Ούτε οι κατασκοπίες μού αρέσουν – χρειάζεται κάποιος να έχει μεγάλες αντοχές, τόσο σωματικές όσο και ψυχικές για ένα τέτοιο μπλέξιμο – ούτε τα  μυστήρια και οι ίντριγκες, τα μαχαιροβγάλματα και τα τρομοκρατικά κτυπήματα πίσω από κατεβασμένες κουκούλες και οδοφράγματα από κάδους σκουπιδιών που βρωμολογούν στον κήπο του κακού.

Έλα όμως που άθελά μου μπλέκομαι σε τέτοιες ιστορίες, που θέτουν την ζωή μου σε κίνδυνο και γενικά την φέρνουν τούμπα που λένε. Πώς ένα αλεξικέραυνο τραβά τον κεραυνό; Ε, κάπως έτσι συμβαίνει με την παρανομία και μένα. Ερασιτεχνική βέβαια η αλεξικεραυνική μου σχέση, που όμως ήταν αρκετή για να μου κολλήσουν το παρατσούκλι ‘’Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ Miss Marple.’’Στην τελική δεν μπορώ να πω ότι το προσωνύμιο αυτό με αφήνει και παντελώς αδιάφορη, κάθε άλλο μάλιστα. Νομίζω είναι αρκετά τιμητικό και ευχαριστώ αυτόν που το πρωτοσκέφτηκε και όσους το υιοθέτησαν για λογαριασμό μου. Θα μπορούσα να το είχα κάνει επάγγελμα και να απέφευγα εκείνο το υποτιμητικό στην ταυτότητα ‘’ΟΙΚΙΑΚΑ’’. Τι Θα πει ρε φίλε ΟΙΚΙΑΚΑ; Θα πει να ακουμπάει ο σύζυγός σου ένα πενιχρό ποσόν εβδομαδιαίως (και ΑΝ), ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ εσύ που φέρνεις τούτο τον απαξιωτικό τίτλο, να ταΐσεις, να ποτίσεις, να ντύσεις και γενικά να φέρεις βόλτα την οικογένεια όλη. Ένα επάγγελμα τα ΟΙΚΙΑΚΑ, ΑΝΕΥ ΑΠΟΔΟΧΩΝ, ΑΝΕΥ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΕΝΙΟΤΕ και κυρίως αυτονόητο, το υπηρετεί η νοικοκυρά θέλει δεν θέλει. Θα μπορούσα λοιπόν να είχα επενδύσει σε αυτόν το τίτλο και το κέφι και Ηοbby μου να ήταν παντιέρα μου. Αλλά με τρόμαζε και το τέρας της εφορίας, όπου θα έπρεπε πλέον να το δηλώσω. Σε περιόδους όμως ισχνών αγελάδων θα γινόμουν πιστευτή αν ΔΕΝ δήλωνα εισοδήματα ή θα με θεωρούσαν και φοροφυγάδα;

Έτσι το άφησα να αιωρείται σαν έννοια τιμής και ενασχόλησης και άλλο δεν λέω. Με κολάκευε ο συσχετισμός με την ηρωίδα της ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ που όμως περιέκλειε ανείπωτους κινδύνους για γυναίκα και μάλιστα της δικής μου ψυχοσύνθεσης αλλά και ηλικίας, για να μην πω ότι η Μάρπλ ήταν ηρωίδα φαντασίας όχι όμως κι εγώ. Οι ιστορίες μου, οι περισσότερες, υπάρχουν σε ΆΛΛΟ βιβλίο και αν το εξέδωσα είναι για να υπενθυμίσω στα παιδιά μου τα ίδια, ποιες Σκύλες και ποιες Χάρυβδες χρειάστηκε πολλές φορές να αντιμετωπίσει και να υπερνικήσει η κατά τα άλλα απλή νοικοκυρά, με επάγγελμα τα ΟΙΚΙΑΚΑ της…

Θυμάμαι, το ένα από τα παιδάκια μου σπούδαζε στην Γηραιά Αλβιόνα και εγώ το ταξίδι Ελλάδα – Αγγλία, κάτι σαν Παγκράτι Κυψέλη το είχα ένα πράμα. Κάθε τρεις και λίγο, φορτωνόμουν σαν ημίονος (για να μην πω γαϊδούρι), με κρεατικά απαλλαγμένα από τον φόβο τρελών αγελάδων για να φάει η εγγόνα μου και να μεγαλώσει σωστά διατροφικά.

Δεν την πηγαίνω αυτήν τη Χώρα που μού παγώνει τη ψυχή με το αδιανόητο κρύο της και την συνεχή βροχή  που κάνει το είναι σου να παπαριάζει. Ας είναι.

ΦΤΑΝΩ στο Χίθροου φορτωμένη με ένα καρότσι που αναρωτιόμουν που θα χωρέσει όλος αυτός ο όγκος συν τον εαυτό μου σε ένα ταξί και το τσουλούσα πανικόβλητη ψάχνοντας με τα μάτια μου να βρω τον ταξιτζή με το όνομά μου στην πινακίδα που κρατούσε. Από δίπλα μου ακούω κάποιον να λέει καθαρά: Αθήνα mirs Persa Voudouri here please. Aνάσανα. Ήταν αυτός που περίμενα… ότι θα με περιμένει. Φορτώσαμε το γάιδαρο που ως εκ θαύματος τα χώρεσε όλα και δεν έμεινε τίποτα στο αεροδρόμιο να το κλαίω και ξεκινήσαμε για ένα ταξίδι τεσσάρων ωρών μέχρι το σπίτι του παιδιού μου. Εγώ με περισσή ευγένεια και ένα αίσθημα ψιλοντροπής για το ότι πιθανόν να νόμιζε ότι κουβαλούσα το βιος μου όλο στη Χώρα του, τού πρότεινα πριν ξεκινήσουμε να κεράσω καφέ να γνωριστούμε κάπως. Τόσες ώρες κλεισμένη σε ένα ταξί τι θα έλεγα Θεέ μου με έναν άγνωστο και μάλιστα ΕΓΓΛΕΖΟ, του οποίου όμως, παραδόξως, τα αγγλικά ήταν καθαρότατα, μεγάλη παρηγοριά και αυτό.

Έκανε μια όμορφη ζεστούλα μέσα σ’ εκείνο το καφέ με μισογεμάτα τα τραπέζια του και μείς καθίσαμε κοντά στη τζαμαρία, με θέα όλη τη λεωφόρο που θα παίρναμε σε λίγο. Στη καρέκλα δίπλα μου ακούμπησα το νεσεσέρ μου με τα εισιτήρια επιστροφής μου αορίστου χρόνου, το συνάλλαγμά μου που ήταν το μέγιστο δυνατό βοήθημα για τη θυγατέρα μου και ό, τι τέλος πάντων κουβαλάει μια γυναίκα σε ένα νεσεσέρ ταξιδίου.

Καθίσαμε γύρω στη μισή ώρα και το μπιστρό εντωμεταξύ γέμισε ασφυκτικά. ’’Αυτές είναι δουλειές’’ σκέφτηκα, ‘’δεν λείπει ποτέ η πελατεία’’. Πέθαινα για ένα τσιγάρο, αλλά ο κόσμος πειθαρχημένος, κανείς δεν κάπνιζε, ακόμη και σε θέσεις καπνιζόντων.

Ζήτησα συγγνώμη για τουαλέτα για ένα λεπτό μόνο και ξεκινήσαμε στις απέραντες και όπως μού φάνηκαν ατέλειωτες, λεωφόρους, αφού πρώτα διασχίσαμε το Λονδίνο με την άναρχη όπως την εξέλαβα, κυκλοφορία, η οποία με εξέπληξε αρνητικά. Να που συμβαίνουν και παρασπονδίες στις λεγόμενες πολιτισμένες Ευρωπαϊκές χώρες. Δεν είπα, δεν σχολίασα τίποτα για να μην προσβάλω τον άνθρωπο, μα ένα τς τς τς δεν μπόρεσα να το συγκρατήσω. Α μα πια. Μη νόμιζε ο φιλαράκος ότι θεωρούσα και τον τόπο του σαν τη γη της επαγγελίας, που ‘’κλέβει’’ τα παιδιά μας για ανώτερες σπουδές, στα καλύτερα χρόνια της ζωής  τους. Τον είδα να υπομειδιά και βάλθηκα να μεθερμηνεύσω το χαμόγελό του. Να ήταν συγκατάβαση,  ειρωνεία, παραδοχή, για το κυκλοφοριακό τού Παραδείσου του; Μπορεί.               Κάποια στιγμή σε ένα σταυροδρόμι από απίστευτα πελώριες γέφυρες που απορούσες για το πού στηρίζονταν τα θεμέλια τους σταματήσαμε, γιατί ήθελα τουαλέτα.   Πάντα η υπερβολή μού δημιουργεί αυτήν την ανάγκη όπως τούτες δω οι απίστευτες γέφυρες. Έρχεται στο νου μου ο λόγος φίλου μου πολιτικού μηχανικού, ότι ο επιστήμονας, στη γέφυρα που κτίζει, δείχνει την αξία του. Τουαλέτα λοιπόν αν και είχα φροντίσει να αποφύγω διουρητικά φάρμακα. Για μία μέρα δεν θα πέθαινα κιόλας μα θα απέφευγα το παρόν ρεζιλίκι, όπως ατυχώς νόμιζα. Βλέπεις οι κακές παλιές συνήθειες παιδιόθεν δεν χάνονται εύκολα. Θυμάμαι την απελπισία της μάνας μου όταν ταξιδεύαμε, που κάθε τόσο και λίγο έλεγα: ‘’μαμά πιπί μου, μαμά τσίσα’’ μα τώρα δεν ήταν η μάνα, μα ένας κατάξενος ταξιτζής που όμως έδειχνε κατανόηση σεβόμενος ίσως το ξαναμώρεμα της ηλικίας μου!

Και κάποτε επιτέλους φτάνουμε στο σπίτι του παιδιού μου και ανοίγω το νεσεσέρ μου να πληρώσω τον άνθρωπο να φύγει, να πάει στο καλό,  αυτός και το ρεζιλίκι μου. Και ω της συμφοράς και της ανείπωτης απελπισίας δικής μου και των πάντων… Τι είναι τούτα δω Χριστέ και ΚΥΡΙΕ;;; Ξέχειλο το νεσεσέρ από πιστόλια σφαίρες και χειροβομβίδες. Οι πάντες με το στόμα ορθάνοικτο, και ο ταξιτζής έτοιμος να τηλεφωνήσει στη Σκότλαντ Γιαρντ. Δεν θα τον έμπλεκε η πελάτισσά του σε τέτοιο όργιο τρομοκρατικό.

«Τι είναι αυτά που μάς κουβάλησες ρε μάαααανα;» ρωτάει έντρομο το κορίτσι μου.

«Μωρέ εγώ τα κουβάλησα; Άλλοι τα κουβάλησαν και θα τα πήρα από λάθος. Πότε να έγινε η ανταλλαγή;» Ρώτησα στο πουθενά μη περιμένοντας απάντηση και όσο μπορούσα πιο ψύχραιμα. «Ναι, ναι,για στάσου. Λίγο πριν φτάσουμε εδώ, δεν σταματήσαμε σε ένα από αυτά τα καμαράκια που είναι διάσπαρτα στις εθνικές λεωφόρους για την εξυπηρέτηση κυρίως των μωρών παιδιών να τα αλλάξουν οι μανάδες τους, πράγμα που με είχε εντυπωσιάσει την πρώτη φορά που τα είδα; Θυμάμαι, ότι την ώρα που μπήκα στην τουαλέτα άφησα απ’ έξω το νεσεσέρ μου, γιατί ο χώρος ήταν πολύ περιορισμένος για να κουβαλάς κάτι, πέρα από τον εαυτό σου εκεί μέσα, αν δεν ήσουν και υπέρβαρος και δεν έμπαινες ούτε εσύ! Μα να έγινε σκόπιμα; ή μάλλον από καμιά στραβή και ‘’πήραμε τη ζωή μας λάθος και αλλάξαμε ζωή’’ αχ Σεφέρη Σεφέρη».
«Ώχου και τι μπελαδοτραβήγματα (από λεξιπλασία δεν μπορείς να πεις , σκίζω!) θα έχουμε τώρα βρε μάνα εξ αιτίας σου! Κάθε φορά που μας έρχεσαι, τάμα το’ χει το προσωπικό σου αλεξικέραυνο να τραβάει τους τρομοκράτες όλης της Βρετανίας. Ακόμη θα θυμούνται εκεί στην Σκοτλαντ Γιαρτντ την υπόθεση με το ΕΓΓΛΕΖΙΚΟ ΓΚΑΖΟΝ. Τώρα τούτο, και άντε μετά να τους πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ας μη μας κακοφανεί αν οι άνθρωποι μάς κοιτάζουν με μισό μάτι ε; Και καλά να είναι εκεί μέσα και κανένας παλιός μας γνώριμος από εκείνους που σε αποκαλούσαν ‘’συνάδελφο,’’ αν είναι όπως φοβάμαι όλοι καινούργιοι, πού να κάθονται να διαβάζουν την άλλη ιστορία και να νιώσουν για σένα συμπάθεια και….»

