Τόσο πόθο φυλαγμένο δεν αντέχουν τα χείλη μου.

Τόση λαχτάρα αλαφιασμένη πώς να την ξεκουράσω;

Κλαίω πάνω στο γυμνό σου σώμα

που μόνο ο νους μου έχει δει γυμνό.

Κλαίω και τα δάκρυά μου ποτίζουν τους πόρους της σάρκας σου.

Αυτής, της όμορφα απειθάρχητης σάρκας

που αφήνω πάνω της πάθος και λυγμό.

Σε κρατώ μακριά,

το βλέμμα μου από τα μάτια σου αποτραβώ

και σε πονάω, ναι, σε πονάω

με τον ίδιο πόνο που η σκέψη μου ταξιδεύει

μέσα στην ηδονή του κορμιού σου,

Μέσα σου!

Να κρατηθώ εκεί, μέσα σου,

παντοτινά να σμίξω τ’ όνειρό σου με το δικό μου όνειρο.

Να σφαλίσω την ύπαρξή σου στην ανάγκη

κάθε τρυφερού αγγίγματός μου,

να στηρίξω τη δική μου ύπαρξη

στην εξάρτηση από ένα και μόνο φιλί σου.

Ναι, αυτό ποθώ!

Τα χείλη μου άγρια, γλυκά, τρυφερά, παθιασμένα

να χορτάσουν στα χείλη σου.

Να σε γεύομαι και να σε πονάω με τον πόνο μου,

να σε μυρίζω και να ξεγελιέμαι στις σιωπές σου.

Είναι δύσκολο να σε αφήσω,

τι να αποζητήσω στη φυγή;

Να μείνω θέλω,

να σου μιλώ με λόγια υπερβολικά και να σαστίζεις,

να σε κοιτώ με επιμονή και τις εικόνες του έρωτά μου να φοβάσαι.

Κι άμα σ’ αγκαλιάζω απαλά, να κλαις από συνήθεια.

Έτσι, έτσι θα μάθεις ν’ αγαπάς, με μιαν υπερβολή στις λέξεις,

Έτσι θα νιώθεις έρωτα, με μιαν ορμή που θα παρασέρνει το Είναι σου.

Απόσταση κι αν ζητώ, το κάνω για να γράφω

καινούριους όρκους μυρωμένης αγάπης.

Απόσταση για καινούριους δρόμους, ιλαρούς,

που την εκστατικά ανάλαφρη περπατησιά σου

θα καλούν να ταξιδέψει πάνω τους, με αδιέξοδη πορεία προς εμένα.

Απόσταση για να βυθίζω, ξανά και ξανά,

τα χέρια μου στις αμμουδιές του κορμιού σου,

για να ανασαίνω νωχελικά τη μυρωδιά σου

κι εσύ να παραδίνεσαι και να μεθάς από τον πόθο αυτής της απόστασης.

Έτσι, σε ζητώ. Εσύ να μεγαλώνεις από μένα

κι εγώ, να ξαναγεννιέμαι μέσα σου.

Έτσι, σε ζητώ,

με ευλάβεια ενός επαναστατημένου πόνου

που αρνείται να πειθαρχήσει στη λογική.