Έρχεται μια ανύποπτη στιγμή που ο χρόνος για κάποιους σταματάει. Ανύποπτη, απ’ το πουθενά. Ακούς μια φωνή να σου λέει πως μέχρι εδώ ήταν. Πως ο άνθρωπός σου είναι βαριά άρρωστος και θα φύγει… Και κει σταματάει ο χρόνος για σένα. Οι χτύποι της καρδιάς σου αλλάζουν ρυθμό κι η ψυχή σου ντύνεται στα μαύρα. Δεν ξέρεις πώς ν’ αντιδράσεις, δεν ξέρεις πώς να φερθείς, δεν ξέρεις τι να κάνεις. Οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά και παραιτούνται. Σηκώνεις κι εσύ το χαμένο βλέμμα σου στον ουρανό και παρακαλάς, προσεύχεσαι, ικετεύεις.

Στριμωγμένη μες στον ηλεκτρικό με τα μάτια πρησμένα απ’ το κλάμα και την καρδιά παγωμένη, πήρε τον γνωστό δρόμο  γι’ άλλη μια μέρα, να πάει στον άνθρωπό της. Για πόσο ακόμα; Η Αθήνα λάμπει. Εδώ και μέρες φόρεσε τα καλά της και γιορτάζει. Μικροί μεγάλοι βγαίνουν στους στολισμένους δρόμους να κάνουν τα ψώνια τους. Η κρίση δεν τους φοβίζει πια. Τη συνήθισαν. Αντί για δυο θα πάρουν ένα δώρο, ή θα διαλέξουν κάτι συμβολικό. Όσο αντέχει η τσέπη τους. Μα θα πάρουν. Τίποτα και κανένας δε σου σταματάει τον χρόνο όταν έχεις τους ανθρώπους σου πλάι σου. Τίποτα και κανένας δε σταματάει τη ζωή που προχωράει.

Κουκουλωμένη με το κασκόλ της κάθισε σε μια άκρη μες στο λεωφορείο. Κάθε εικόνα γιορτινή που ακουμπάει το βλέμμα της την πληγώνει. Οι στολισμένες βιτρίνες κι ο κόσμος που σταματάει χαμογελαστός να τις χαζέψει, περνάνε από μπρος της και κολυμπούν μες στα δάκρυά της. Κι αυτή έχει πάρει τον δρόμο για τον νοσοκομείο. Τέτοιες μέρες στόλιζε κι εκείνη το σπίτι τους. Στόλιζε το δέντρο μαζί με τα παιδιά της κι ο άντρας της κρεμούσε τα φωτάκια στα δέντρα του κήπου. Μετά φώναζε τα παιδιά να πλάσουν μαζί της μελομακάρονα και κουραμπιέδες για να μυρίσει το σπίτι γιορτή. Για το καλό!

Μια ηλικιωμένη γυναίκα κελαηδάει δίπλα της. Φωνάζει και βρίζει τους υπεύθυνους για τα μνημόνια και τις πετσοκομμένες συντάξεις. Η Ελένη νιώθει να πνίγεται. Δεν μπορεί ν’ ανασάνει, τα μάτια της τρέχουν σαν βρύσες απ’ το παράπονο που ξεχείλισαν οι θύμισες.

-Είσαι καλά κοπέλα μου, τι σου συμβαίνει; Μπορώ να σε βοηθήσω; Τη ρώτησε η ηλικιωμένη ανήσυχη μόλις άκουσε τα αναφιλητά της.

«Χάνω τον άνθρωπό μου. Κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Κοίτα έξω, η ζωή συνεχίζεται. Η Αθήνα γιορτάζει. Οι άνθρωποι βγαίνουν για ψώνια και γυρνάνε να χουχουλιάσουν στα σπίτια τους. Κι ας μην έχουν πια ζέστη. Έχουν τους ανθρώπους τους και τους ζεσταίνουν με την ανάσα τους το σπίτι. Το δικό μου σπίτι θα είναι πια για πάντα κρύο, γιατί εκείνος δε θα γυρίσει…» συνεχίζει εκείνη τον σπαραγμό της.

-Κουράγιο… Ότι κι αν σου συμβαίνει θα περάσει. Ο Θεός είναι μεγάλος. Μην απελπίζεσαι… λέει η γιαγιά δίπλα της.

Η ψυχή της πλημμυρίζει απ’ τα δάκρυα της απελπισίας. Σε λίγο θα φτάσει ξανά κοντά του και δεν θα έχουν τι να πουν. Έχασαν κι οι δυο τα λόγια τους από εκείνη τη μέρα που σταμάτησε τον χρόνο τους ο γιατρός. Τι να του πει; «Πώς πέρασες το βράδυ σου; Αν κοιμήθηκες καλά; Αν χρειάζεσαι τίποτα;» Όλα τα λόγια είναι φτωχά πια γι’ αυτούς τους δυο. Όλες οι λέξεις περισσεύουν.

Η ζωή συνεχίζεται κι αυτή θα είναι σε λίγο χωρίς τον σύντροφο της, χωρίς το στήριγμά της, χωρίς την κολόνα του σπιτιού της. Τα παιδιά τους θα συνεχίσουν τη ζωή τους, επειδή έτσι πρέπει. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής, το νόημά της. Τα αδέρφια τους θα συνεχίσουν τη δική τους… Οι φίλοι τους το ίδιο… Οι γείτονες… Όλοι. Εκτός από αυτούς τους δυο.

Η επόμενη στάση είναι η δική της. Σηκώθηκε και ετοιμάστηκε να κατέβει. Χαιρέτησε την ηλικιωμένη με το θολωμένο βλέμμα της, όταν εκείνη παραμέρισε για να περάσει. Καθόταν όρθια δίπλα της μέχρι να σταματήσει ο ηλεκτρικός στη στάση, όταν άκουσε τη γιαγιά να λέει στη φίλη της απέναντι σιγανά.

«Στον Άγιο Σάββα κατεβαίνει… κάποιος δικός της θα ‘ναι άρρωστος. Μακριά από μας…» και να κάνει τον σταυρό της.

Πόσες φορές δεν την είχε πει κι η ίδια αυτή τη φράση;… αναρωτήθηκε σιωπηλά και κουκουλώθηκε με το κασκόλ της για να κατέβει στη στάση.