Λοιπόν, επειδή μια σφαιρική εικόνα είναι πάντα καλύτερη, ας πάρουμε τα πράγματα από πολύ πίσω, από τη γέννεσή τους. Το κοσμικό ρολόι κάνει τον πρώτο του κτύπο πριν από περίπου 13.7 δισεκατομμύρια χρόνια εν μέσω μιας κολοσσιαίας υπερ-έκρηξης. Τη στιγμή εκείνη, ο,τι παρατηρούμε στο σύμπαν σήμερα και το ονομάζουμε ύλη και ενέργεια, είναι συμπιεσμένο σε έναν απειροελάχιστο χώρο όπου οι πιέσεις και οι θερμοκρασίες που επικρατούν είναι απλά ασύλληπτες για τον κοινό νου. Το σύμπαν περνά σε μια κατάσταση που οι φυσικοί ονόμασαν πληθωρισμό, καμία σχέση με αυτό που μετρούν οι οικονομολόγοι, παρά σε μία φάση κατά την οποία το  πρωτο-σύμπαν αυτό τεντώθηκε αστραπιαία και αύξησε τον όγκο του εκθετικά. Τεχνικές λεπτομέρειες ή όχι, οι μέχρι στιγμής επιστημονικές γνώσεις καταδεικνύουν πως τα πράγματα κάπως έτσι συνέβησαν.

Συνεχίζοντας, με την χρονική κλίμακα των γεγονότων να εξακολουθεί να είναι απαγορευτική για τα ανθρώπινα δεδομένα, το σύμπαν επιμένει να διαστέλλεται με πιο αργούς ρυθμούς τώρα, οι συγκεντρώσεις ύλης δημιουργούν γαλαξίες, αστέρες, πλανήτες και δορυφόρους να περιφέρονται υποτακτικά γύρω τους, ακολουθώντας αιώνια το νόμο της βαρύτητας. Κάποια στιγμή, περίπου πριν από 3.5 δισεκατομμύρια χρόνια, στις παρυφές ενός κοινού σπειροειδούς γαλαξία, γύρω από ένα κοινό άστρο, ένας γαλάζιος πλανήτης εμφανίζει στις θάλασσές του ένα παράξενο, πρωτόγνωρο φαινόμενο. Κάποιο συγκεκριμένο είδος μορίου βρήκε τον τρόπο, άγνωστο το πώς ακριβώς, να φτιάχνει αντίγραφα του εαυτού του με αξιοθαύμαστη πιστότητα αντιγραφής. Το χημικό αυτό μόριο, ή καλύτερα, ένας εξελιγμένος απόγονός του,  είναι κοινός σήμερα σε όλους τους ζώντες οργανισμούς, από τα βακτήρια και τους μύκητες έως και τους πιο σύνθετους, όπως ο βάτραχος, ο καρχαρίας και φυσικά ο άνθρωπος.

Το φαινόμενο αυτό, ονομάστηκε Ζωή. Ίσως η διαχρονικότερη των αξιών.

Η Ζωή από τότε εξελίχθηκε και εξελίσσεται μονίμως (ναι, είναι τόσο αλήθεια όσο ότι η Γη είναι σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο). Αρχικά μετοίκησε στην ξηρά, μετά στον αέρα, έφτιαξε αναρίθμητα σώματα για να στεγάσει και να προστατεύσει τα γονίδια, τα μόρια που την δημιούργησαν. Τα γονίδια αυτά συνέχισαν να διαμορφώνουν τα σώματα με την πάροδο των ετών και να τα κάνουν ικανότερα, με βάση τις εκάστοτε συνθήκες, στην επιβίωση. Έτσι, τα σώματα που ήταν αρκετά ικανά να επιβιώνουν, έφεραν μέσα τους και τα αντίστοιχα γονίδια που είχαν την ικανότητα να φτιάχνουν επιτυχημένα σώματα οπότε τα συγκεκριμένα γονίδια περνούσαν στις επόμενες γενιές. Αυτό ονομάστηκε φυσική επιλογή από έναν Άγγλο ονόματι Charles Darwin (άκου Δαρβίνος, ο εξελληνισμός στo μεγαλείo του!).

Όπως και να’χει, η εξέλιξη μέσω φυσικής επιλογής, ήθελε δεν ήθελε, έφερε στο φως της ύπαρξης ένα δίποδο. Αυτό, προερχόμενο από κάποια άλλα είδη του γένους  Homo (άνθρωπος), περίπου 150.000 χρόνια πριν στην Αφρική, κατάφερε να αναπτύξει περισσότερο τον εγκέφαλό του και μαζί με αυτόν, όλες του τις ικανότητες, σωματικές και νοητικές. Σιγά-σιγά, απέκτησε συνείδηση, αναρωτήθηκε για την προέλευσή του, έφτιαξε μύθους, θρύλους, θρησκείες, έκανε τέχνη, επινόησε τη γλώσσα, έφτιαξε εργαλεία, πολιτισμό, χρησιμοποίησε στο έπακρο τη δημιουργικότητά του. Θαυμάσιο ον. Τον ονομάσαμε Homo Sapiens (σοφός άνθρωπος).

Ο σύγχρονος άνθρωπος αν και διπλά σοφός, μιας και οι ανθρωπολόγοι ονόμασαν το υποείδος μας  Homo sapiens sapiens, φαίνεται πως έχει χάσει το δρόμο του. Μια ολόκληρη ήπειρος, το λίκνο της ανθρωπότητας, είναι παραμελημένη στην τύχη της. Τα εγκλήματα κατά της Ζωής συνεχίζονται επι σειρά ετών. Ισχυροί άνθρωποι που πιστεύουν πως όχι μόνο το είδος τους, αλλά η δική τους φυλή είναι ανώτερη για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους, σκοτώνουν μαζικά και αναίτια. Ο διπλά σοφός άνθρωπος επίσης, αποκεφαλίζει τον συνάνθρωπο και το καταγράφει για να αποδείξει την υπεροχή της υποτιθέμενης ανωτερότητάς του. Αν και η επιστήμη αποδεικνύει με τα θαυμαστά της ευρήματα πως θα έπρεπε να μας ενώνουν πολύ περισσότερα,  ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται πως αρέσκεται στο να βρίσκει πράγματα που τον χωρίζουν από τους άλλους του είδους του, θρησκείες, ομάδες, πολιτικές απόψεις, σύνορα και τόσα άλλα.

Στη θέση όλων αυτών θα πρέπει να βάλουμε την κριτική σκέψη, τη λογική, θα πρέπει να αγκαλιάσουμε, να κατανοήσουμε σε βάθος τις επιστημονικές αλήθειες, να αναθεωρήσουμε και να αναδείξουμε αυτά που μας ενώνουν και αυτά που μας χωρίζουν. Εμάς, τους συνανθρώπους μας και κάθε τι που φέρει Ζωή μέσα του. Διαφορετικά, το κοσμικό restart μοιάζει αναγκαίο, μοιάζει μονόδρομος.