Δε θα διαβάσεις ποτέ τι γράφω∙ δε θα μάθεις.
Η ευτυχία ενός ανθρώπου είναι προσωπική του υπόθεση, όπως ακριβώς και η δυστυχία του. Μια επαναλαμβανόμενη πράξη που καταλήγει σε συνήθεια – μια τραγωδία.
Σκέψου: μόνο οι νεκροί δε συνηθίζουν. Όταν σταματήσω όλες μου τις συνήθειες, θα βεβαιωθώ πως είμαι νεκρός. Κι εσύ δε θα ’χεις καμία εξουσία.

Όπως εκείνες τις μέρες, που έτρωγες μόνο φρούτα και λαχανικά∙ για τρεις μήνες δεν έβαλα στο στόμα μου κρέας – πατάτες, φασολάκια, κουνουπίδια, πλιγούρι, γκοφρέτες, γάλα σόγιας, αρακάς με μπόλικα καρότα, ροδάκινα και σταφύλια, μα όχι κρέας∙ ούτε καν ψάρι. Και το χειρότερο είναι ότι στο τέλος συνήθισα και  γούσταρα. Αστείο δεν είναι; Ναι, είναι πραγματικά γελοίο αν το σκεφτείς. Γελοίο και ταυτόχρονα τραγικά υπέροχο. Όπως όταν έχω κατεβάσει το πέμπτο ποτό και –μεθυσμένος– ζητάω έκτο, είμαι στα πόδια μου και στο έβδομο να μην ξερνάω και τότε καταλαβαίνω πως έχω αποτύχει. Κι έτσι καμιά φορά λιποθυμάω.

Εσένα σ’ αγάπησα περισσότερο απ’ το αλκοόλ∙ μα, αυτό δεν είναι ποτέ αρκετό. Η αγάπη είναι μια γριά νοσοκόμα που μου αλλάζει κομπρέσες για να κοιμηθώ. Μια σταθερά στο προσκεφάλι μου. Όταν δε μπορώ να σου γαμήσω το μυαλό, σε κρατάω απ’ το χέρι. Τι χειρότερο από έναν άντρα ν’ αυτοκτονεί…

Πήρα το τρένο και κατέβηκα στην Αθήνα. Με περίμενες στον σταθμό, είχες βάψει τα μαλλιά σου κόκκινα. Τώρα σε λένε Ηλέκτρα. Έμεινα σε ένα άθλιο ξενοδοχείο στην Ομόνοια, για 25 ευρώ τη βραδιά∙ ήμουν ο μόνος Έλληνας ανάμεσα σε Πακιστανούς, με κοινή τουαλέτα.

Δε σ’ αγαπώ πια. Μιλάω ελεύθερα. Σε θυμάμαι, μα ούτε αυτό θα το μάθεις, για μένα το κάνω. Όπως όλα άλλωστε. Ένας τρόπος να συνεχίζω.

Την περασμένη Κυριακή, η γειτόνισσά μου –μια γριά γύρω στα 75– έθαψε τον άντρα της.  Με κάλεσε στο σπίτι για καφέ. Έζησαν με τον άντρα της πενήντα χρόνια μαζί. Δε θυμόταν και πολλά να μου πει για τα περασμένα, κι έτσι μιλήσαμε για την κηδεία.
Ήταν πράγματι μια πολύ ωραία κηδεία. Ήταν όλοι τους εκεί.