Οι μέρες που ζούσαμε κάποτε, μάλλον έχουν γίνει παρελθόν. Η πραγματικότητα, καθώς αποδεικνύεται περίτρανα από αυτό που βιώνουμε σήμερα, είναι κάτι πολύ ρευστό. Απόλυτα αναγκαίος ο επαναπροσδιορισμός και καινούρια η κατηγοριοποίηση σε αέρια, υγρά και στερεά. Όλα όσα γνωρίζαμε, παρελθόν. Πόσο φαιδρή αυτή η ανθρώπινη επινόηση και εμμονή, να ζούμε με αναμνήσεις! Πόσο ανώφελη η αναμάσηση του παρελθόντος, συχνά για να μπορέσουμε να αντέξουμε την πραγματικότητα!

Με την προσέλευση του φοβερού και θανατηφόρου ιού, που όσο καιρό έσπερνε τον θάνατο στην Κίνα, κανένας δεν είχε σοβαρά ασχοληθεί, ήταν πολύ μακριά για να μας επηρεάσει, αφήστε που αποδιδόταν σε αποκλειστικά Κινέζικες διατροφικές συνήθειες, τρώμε εμείς αποξηραμένα ερπετά, δεν τρώμε, η ζωή πήρε στροφή. Να φωνάξει «φτου, ξελευτερία», όπως κάποτε στα παιδικά παιχνίδια και να ξεχυθεί στους δρόμους; Καθόλου συνετή αντίδραση. Παρότι οι δρόμοι είναι σε ιδανική κατάσταση. Ειδικά τις απογευματινές ώρες. Οι άνθρωποι κλεισμένοι μέσα. Ώρα να απελευθερωθούν κι οι δρόμοι στα δικά τους ταξίδια. Χωρίς να τους πατά κανείς!

Σκέφτομαι, νομίζω,  με τον ίδιο τρόπο όπως και πριν. Η διασπορά του φόβου είναι ασύμμετρα πιο ισχυρή και αποτελεσματική διαχείριση πληθυσμών από αυτήν καθαυτή την έλευση  όποιας επιδημίας. Προστατεύεσαι για να μην πάθεις αυτό που έτσι κι αλλιώς θα σου συμβεί! Μόνο που δεν πρέπει, δεν θα έπρεπε,  να το σπρώχνεις να γίνει γρηγορότερα. Και πρέπει να είσαι και συνετός πολίτης. Προστατεύοντας τον εαυτό σου, προστατεύεις και τον πλησίον σου. Ώπα! Τι έγινε; Γίναμε όλοι Χριστιανοί; «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν»;

Χλωμούλι το βλέπω… Δεν είδα πολλούς να αναρωτιούνται για τους άλλους. Η επιδημία τού παλεύω για την πάρτη μου, βοηθάω και τους άλλους. Έτσι θα έπρεπε να ονομαστεί η εποχή που ζούμε. Γιατί αλλιώς, δεν θα έβλεπες την τρέλα στο μάτι του αγαθού συνανθρώπου στο  σούπερ όταν στην ερώτησή του προσπαθούσες να δείξεις το προϊόν στο ράφι και τολμούσες να πλησιάσεις πέραν των δύο μέτρων…

Πολλές φορές, μέσα σε αυτές τις πολλές ώρες παραμονής στο σπίτι, αισθάνθηκα να μην αντέχω άλλο. Όχι γιατί στο παρελθόν υπήρξα ενεργά κοινωνικό άτομο. Η δυνατότητα εξόδων και ενεργούς δράσης είχε από χρόνια καθοριστεί από την κατάσταση της χώρας. Βάλε και το προχωρημένο της ηλικίας, συν τις προσωπικές ιδιαιτερότητες, αυτές που καθορίζουν τη στάση και τη ματιά, δεν ήταν κάτι τόσο διαφορετικό από αυτό που ζούσα πριν την επιταγή «Μένουμε σπίτι».

