Κυλά η ζωή
Η μεγαλύτερη αδικία που πράξαμε,
το ότι αφήσαμε να μας πείσουν πως
οι μικρές ζωές μας, ήταν απλά ασήμαντες,
με έναν τρόπο, μέσα στο κύλισμα του χρόνου…
Μέσα στο γράψιμο της ιστορίας όμως;
Τι κι αν δεν βρέθηκαν στόματα να μιλήσουν;
Αλλιώς, ποια η διαφορά στη στάση της ζωής;
Ήταν κι εκείνη η σκέψη, πως
ο καθένας στη ζωή,
παίρνει ό,τι του αξίζει.
Πώς να βρει κανείς την άκρη,
τώρα που χάθηκαν οι Αριάδνες
και οι μίτοι τους…
Κυλάει η ζωή,
κι οι σκέψεις μου, αλάτι στις πληγές μου.
Κι η θάλασσα ακόμα εκεί.
Οι λέξεις
Του χρόνου ασυγχώρητα,
όχι τα άδεια χέρια,
μα τα κλειστά τα στόματα
που ξέχασαν τις λέξεις.
Και πάλι, αν είναι
να φοβάται η ζωή
ό,τι απ’ τις λέξεις μένει,
κάλλιο να χάσκουν μέσα σου
κουβάρια, μπερδεμένες.
Αφήστε το σχόλιο σας