταξιδεύω μαζί τους. Όλα στο «συν» των στιγμών και σπιθαμή-σπιθαμή  οι εικόνες αρχίζουν το ταξίδι τους. Ακούγεται περίεργο αλλά έτσι ηχεί στα αυτιά μου, ο γλυκός θόρυβος αυτής της εκδρομής. Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους.  Πιθανόν να κάνω λάθος. Οι εικόνες, το φαίνεσθαι, αυτό που αποτύπωσε ο φακός σου και η προέκταση των ματιών σου, δεν είναι λάθος.  Έχουν μια αλήθεια.

Μια εκδρομή στο λιμανάκι, δυο βουτιές ανοιξιάτικες και λουλούδια που ξεμύτιζαν από τις αυλές, είναι αρκετές αφορμές για να φτιάξουν φτερουγίσματα και παραγράφους. Οι εικόνες αυτές πετάνε στα μάτια μου λέξεις, σαν καλοκαιρινά αστέρια στον ουρανό, που σου δείχνουν δρόμους για να τους βαδίζεις.

Μπαίνω στο τοπίο, δένω, λύνω τα κορδόνια του χρόνου μου και  ταξιδεύω λοιπόν μαζί σου. Από άλλη μεριά του χρόνου των εικόνων σε συναντώ.  Αρχίζω και βλέπω τη λέξη του ταξιδιού σου πιο καθαρά, που ενώ αιωρείται ανάμεσα στην εικόνα και στα μάτια μου, συνεχώς μικραίνει την απόστασή τους. Νοερά και τα ταξίδια των λέξεων, φτιάχνουν τις εικόνες και τις χαρακιές τους. Και οι συμπτώσεις τους, είτε γίνονται προτάσεις στο χαρτί, είτε μένουν στην αφετηρία τους ανείπωτες, ένα κενό, μια ανάγκη και με μια παρέα  εικόνων το γεμίζουν.  Δεν μπορώ, βέβαια, να τα ορίσω όλα αυτά με απόλυτη ακρίβεια  αλλά πιστεύω ότι τα πλησιάζω.  Να μυρίσω τα λουλούδια, να ακούσω το αεράκι το θαλασσινό, να μπω στο γαλαξία και στα χώματα από όπου πέρασε το ταξίδι σου, είναι πιστεύω κάτι το όμορφο. Εννοείται μια εικόνα από χίλιες λέξεις πιάνεται.  Μάλλον… από μια λέξη από τις πολλές  πιάνεται. Λες και είναι μια χειραψία  σίγουρη και κλωστή που ψάχνει την αρχή της.    Από ένα κλικ, από ένα τσάκ και ένα αχ του χρόνου, σαν αφορμή και αιτία απογειώνονται. Και το ανάποδο της σκέψης αυτής -και αυτό μεταξύ μας- εννοείται ότι την ίδια δουλειά κάνει. Στις εκδρομές των λέξεων όλα γίνονται ακόμη κι εκεί που δεν το περιμένεις. Το  λίγο  παραπάνω, το λίγο παρακάτω τους δεν αλλάζει το νόημα.  Και το πολύ τους ξεδιπλώνεται μπροστά μου.

Βλέπω κάτι υπαρκτό και κάτι που έγινε.  Άλλοι φτιάχνουν εκδρομές στο μυαλό τους και φωτογραφίες ρετουσάρουν αταξίδευτοι και όλα γυρίζουν γύρω από αυτούς. Ας μην πάμε όμως εκεί.

