Ένα φεγγάρι

γαλακτώδης λεπτή πληγή

κι ένα όνειρο

ανάσα στο πρόσωπό μου

γεμίζουν τα κενά της απουσίας σου.

Χαράζει πέρα η σιωπή

ανάμεσα σε λευκές σελίδες

αγκαλιάζοντας

λόγια που δεν ακούγονται

κι όμως αγγίζονται

στάχτες λέξεων που έσβησαν τα φωνήεντά τους

σε παρελθούσες μέρες

σκέψεις άφτερες

σ’ ένα κουβάρι πλέξεις.

Περπατήσαμε

σεβόμενοι ο ένας την επικράτεια των ονείρων του άλλου

Σταθήκαμε

ακριβώς στις κόκκινες γραμμές μας.

Τι κρίμα!

Δεν μπορέσαμε να δέσουμε μια αγάπη.

Όμως

Αν μια μέρα πνίγεσαι στις σιωπές σου

φώναξέ με.

Θα σου ψιθυρίσω ένα τραγούδι.