«Συμπλήρωσε τη φράση σου, συμπλήρωσέ την. Και ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ που βοήθησα στην εξάρθρωση εκείνου του βρωμερού κυκλώματος απαγωγής βρεφών… Να τα λέμε αυτά με πρώτη ευκαιρία, μη τα υπονοούμε απλώς; ΕΤΣΙ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ;»
«Και είχες αγκαλιά ρε μάνα τούτο το θησαυρό; Τι να σού πω η ζωή πλάκα κάνει μαζί σου σίγουρα, Για να μην πω σε τι κίνδυνο βρίσκεται η ζωή όλων μας. Σκέπτεσαι τι αναστάτωση υπάρχει τούτη τη στιγμή και ώρα, στους κύκλους των τρομοκρατών και τι κινητοποίηση; Και βέβαια θα πρέπει να τους αναμένουμε από στιγμή σε στιγμή, αφού βέβαια εκείνοι έχουν το όνομα και την διεύθυνση της κόρης σου στην αλλοδαπή και τα πλήρη δικά σου στοιχεία από την τράπεζα του δικού σου νεσεσέρ, αχ αχ αχ. Τώρα, για προσπάθησε να θυμηθείς, ποιος άλλος ή ποιοι άλλοι ήταν εκεί στην τουαλέτα, εννοώ την τελευταία φορά και τυχερή από όλες τις άλλες που πήγες πιθανόν καθ’ οδόν προς το σπίτι μου. Άντρες , γυναίκες, τι;»

«Άφησέ με να θυμηθώ, γιατί εκείνο που δεν ξεχνώ σίγουρα είναι ότι η ανάγκη μου έχριζε τόσης μεγάλης και άμεσης αντιμετώπισης, που δεν έδωσα και τόση σημασία στον περιβάλλοντα χώρο. Και βέβαια, εκείνο που με εντυπωσίασε και τούτη τη φορά όπως και τις άλλες, ήταν η άψογη καθαριότητα. Τα πάντα έλαμπαν και αυτό είναι πολιτισμός. Πού να  το φανταστώ τι ελλόχευε για μένα σε έναν τέτοιον άψογο χώρο. Ο ταξιτζής δεν θα πρέπει να τους απασχολεί, έχουν εμένα σερβιρισμένη στο πιάτο. Αυτή την στιγμή τρέχουν ξοπίσω του με αυτοκίνητα πολύ πιο γρήγορα από το δικό του να τον τσακώσουν και να δουν τι  περισσότερο έχει κι αυτός μάθει. ΕΜΕΙΣ ΤΙ  ΚΑΝΟΥΜΕ;;;»

«ΕΜΕΙΣ καλούμε αμέσως την αστυνομία και ήδη αργήσαμε πολύ»…

«Ηello,τον αρχηγό της Σκότλαντ Γιαρντ  παρακαλώ, έχω να κάνω μια σοβαρότατη δήλωση που σοβαρότερη δεν νομίζω να γίνεται και η αντιμετώπισή της οφείλει να είναι αμεσότατη.

»Ναι αρχηγέ μου λέγομαι Μαρία Βουδούρη και μένω… ναι ναι αρχηγέ μου για μας πρόκειται και μην πείτε ‘’μα πάλι;’’

»Η μητέρα ανταποδίδει τον χαιρετισμό σας και ελπίζει στην κατανόησή σας, μου λέει να σας πω. Παρακαλώ ελάτε αμέσως, είναι πολύ σοβαρό το θέμα αρχηγέ μου, πολύ φοβάμαι μη θρηνήσουμε θύματα. Φέρτε μαζί σας ικανό αριθμό ανδρών μην έχουνε και μάχη … Ναι στο σπίτι που ξέρετε και γνωρίζετε από την άλλη φορά. Ναι, ναι, η όπως την αποκαλέσατε, χα χα χα   Ελληνίδα miss Marple.Περί αυτής πρόκειται και της τρομοκρατίας. Θαρρείς και το έχει τάμα κάθε φορά που μάς έρχεται να αναστατώνει τη ζωή μας. Μα τι φταίει και αυτή, νομίζει αόρατες δυνάμεις την παίρνουν το κατόπιν και ειλικρινά τείνω να την πιστέψω αρχηγέ μου. Ελάτε αμέσως για τ’ όνομα  τού Θεού».