Τραπεζάκια στην παραλία, ήρεμος ο κολπίσκος της παραλιακής πόλης, λάδι το νερό και τα βουνά απέναντι ατάραχα. Μια γάτα μαύρη στο περβάζι ενός παραθύρου κοιτάει την πόλη και τη γειτονιά ήρεμα. Αλλά -από ό,τι φαίνεται- είναι και έτοιμη να πηδήξει στον κήπο του σπιτιού που την φιλοξενεί. Μπορεί και να είναι και ένας από τους ένοικους. Προχωράμε όμως.  Βουκαμβίλιες σε ένα αυλόγυρο πιο κάτω, πάνω από το πορτάκι ενός σπιτιού και ο δρόμος της γειτονιάς αυτής φαίνεται στενός.  Σπίτια με απλωμένα ρούχα και ωραία από τον ασβέστη.  Ακόμη πιο κάτω, δυο τριαντάφυλλα άγρια, μα θελκτικά και κατακόκκινα, ξεμυτίσουν μέσα από το χώρο που τους αφήνουν κάτι πέτρες. Σηκώνουν το κορμί  και τα αγκάθια τους. Λίγο παρέκει  το χέρι σου ανοίγει μια αυλόπορτα με ευγένεια. Όλα μεταφορές και σενάρια λέξεων  δίνουν παράσταση.

Φαντάζομαι ότι όταν είμαστε σε ταξίδι -μιλάω γενικά, ονειρικά και αόριστα-  και όταν περπατάμε τον τόπο, τον οποιαδήποτε τόπο, τον μαθαίνουμε και μας μαθαίνει καλύτερα με αυτό τον τρόπο. Τα χούγια, τη στιγμή, τη μυρουδιά του την νιώθεις πιο καλά έτσι.  Ερασιτεχνικά δε, τον  αποτυπώνουμε με μερικά κλικ.  Όχι ότι εμάς περιμένει ο τόπος, οι πέτρες, οι φωνές και η αλμύρα να τον αποκαλύψουμε, αλλά κατά κάποιο τρόπο να εκφράσουμε αυτό που μας γεμίζει  και μας ανανεώνει είναι μια πρόκληση σημαίνουσα. Με τα απολύτως απαραίτητα στην βαλίτσα και καλή καρδιά, όλα γίνονται έμπνευση και φωτογραφική μνήμη. Είναι και θα είναι άλλωστε εκεί, ακόμη και αν φύγουμε.   Φιλοξενούμενοι του χωροχρόνου γινόμαστε αλλά αυτό ανήκει σε μια άλλη  σχετικότητα  στιγμής μας και εμπειρικά το κουβεντιάζουμε ή το μονολογούμε, αν και όταν βρισκόμαστε.

Από τις λέξεις και τις σιωπές των εικόνων μάλλον δεν ξεφεύγουμε.

Και ό,τι μας χτύπησε στο μάτι -με την καλή έννοια του ρήματος χτυπάω, ενεργητική φωνή- το αποτυπώνουμε διακριτικά με το φακό της μηχανής και  στο σώμα της μνήμης μας κατοικεί.  Απαθανατίζεται η στιγμή και είναι σε ταξίδι. Μας χτυπάει και την πόρτα, την πλάτη, το τηλέφωνο, το παράθυρο, τον ήλιο και τη βροχή της μνήμης μας. Σαν ψίθυρος μιας μελωδίας που πιάνει κόκκινο, σαν το παφ των κυμάτων στα βράχια. Χτυπήματα -παθητικά- κάτω από τη ζώνη, χτυπήματα στα αδύναμα σημεία. Να αφήσουμε όμως το χτύπημα ως λέξη και εικόνα στο δικό του δρόμο και χωρίς ρολόι να βρει το δρόμο της σιωπής. Κάθε λέξη έχει την εποχή και την ομορφιά της.  Την ανυπαρξία, το άπειρο της φύσης, την αλήθεια των στιγμών της την γρατζουνάμε, την ακουμπάμε, την καταγράφουμε, μα -το κυριότερο- την ζούμε.  Στην κατάλληλη στιγμή λέμε «παρών». Την βιώνουμε στο μεδούλι των λέξεων. Η ευαισθησία και το αυθόρμητο, που δεν χρειάζονται συμβουλές και ενοχές, αποτυπώνει το λεξικό των σκιρτημάτων, θα ‘λεγα το συντακτικό των συναισθημάτων μας, στην πιο κατάλληλη στιγμή, με ό,τι και όπως μπορεί.

 


 

[Χρήστος Νιάρος – Ας γνωριστούμε]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη