Θλιμμένη

Μ’ εκείνη την θλίψη την μικρή, την σχεδόν απροσδιόριστη.

Την θλίψη της προσωρινής εγκατάλειψης –

Της εγκατάλειψης που δεν υφίσταται

Σε σχέσεις μακρινές, άσχετες,

Ανύπαρκτες επί της ουσίας.

Χαλαροί οι δεσμοί μας και πονούν,

Δέσμιοι της ανάγκης μας για αναγνώριση –

Υπάρχω, δες! Αγάπα με! Θαύμασέ με!

Ανέβασέ με στον έβδομο ουρανό

Κι έπειτα άσε με να κατακρημνιστώ

Και πάλι στα επίγεια…

Δες με, αγάπα με, υπάρχω…

Στενά τα περιθώρια της σάρκας και της νόησης

Και πώς να τα υπερβούμε

Μέσα στην τόση εγκοσμιότητα;

Λογοπατούμε – βήμα βήμα προχωράμε με τα λόγια,

Κρίνουμε, εκλογικεύουμε.

Ματαιότης…