Πάει το σοβαρότερο βήμα, το φέραμε εις πέρας. Δεν ανοίγουμε στο Θεό τον ίδιο, ταμπουρωνόμαστε με κλειστά πορτοπαράθυρα και αναμένουμε την πολιτσία. Για, να ενημερώσω και τον γαμπρό σου που σίγουρα θα βάλει τα γέλια καθώς μού έλεγε χθες ακόμη ‘’ με τη μάνα σου στο σπιτικό μας για όσο μείνει το να πλήξουμε δεν το βλέπω. Γουστάρω!…’’ Μας πειράζει μάνα και κόρη. Καλό ανθρωπάκι, μόνο να μην εκπλαγεί αν δει το  εαυτό του στην ΤV.καθώς μάς βλέπω σε λίγο να είμαστε σε όλα τα δελτία ειδήσεων της Αγγλίας, μη σού πω και της Ευρώπης όλης.

Να, σαν να ακούγεται η σειρήνα της άμεσης δράσης. Δόξα σοι ο Θεός. Και το ελικόπτερο πάνω από το σπίτι μας είναι παρηγοριά. Σκέψου και ακόμη δεν ξέρουν τι συμβαίνει ακριβώς, όταν το μάθουν, κρατική κινητοποίηση θα γίνει, όπως σε βλέπω και με βλέπεις, δεν παίζουν με αυτά.

«Τι είν’ τούτα δω ωρε σεις;»

«Για πόλεμο να προορίζονται τα κόβω, για χαρτοπόλεμο τσου», είπε η Πέρσα προσπαθώντας να δείξει ότι αισθάνεται και είναι cool.

«Μάλιστα. Και ποιος σας τα έδωσε μαντάμ;¨»

«Τώρα ερώτηση έξυπνου ανθρώπου λογιέται η δική σας; ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ποιος ΜΟΥ ΤΑ ΈΔΩΣΕ; Είναι δυνατόν να μού τα έδωσε κάποιος; Τέτοια παιχνιδάκια ΔΕΜ ΔΙΝΟΝΤΑΙ monsieur ανατίθενται για ‘’ιερό’’ σκοπό μιας τρομοκρατικής ίσως οργάνωσης που με τις ενέργειές της φιλοδοξεί να αναστατώσει το Σύμπαν. Δεν τα ξέρετε αυτά τα ωραία, γιατί να σας τα λέω κι’ εγώ;»

Και να, οι ανακρίσεις και να οι ξένοι φταίνε και να οι ντόπιοι φταίνε και το φαινόμενο του ρατσισμού σε όλο του το μεγαλείο. Κάποιοι κύκλοι διέρρευσαν ότι φταίνε τα Ανάκτορα, με την έξαψη να έχει κτυπήσει κόκκινο!

«Κουράγιο παιδιά, δέκα μέρες κρατά μια τέτοια είδηση .Μετά το 10ήμερο  ξεθυμαίνει ως γνωστόν».

«Σωστά τα λέει η μαντάμ, αλλά για, να μας εξιστορήσει τις κινήσεις της καταλεπτώς άμα τη αφήξει  της στο Χίθροου σήμερα  τα ξημερώματα και up tο now, βήμα προς βήμα όμως. Τα λόγια του ταξιτζή που διασταυρώσαμε ήδη, συμφωνούν πλήρως με αυτά της κυρίας, μα αυτό δεν αρκεί».

Έτσι εγώ η Πέρσα, ήμουν αναγκασμένη να αφηγούμαι τα ίδια και τα ίδια ξανά και ξανά και κάθε φορά, όλο και μια νέα λεπτομέρεια φαινομενικά ασήμαντη, προσθέτονταν στο υπό σχεδιασμόν puzzle,μέχρι το κορυφαίο σημείο και το πιο ουσιώδες, τής σωματικήs μου ανάγκης, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από την πόλη προορισμού μου το Leicester.Και πλέον ήταν φανερό το πώς έγινε η τρομερή ανταλλαγή δύο πανομοιότυπων νεσεσέρ με τελείως ανόμοιο περιεχόμενο βέβαια. Το πόσο σοβαρό ήταν το θέμα, το διαπίστωνες από τα τηλεφωνήματα τα πυκνά του ίδιου τού υπουργού Δημόσιας Τάξης που ζητούσε ενημέρωση.

