«Μέρα με τη μέρα», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Τόμος  β΄

Άρχισα  να διαβάζω ξανά  την ιστορία  της Ελλάδας. Ξεκίνησα από την σύγχρονη, παράλληλα  με την αρχαία και την βυζαντινή. Αυτή η εναλλαγή με ξεκουράζει. Την διαβάζω σαν να είμαι μια ξένη και  δεν είναι ο τόπος μου – τουλάχιστον  αυτό  προσπαθώ.

Κρατώ σημειώσεις και κάνω πολλές  παρασπονδίες, καθώς πετάγομαι  σε ιστορικά  μυθιστορήματα.

Επιδιώκω μια καθαρή ματιά. Τα γεγονότα είναι  γεγονότα. Ψάχνω όμως  πέρα από τα γεγονότα.

Οι μαρτυρίες  έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, με έλκουν γιατί  είναι υποκειμενικές, εκεί υποβόσκει όλη η αλήθεια,  στο πώς προσεγγίζουμε τα γεγονότα και πώς αυτά μας μεταμορφώνουν.

Στα διαλείμματα  κοιτάζω φωτογραφίες από  μια Ελλάδα που δεν θέλω να ξεχάσω.

Αυτός  ο Φάρος της  Αλεξανδρούπολης κτίστηκε το 1880 και είναι μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, το ναυτικό σύμβολο της πόλης. Εκεί που στα πρώτα μου βήματα τον αντίκρισα -δεν θυμάμαι βέβαια- όμως υπάρχει η μαρτυρία  της φωτογραφίας και καθώς  τον κοιτώ/και την κοιτώ/ καταλαβαίνω ότι  είναι από  τις πρώτες εικόνες που καταγράφτηκαν στον μυαλό μου.

Το ύψος  του  και γύρω απλωσιά και η θάλασσα. Αυτές οι καταγραμμένες εικόνες  επιτάσσουν τώρα τη νέα μου ανάγνωση,  στην ιστορία του τόπου μου. Καθώς  κοιτάζω παλαιές φωτογραφίες  του φάρου διαπιστώνω ότι  γύρω του  δεν θα έπρεπε να κτίσουν κτίρια  ψηλά, μόνο  χαμηλά ώστε πέρα από  την χρησιμότητά του,  να  βοηθά και στην αισθητική της πόλης, στην διδαχή  αρχών.

Δυστυχώς η σημερινή του εικόνα, σε σύγκριση με την παλαιά, διαφέρει σε  σοβαρή αρχιτεκτονική   ποιότητα, αισθητική και ουσιαστική προσέγγιση, καμία μελέτη για  τον γύρω χώρο.  Όλα τυχαία. Δεν έχουν λάβει υπόψιν τους το μνημείο, τον λόγο ύπαρξής του,  την ταυτότητά του και απλά  το περικύκλωσαν με κτίσματα, τις γνωστές πολυκατοικίες  του  ‘60 και του ‘70.   Όλα αυτά τα κτίσματα θα μπορούσαν να βρίσκονται  πολύ μακριά του. Να  του αφήσουν τον αέρα του  και όχι να μοιάζει τώρα με  ένα εκτός τόπου και χρόνου μνημείο, αποκομμένο από την θαλάσσια καταγωγή του.  Με τον τρόπο αυτό,  την έλλειψη αρχιτεκτονικής μελέτης και της ιστορίας που γέννησε τον Φάρο, καταλήγουμε σε μια γενικότερη αδιαφορία και  αποπροσανατολισμό. Φάρος ήταν και είναι, όχι ένα τυχαίο οικοδόμημα… Φάρος…

Μαρία Πανούτσου

Αθήνα-Κέα   2020

[Ο Φάρος της Αλεξανδρούπολης.

Έχει ύψος 18 μέτρα και για να φτάσει κανείς στον θάλαμο του φανού, στην κορυφή του, χρειάζεται να ανέβει τα 98 σκαλοπάτια με τα έξι πλατύσκαλα, όσα και τα παράθυρα που έχει για να φωτίζεται το εσωτερικό του. Βρίσκεται δυτικά του λιμανιού και χτίστηκε πάνω σε κυλινδρικό βάθρο – το συνολικό του ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας είναι 27 μέτρα, κάτι που δίνει στην φωτεινή του δέσμη του Φάρου της Αλεξανδρούπολης την δυνατότητα να είναι ορατή από απόσταση 24 ναυτικών μιλίων (περίπου 44 χιλιόμετρα).

Ο Φάρος της Αλεξανδρούπολης ]

Αθήνα-Κέα   2020

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη