Γιορτάζω  8 χρόνια  εξομολογήσεις  ενός ημερολογίου,  φιλοξενούμενη στο διαδικτυακό περιοδικό  λογοτεχνίας και τέχνης ΛΟΓΩ ΓΡΑΦΗΣ. Ναι, οκτώ χρόνια!!!

Είμαστε  Ιανουάριος 2024.  Με  βρίσκει  ο νέος χρόνος  με κόβιντ.  Ανεμβολίαστη,  λόγω σοβαρής αλλεργίας που  κατά καιρούς με  πάει και με φέρνει και  μιας  μόνιμης αλλεργικής κατάστασης, που με αναγκάζει να προφυλάσσομαι  από το  2000 και μετά.

Αλλεργία,  ένα μεγάλο κεφάλαιο, όμως ο κόβιντ  είναι  πρωταγωνιστής από το 2019  και μετά και έχει φέρει την ανθρωπότητα στα όριά της,  στα ηθικά της  διλήμματα,  πρόσωπο με  πρόσωπο,  σε  μια ανακατάταξη  των  αξιών  και μια  σχέση διαφορετική  με τον ρουν της καθημερινότητας.

Νομίζω πως παίζει ρόλο και  η ηλικία σε όλο αυτό. Όταν  ήμουν νέα στις δεκαετίες του ’80 και ’90  υπήρχε το AIDS.

Δεν  θυμάμαι να  με απασχόλησε πολύ  προσωπικά,  πέρα από  το ανθρωπιστικό ενδιαφέρον. Και  τώρα  η σχέση του κόβιντ με τους ενηλικιωμένους -με αφορά  άμεσα-   χτυπά   τις  ηλικίες  με την  ήδη επιβαρυμένη υγεία τους.

Συνδεδεμένος με  τον θάνατο  εκατομμυρίων ανθρώπων, ο κόβιντ  είναι  ένα  στοιχείο  στον σύγχρονο κόσμο από όπου δεν ξέρεις πώς να φυλαχτείς.

Στην περίπτωση αυτή  έχεις την επιστήμη  μαζί σου ή δεν την έχεις; To  κράτος  είναι με τις ανάγκες του  πολίτη, του κάθε πολίτη; Μπορείς να εμπιστεύεσαι τις αποφάσεις  του κράτους – γιατί η εμπιστοσύνη είναι πρωταρχικής σημασίας για την υγεία. Χωρίς εμπιστοσύνη αρρωσταίνεις και με εμπιστοσύνη γίνεσαι καλά αυτομάτως, τόσο μεγάλη σημασία έχει  η εμπιστοσύνη για τον άνθρωπο και, κατ’ επέκταση, για  την υγεία του.

Ο κόβιντ, όπως όλες οι ασθένειες, οδηγεί τον άνθρωπο σε μια μοναξιά. Ο άνθρωπος και  το πεπρωμένο του. Η  ελπίδα μόνο  τον συντροφεύει. Και αυτό   γιατί  ο κόβιντ κολλάει. Δεν είναι μια ασθένεια που μπορεί ο άλλος, οι κοντινοί σου, να  σε  συντροφευόσουν. Όχι, αυτός -ο κόβιντ-  κολλάει και σημαίνει πως  οι δικοί σου θα  σε απομονώσουν,  εσύ θα απομονωθείς για να μη  τους κολλήσεις. Μια πολύ  δύσκολη, επικίνδυνη και τραγικά  επώδυνη  κατάσταση, ειδικά όταν  έχεις  περάσει  την ηλικία  μιας  σιγουριάς για επιβίωση και έχεις περάσει το κατώφλι και  σε  ονομάζουν   ηλικιωμένο,  άρα τον άνθρωπο με τις περισσότερες πιθανότητες να νοσήσεις βαριά.

Σήμερα ένοιωσα καλύτερα, 10η μέρα, σαν να οδεύω σε μια  κανονικότητα, όμως αν δεν σταθεροποιηθεί η υγεία μου ολοκληρωτικά δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω, παρά μόνο  μια ευχή – να γίνω καλά.

Μέχρι τότε Υπομονή,  Προσοχή και Πίστη.

Τελικά με πολύ  λίγα  (και τι λίγα!!!…) μπορείς να γίνεις καλά.

Πάω  στην μπαλκονόπορτα. Κοιτάω  έξω  στον δρόμο… Φυσάει  ο αέρας,  τα  πεύκα  πάνε και έρχονται. Περνάνε τα αυτοκίνητα,  άλλα σταματάνε, παρκάρουν,  άλλα  περνάνε και εξαφανίζονται.

Προσοχή  ακόμη,  μην βιάζεσαι Μαρία,  μην βιάζεσαι…

Χαίρομαι που γράφω αυτές  τις λίγες γραμμές. Γιορτάζω έτσι  τα 8 μου χρόνια  κοντά με την Κατερίνα και τόσους  ακόμη  σημαντικούς που λατρεύουν τη γραφή  και  που μοιραζόμαστε όλοι  μαζί  αυτόν τον φιλόξενο  χώρο έκφρασης,  που λέγεται   ΛΟΓΩ   ΓΡΑΦΗΣ.

ΚΑΛΗ ΜΑΣ  ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΓΡΑΠΤΑ! ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ!

Αθήνα  12/01/24

[Μαρία Πανούτσου – Ας γνωριστούμε]

Σαν σήμερα, οκτώ χρόνια πριν, ξεκίνησε την πορεία της η στήλη της Μαρίας Πανούτσου «Εξομολογήσεις ενός ημερολογίου». Κι έτσι άρχισε το ταξίδι στη ζωή της Μαρίας, στο νοσταλγικό παρελθόν μα και στο πολύ ενεργό παρόν της. Νιώθουμε ευγνώμονες γι’ αυτό το ταξίδι, που μας επιτρέπει μέσα από τα δικά της μάτια,  τις δικές της σκέψεις και τον δικό της τρόπο να βλέπει και να αισθάνεται τα πράγματα, να γνωρίσουμε τόπους και ανθρώπους και μουσικές και θέατρο και χορό και ταξίδια και προβληματισμούς κι ελπίδες… Ευχαριστούμε τη δημιουργό των τόσο προσωπικών και ευαίσθητων κειμένων αυτών των ημερολογίων που τα εμπιστεύεται στη σελίδα και τη φροντίδα μας.

Ευχόμαστε στην αγαπημένη μας συνεργάτιδα και φίλη Μαρία Πανούτσου και στη μακροβιότερη στήλη μας «Εξομολογήσεις ενός ημερολογίου» πολλά χρόνια ακόμη να συμπορευόμαστε με υγεία!

Για τη Λόγω Γραφής,

Κατερίνα Ευαγγέλου – Κίσσα