«Σε φάση θεωρητικής έρευνας βρισκόμαστε Υπουργέ, υπομονή».

«Και σεις αγαπητή κυρία, προσπαθήστε να θυμηθείτε και το μυρμηγκάκι και το σκαθαράκι που πιθανόν να είδατε, για να καταλάβετε πόση σημασία έχει η λεπτομέρεια σε τούτην τη γαμημένη την υπόθεση που θα τσακίσει τα νεύρα μας».

«Τώρα που το λέτε αναρωτιέμαι πώς και ποτέ δεν είδα τέτοιου είδους έντομα στη χώρα τούτη. Δεν θα πρέπει να είναι μόνο θέμα καθαριότητας αλλά και σωστή αντιμετώπισή τους κι είναι τυχερές οι αγγλίδες νοικοκυρές που έχουν απαλλαγεί από τα σιχαμερά έντομα.

Λοιπόν, θυμάμαι, ήταν μία μικρομάνα που άλλαζε το μωρό της και την κόρη της που την βοηθούσε. Δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα άλλο. ΑΝ κάποιος ήρθε, θα ήταν τη στιγμή τη μοιραία που ήμουν στα ενδότερα και δεν τον είδα. Πήρε ο άνθρωπος το δικό μου ολόιδιο νεσεσέρ νομίζοντάς το δικό του, και έφυγε μη υποψιαζόμενος το αθώο του περιεχόμενο. Άλλο τίποτα να πω δεν έχω. Αυτά ξέρω αυτά είπα.

»Α, μια στιγμή. Συνέβη και κάτι άλλο. Όσην ώρα ήμουν τουαλέτα το απορριμματοφόρο έκανε την αποκομιδή των σκουπιδιών. Σκέφτηκα ότι ήταν κρίμα που δεν θα άδειαζε και εκείνο το κουβαδάκι που ήταν ξέχειλο από βρωμόχαρτα. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ όμως ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ . ΕΤΥΧΕ».

«Απορριμματοφόρο είπατε; ΠΡΩΤΗ φορά ακούω κάτι τέτοιο. Συνήθως τα πάντα πρεσάρονται από αυτόματες μηχανές με κάθε τουαλέτα να έχει και την δική της».

«Επιτρέψτε μου, εγώ δεν παρατήρησα κάτι τέτοιο».

Τo ελικόπτερο της αστυνομίας εντωμεταξύ, δεύτερο πάτωμα της μονοκατοικίας είχε γίνει. ΔΕΝ ΤΟ ΚΟΥΝΟΥΣΕ από εκεί, αφαιρώντας πού και πού κανένα κεραμίδι από τη σκεπή, με την δύναμη των φτερούγων του και μόνο ο Τζέϊμς Μποντ έλειπε από το απίστευτα ζωντανό, κινηματογραφικό, κάντρο. Αν επρόκειτο για κινηματογραφική ταινία ίσως να είχε άλλου είδους ενδιαφέρον. Εδώ όμως επρόκειτο για την οικογένεια μιας φιλήσυχης ευρωπαίας κυρίας, χωρίς να ξέρουμε και πού αλλά και πώς θα κατέληγε.

Οι της Σκότλαντ Γιαρντ όμως τσακάλια, κατάφεραν πολύ σύντομα να λύσουν τον γόρδιο δεσμό…

Επρόκειτο για την ίδρυση μιας τρομοκρατικής οργάνωσης γηγενών, που σκοπό είχαν την κατατρομοκράτηση αλλοδαπών. Θέμα φασισμού,  ρατσισμού θα λέγαμε, που διαλύθηκε εν τη γενέσει της ευτυχώς Γιατί ακόμη και η περίοδος της εκκόλαψης τέτοιου φιδιού ενέχει τεράστιους κινδύνους…

Επομένως Πέρσα Βουδούρη την βγάλαμε καθαρή και τούτη τη φορά.
Σου ευχόμαστε έναν ήρεμο βίο όσο σκοπεύεις να μείνεις. Ήρθες για να προσφέρεις τη βοήθειά σου, όχι να μπλέκεσαι σε αστυνομικούς γρίφους. Άφησέ τους αυτούς για άλλην ώρα.

ΚΑΛΗ ΔΙΑΜΟΝΗ… ΟΣΗ ΒΕΒΑΙΑ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΟ ΑΛΕΞΙΚΕΡΑΥΝΟ ΣΟΥ…