Ήταν στης νιότης την αυγή
έρωτα πρώτου η σπίθα
μιας άνοιξης η ανατολή
λάγνου φιλιού σου η γλύκα.
Μιας Αφροδίτης ξέσπασμα
ομόρφαινε την πλάση
με των ανθών το άρωμα
μύρο καρδιάς να στάξει.
Της θύμησης τ’ απαύγασμα
στου δειλινού τη ράχη
βυθίζεται στα πέλαγα
στης λησμονιάς τα βάθη.
Αφήστε το σχόλιο σας