Μεταξύ  δύο  μεγάλων δρόμων, εγώ προτιμώ το ποταμάκι

Προέρχομαι από μια οικογένεια με ρίζες  στο αριστερό κίνημα και δράση. Από τον πατέρα μου (Αιτωλοακαρνανία)  και  τον άνδρα μου (Μικρά Ασία). Η οικογένεια της μητέρας μου (με καταγωγή από το Αργοστόλι της  Κεφαλονιάς) ανοιχτή σε προοδευτικές σκέψεις, με κοσμοπολίτικη  αντίληψη  της καθημερινότητας και πιο κεντρώες και δεξιές πεποιθήσεις.

Μικρή  στο σπίτι μας κρύβαμε τους θείους που είχαν σχέση με την αριστερή δράση και τους κυνηγούσε η εξουσία. Ήμουν πολύ μικρή, πριν πάω σχολείο, αλλά ήταν τόσο έντονο αυτό το ατμοσφαιρικό γίγνεσθαι εκείνης της εποχής, που χαράχτηκε στην παιδική μου ιστορία.

Μεγάλωσα στο ‘κέντρο’  ανάμεσα σε δημοκρατικές ιδέες αλλά  και σκέψεις πιο ριζοσπαστικές. Από παιδί  αφοσιώθηκα στο  έμμεσο,   στην τέχνη – χορό, γράψιμο,  θέατρο,  τραγούδι,  μουσική, παραμύθια και μύθους,  πολιτισμό των λαών – ενώ  γύρω μου όλοι ανήκαν σε κάποια  ομάδα  ιδεολογική, συγγενείς  και φίλοι.

Επανέρχομαι συχνά  σε κάποιες σκέψεις, επειδή τις θεωρώ σημαντικές ή μάλλον  αυτές με επισκέπτονται επαναληπτικά, γιατί  με έχουν καταλάβει και με συμπαθούν.

Από ένστικτο  και μόνο κρατήθηκα μακριά από όλα αυτά. Δεν είχα ιδιαίτερες γνώσεις πολιτικοοικονομικές και δεν θέλησα να αποκτήσω και οι επιλογές μου ήταν σε σχέση πάντα με τις αρχές που μου επέβαλλε η τέχνη. Ελπίζω η ζωή να μην με τιμωρήσει κάποια στιγμή, για τις επιλογές μου αυτές. Όταν  ξανάρθω  στην επόμενη ζωή ίσως τα καταφέρω καλύτερα.

Είχα πιο πολύ εμπιστοσύνη στο ένστικτο και περνούσα διστακτικά και ξώφαλτσα από όλα τα κέντρα εξουσίας.  Με ενδιέφερε  ο  άνθρωπος, το σύμπαν και η τέχνη.

Τέχνη είναι η ψυχή, αν υπάρχει ψυχή όλα τα άλλα βρίσκονται, το δύσκολο είναι να καταλάβουμε τι είναι ψυχή, να μην την μπερδεύουμε με πολλά άλλα χαρίσματα, του χαρακτήρα μας.

Αθήνα,  Δευτέρα  16/05/2017

[Στο μεσοδιάστημα μιας  κατάστασης νέας για τον  τόπο και  για μας]

An  ‘ordinary man’

Οι κάρτες που έστελναν οι θείοι μου από  την Αγγλία  τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και  στις ονομαστικές γιορτές, με τα χαρακτηριστικά τοπία  του  Yorkshire,   με έκαναν  να αγαπήσω   κι έναν άλλον τόπο από πολύ νωρίς. Τα σπίτια  με τις καμινάδες όλα ίδια,  μου άρεσε αυτό,  οι αυλές στο πίσω μέρος του σπιτιού  -the yard-  και τα παιδιά  στην αυλή μαζί  με το  σκυλί   και  τα απλωμένα ρούχα, την μπόλικη πρασινάδα (η φαντασία συμπλήρωνε το χρώμα μια και οι  CART   POSTAL ήταν ή μαυρόασπρες ή σέπια) ή τα τοπία με τον ανοιχτούς ορίζοντες,  συνοδεύονταν με την μυρωδιά της κολόνιας που φορούσε  η  θεία  Μαργαρίτα,  κάθε φορά που   ερχόταν στην Ελλάδα.

Δεν ήταν παράξενο  λοιπόν που  καθώς μάθαινα αγγλικά  για να μιλώ με τα ξαδέλφια μου,  άρχισα να διαβάζω αγγλικά βιβλία και κυρίως βιογραφίες που μου άρεσαν από παιδί. Και με την βοήθεια του πατέρα μου  που είχε και θα είχα και  εγώ αργότερα,  μια ιδιαίτερη σχέση με την έρημο και τις χώρες τις Αραβικές, έμαθα για του δυτικούς που γοητευμένοι και αυτοί  έδεσαν την ζωή τους με την έρημο. Δεν ήταν δύσκολο λοιπόν να  βρεθώ με ένα βιβλίο  για τον T. E. Lawrence, the  ‘ordinary man’  όπως ήθελε να αποκαλεί τον εαυτόν του, αν και η ζωή του ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη.  Πολλές από τις   φωτογραφίες που  μάζευα  τότε   ήταν   από   την ζωή του,  είτε με τοπία  δροσερά  της Αγγλικής γης,  αλλά και με τοπία  της ερήμου. Έχω μια μικρή συλλογή από αυτές τις φωτογραφίες  τις  CART   POSTAL της  εποχής εκείνης.

Ένας από τους λόγους  που με τράβηξε  η ζωή του, ήταν ο τρόπος που την έχασε. Αργότερα  έμαθα για όλη του την πορεία  και για το τραύμα  που τον σημάδευε, η  ομοφυλοφιλική του  διάθεση που, τόσο  με  είχε ξαφνιάσει  τα χρόνια εκείνα της  παιδικής ηλικίας και λόγω της  συμπάθειας που είχα στο πρόσωπο του,  εξοικειώθηκα μαζί  με την ομοφυλοφιλία ανδρών και γυναικών.  Έτσι  όλα έγιναν ένα με τις  φωτογραφίες της θείας Μαργαρίτας  και του Τ. Ε.  Lawrence:  η οικογένεια μου,  η Αγγλία με  τον δικό της  κόσμο,  έναν κόσμο   διαφορετικό,  άρα  ερεθιστικό,  ανανεωτικό, που σε οδηγούσε σε άλλες πλευρές της ζωής των ανθρώπων. Τα θυμήθηκα  όλα αυτά τώρα  μια και στέλνω ακόμη κάρτες σε πολύ δικούς μου φίλους και λαβαίνω επίσης. Μια τέτοια κάρτα ήρθε προ ολίγου  και μάλιστα  από το  Yorkshire.

Αθήνα,    Πέμπτη  18/05/2017

Το απομονωμένο  καταφύγιο  του βρετανού στρατιώτη και συγγραφέα T. E. Lawrence (1888-1935)

Clouds Hill, στο Moreton Heath, Dorset.

[Τα ημερολόγια απευθύνονται σε έναν φανταστικό συνομιλητή]