Πάντοτε είχα πρόβλημα με την ανάγνωση. Κυρίως στα σκοτεινά. Είναι και η υγρασία που μου τρυπά τα σωθικά και χειροτερεύει τα πράγματα. Διακρίνω κάτι μισόλογα, όπως: κι αν ποτ… ή να αυτό λίγο καλύτερα: εδώ και μια βδο… αλλά τίποτε περισσότερο. Μπερδεύονται οι λέξεις, ίσως να έχουν μουλιάσει κάπως. Δεν τις προστάτεψα. Γέρασα φαίνεται. Νεότερος, γεροδεμένος, σφριγηλός, τα πήγαινα καλύτερα. Για να δω μήπως κάτι ακόμα μπορώ να διαβάσω… βοηθ… Μπα, ως εδώ. Αυτός που έκλεισε το σημείωμα ήταν αδύναμος. Με πίεσε όσο γινόταν. Κι εγώ, ένας ανήμπορος φελλός σ’ ένα μπουκάλι, αναπόσπαστο κομμάτι μιας χαμένης επικοινωνίας.