Μακρηγορεί απόψε
η νύχτα!…
Πλατειάζει
κι όλο λοξοδρομεί
με άσχετες λεπτομέρειες,
σαν τις γηραιές κυρίες
στο πάρκο,
που απ΄ την καλημέρα σου γαντζώνονται
και αρχίζουν να μιλάν για την ζωή τους
και τα ωραία χρόνια,
που ήταν όλα πιο αγνά
και για τα εγγόνια τους,
που είναι πολύ καλά παιδιά,
αλλά διστάζουνε να φτιάξουν την ζωή τους,
αφού δεν έχουνε δουλειά
και τότε,
καταλαβαίνεις,
ότι κανείς στο σπίτι δεν τις περιμένει,
όλη τη μέρα,
λαχταρούν ν΄ αλλάξουν
μια κουβέντα,
όλη τη μέρα,
μπροστά στην τηλεόραση
κι όλο να μαγειρεύουν,
μην τύχει και φανούνε
κι ίσως πεινάνε,
τα παιδιά,
που μένουν σ΄ άλλη συνοικία
κι έχουν κι εκείνα
τις ζωές
και τις σκοτούρες τους
και τότε,
κατανοείς
και κάθεσαι και ακούς,
αφού,
είναι άδικο να γερνάει κανείς,
μέσα σε άδειους τοίχους
κι αφού,
σπαρακτική είναι περισσότερο,
από τη μοναξιά σου,
η ερημιά τους!…