Η «εκθετική αύξηση» του συναισθήματος «δεν αντέχω άλλο» θα «καταλάβει», όπως άλλωστε θα κάνει και εκείνη του ιού, όσο χώρο μπορέσει. Το ζήτημα και στις δυο περιπτώσεις είναι πότε, πόσος χρόνος θα χρειαστεί έως ότου φθάσει στην κορύφωσή της. Μόνο που για το συναίσθημα δεν παίρνει, κανείς, ποτέ, κανένα μέτρο.

Ας  μην παραμυθιαζόμαστε. Μεγαλώσαμε πια. Σύμφωνα με μελέτες, για να αρχίσει να μπαίνει μέτρο στην εκθετική μετάδοση του ιού, πρέπει πρώτα να νοσήσει το 67% του πληθυσμού. Τρομάζω να σκεφτώ την αναλογία… Για να αρχίσω να μπορώ να πιστεύω πως αντέχω, πρέπει πρώτα το 67% του πληθυσμού να νοιώσει το «δεν αντέχω»; Θα τελειώσουν τα στυλό και τα χαρτιά… Κι η ιστορία θα γράφεται με ζωγραφιές στους τοίχους.

Ο χρόνος μετάδοσης όσο πιο μακρύς είναι, τόσο περισσότερο αποτελεσματικό θα αποδειχτεί το όποιο σύστημα υγείας. Πολλοί από εμάς τους πιο απλούς ανθρώπους, πριν από τον ιό, μας καθόρισε εγκλωβισμένους και ανελεύθερους μια προηγούμενη κατάσταση, αυτή της ανεργίας. Ακόμα κι αν κάποιος από την οικογένεια κατάφερε να βρει μια εργασία, χαμηλώνοντας στο ελάχιστο τα «θέλω» του, η αμοιβή του δεν ήταν  αρκετή για να μπορέσει ούτε καν να τον καταστήσει ικανό να ζήσει ανθρώπινα. Να νιώσει ελεύθερος να προσφέρει στο παιδί του το ζευγάρι παπουτσιών που του αρέσει κι ας είναι ακριβό, χωρίς αυτό να έχει ως συνέπεια να περιμένει απλήρωτος ο λογαριασμός… Δεν το κατάλαβε κανείς αυτό πριν από τον ιό. Ο καθένας μας, σήκωσε λίγο το πέτο, «έφτυσε» τον κόρφο του, και συνέχισε.  Δεν τον αφορούσε. Εκείνος ήταν σωστός, αξιοπρεπής, άξιο μέλος της κοινωνίας.

Όσο κι αν προσπαθήσω να σκεφτώ πώς θα μοιάζει η ζωή μετά τη λήξη της επιβολής μέτρων, δεν τα καταφέρνω. Ούτε και η δημιουργική μου φαντασία μπορεί. Ούτε κανενός. Μέρα με τη μέρα φτάσαμε να κοιτάμε τη ζωή. Όταν σε έναν άνθρωπο κόβεις την δύναμη να ελπίζει παράλληλα με την αύξηση του αισθήματος του φόβου, τον έχεις τελειώσει. Ρομποτάκι τον έχεις κάνει. Μικρός Θεός έχεις γίνει.

Νομίζεις…

Λοιπόν, τις προάλλες, είδα μια υπέροχη φωτογραφία του τόπου καταγωγής μου. Τραβηγμένη με το λιόγερμα, μια ήσυχη  θάλασσα, παραδομένη στην άνοιξη και στα χέρια του δημιουργού της. Και σκέφτηκα πως η ζωή είχε κι έχει την αξία της. Εκεί ήταν και είναι.. Εμείς ενδίδουμε. Εμείς ξεχνάμε. Εμείς απελπιζόμαστε. Η ζωή είναι εκεί. Και προχωράει το δρόμο της.

Αυτή είναι μία επανάσταση. Η μόνη. Να μείνουμε άνθρωποι.