Λείπεις…

Στο «ΜΟΥ», που δεν έχω.

Σ’ αυτό, που δεν γνωρίζει κτήτορα ή κτήμα.

Στο «ΜΟΥ» της ψυχής.

Το έξω από τις νοηματικές συνάφειες.

Στο «α-» που μου στερεί τη μοιρασιά.

«Α-μοίραστο».

Που εξαϋλώνει τη σάρκα στα χέρια μου.

«Ά-σαρκο εσύ».

Άδεια αγκαλιά.

Άδεια χέρια.

Στο «-α-» της συναίρεσης του «Σ’ αγαπάω – Σ’ αγαπώ».

Που σπάει τον κύκλο του έρωτα από το άλφα ως το ωμέγα,

κι αφήνει το τέλος μονάχο… ωμέγα.

Κραυγάζον!

«Ωχ!»

Σ’ αυτό το επίπονο «ώχ» του «πονώ»…

Τραβηγμένο σε «πονώωω».

Στα δύο όμικρον του «μόνος»

-με το ρήγμα νι (ν) στη μέση-

χάσκον…

αγεφύρωτο;!

Που καταργούν το δυαδικό σύστημα του «εμείς».

Που διαχωρίζουν το άπειρο (∞) του «πάντα»

σε δύο τίποτα.

Σε δύο ρημαγμένα μηδενικά.

Κλοτσοσκούφια της μνήμης.

Που δεν στέκουν καν όρθια, αν δεν ραγίσουν.

Σαν το αυγό του Κολόμβου!

Λείπεις…

Στο εκκωφαντικό «Σςς!» της σιωπής.

Απ’ την αρχή ως το τέλος της…

«Σ-ιωπή-ς!»

Σ’ όλα τα φωνήεντα του οργασμού,

τα γινόμενα βουβά αναφιλητά.

Στην ικεσία της Προστακτικής.

Ούτε παρακληθείς, ούτε διαταχθείς.

Κωφός!

«Κοίτα με!»

«Νιώσε με!»

«Πόθησέ με!»

«Πάρε με!»

Εκεί, που το ρήμα έκανε έρωτα στο αντικείμενό του

-του πόθου του-

και το υποκείμενο γινόταν ψυχή…

Αόρατη!

Εμφανώς πληρούσα στη κατάληξη!

Λείπεις…

Και το μέσα «σαρκά-ζει» την μη απιούσα απουσία,

δια της λήθης!

Ζώντας στην επιφάνεια της σάρκας,

Που επιβιώνει κενή.

Λείπεις…

Σ’ όλες τις λέξεις!

Οι οποίες εκδίδονται, ξεπουλώντας φθηνά την ψυχή τους για ένα νόημα.

Το νόημα…

Που τους έδινες Εσύ.

Όπως μόνο εσύ το καταλάβαινες.

Λείπεις…

Στο έψιλον του «Έ-ρωτα»,

που έμεινε να ρωτά…

Ρητορικά;

Αναπάντητα!

…«Γιατί;»

[Φωτογραφία: Δημήτρης Στρατάκης, DIMITRIS THE ATHENS]