«Κλεμμένα παιχνίδια» ονομάζεται η πιο πρόσφατη συλλογή διηγημάτων του Κύπριου λογοτέχνη Κυριάκου Στυλιανού. Κυκλοφόρησε το 2022 από τις Εκδόσεις ΑΡΜΙΔΑ. Περιλαμβάνει δεκαεννέα διηγήματα, ένα εκ των οποίων φέρει τον τίτλο Κλεμμένα παιχνίδια από όπου και το όνομα της συλλογής. Το βιβλίο έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο των επικρατέστερων βιβλίων για τα Κρατικά Βραβεία Κύπρου για το έτος 2022 στην κατηγορία Διηγήματος/Νουβέλας.
Δανείζομαι την περιγραφή του οπισθόφυλλου:
«Κλεμμένα παιχνίδια
Ενός παλιού παιδικού φίλου
Ενός ξεχωριστού μαθητή
Μιας εγκαταλελειμμένης γυναίκας
Ενός πολέμου
Ήρωες δεκαεννιά διηγημάτων, εγκλωβισμένοι στην ευθραστότητά τους, προσπαθούν απεγνωσμένα να ισορροπήσουν στη γυάλινη σφαίρα των αναμνήσεών τους, αλλά και της ζωής τους που κυλά και χάνεται.
Διηγήματα σύγχρονα, φτιαγμένα για τα χρόνια που μας αρπάζουν καθημερινά, για τις μέρες που πουλήσαμε και εξακολουθούμε να πουλάμε με τη δική μας σφραγίδα…»
Το χαρακτηριστικό των έργων του Κυριάκου Στυλιανού, η δική του σφραγίδα, είναι τα θέματά του και ο τρόπος που τα προσεγγίζει, είτε πρόκειται για διηγήματα είτε για ποίηση. Όλα του τα έργα καταπιάνονται με θέματα κοινωνικά, της κάθε μέρας και του κάθε ανθρώπου – ιδιαιτέρως δε σε αυτή τη διηγηματική συλλογή «Κλεμμένα παιχνίδια». Θέματα που καθολικά μας απασχολούν, όπως οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, ο σχολικός εκφοβισμός και η παραβατική συμπεριφορά κάποιων παιδιών και νέων. Ο χωρισμός, ο θάνατος (από το διήγημα Λάζαρος: «Το μαύρο αυτό ύφασμα έμελλε να ήταν στη μελλοντική του πορεία το παραβάν που είχε στηθεί μέσα του, χωρίζοντας το φαινόμενο της ζωής από το μόνιμο και ανυπέρβλητο γεγονός της απώλειας»). Η πολιτική και οι πολιτικοί. Η πατρίδα (χαρακτηριστική φράση του στο διήγημα Στιγμιαίος Απεγκλωβισμός: «Πότε επιτέλους θα σταματήσετε να κατατρώγετε την πατρίδα μου;» και από το διήγημα Κλεμμένα παιχνίδια, έμμεση μα σαφής η αναφορά του στη διχοτομημένη Κύπρο: «Γελάσαμε κι οι δυο δυνατά, λες για να ξορκίσουμε από μέσα μας τα φαντάσματα εκείνων που έκλεψαν και συνεχίζουν να μας κλέβουν όλα τα παιχνίδια μας…»). Ακόμη και αυτή τη ίδια η ανθρώπινη φύση, η διαφορετικότητα και τα επακόλουθα των πράξεων και των επιλογών των ανθρώπων πρωτίστως στον ίδιο τους τον εαυτό. Από το μικροσκόπιο του συγγραφέα δεν ξεφεύγει και η λογοτεχνία αλλά και η ματαιοδοξία που μπορεί να χαρακτηρίζει μερικούς ομότεχνους λογοτέχνες, στο ένα χέρι, μα και η βαθιά ενσυναίσθηση που χαρακτηρίζει μερικούς άλλους, στο άλλο (διήγημα Ώριμη αγάπη).
Θα τολμήσω να πω πως ο Στυλιανού είναι κατά βάσει ποιητής. Αγαπά τη μικρή φόρμα (ποιήματα, διηγήματα), κι εκεί που άλλοι λογοτέχνες χρειάζονται χώρο για να μπορέσουν να απλώσουν την έμπνευσή τους, ο Στυλιανού μέσα σε λίγες συνήθως λέξεις ή γραμμές εκφράζει το βάθος των αναζητήσεων και των σκέψεών του.
Είναι έκδηλο σε κάθε του γραπτό πως ο συγγραφέας συμπάσχει με τον πλησίον. Δεν αδιαφορεί, δεν εφησυχάζει, δεν επαναπαύεται. Στέκεται δίπλα (και όχι απέναντι) σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα, σε κάθε εσωτερική αναζήτηση, σε κάθε πόνο. Νομίζω πώς το να γράφει ο Στυλιανού δεν είναι επιλογή του. Είναι ακαταμάχητη μαζί και αδιαπραγμάτευτη ανάγκη του. Δεν θα μπορούσε, πιστεύω, να διάγει την κάθε του μέρα αν δεν έβρισκε τη διέξοδο μέσα από τη γραφή του ώστε να ερμηνεύσει τον κόσμο, να ακουμπήσει το δάκτυλό του στα κακώς κείμενα, να αφήσει την εσωτερική του ελπίδα να αισιοδοξεί κόντρα σε κάθε του μελαγχολική διαπίστωση.
Ο Κυριάκος Στυλιανού είναι από αυτές τις περιπτώσεις των λογοτεχνών, που με λέξεις απλές και ευκολονόητες ευθύβολα βρίσκει τον στόχο του: την καρδιά μας. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει την περίπτωσή του ξεχωριστή – ότι ενώ πάντα γράφει για θέματα δύσκολα, με τον απλό του τρόπο καταφέρνει να επικοινωνεί τις σκέψεις του κατανοητά, ζεστά, ανθρώπινα, χωρίς να καταφεύγει σε λογοτεχνικά κόλπα εντυπωσιασμού ή επίδειξης γνώσεων. Αυτό δείχνει και την ταπεινότητα με την οποία στέκεται απέναντι στην τέχνη του, υπηρετώντας τη και όχι χρησιμοποιώντας τη. Δεν λείπει η λυρικότητα ή η εικονοπλασία ή η αφήγηση με εσωτερική εστίαση από τα έργα του. Το εναντίον. Η επιτυχία του όμως δεν έγκειται στον τρόπο που χρησιμοποιεί τα εκφραστικά του μέσα αλλά στο αδιαμφησβήτητο γεγονός ότι κανένας αναγνώστης του Στυλιανού δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στη δύναμη με την οποία αποδίδει τη συναισθηματική του φόρτιση. Εν τέλει, η γραφή του Κυριάκου Στυλιανού ομοιάζει με μια ζεστή πατρική αγκαλιά που χωράει όλου του κόσμου τα παιδιά τα άχρονα.
Κοινωνιολόγος – Συγγραφέας
Ο Κυριάκος Στυλιανού κατάγεται από την Κερύνεια και γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1970. Από το 2003 εργάζεται ως δάσκαλος στη Δημοτική Εκπαίδευση Κύπρου. Έχει εκδώσει τέσσερις συλλογές διηγημάτων, δύο συλλογές ποιημάτων και δύο θεατρικά έργα, εκ των οποίων «Το Τελευταίο παιχνίδι» πήρε έπαινο σε διαγωνισμό της Θεατρικής Ένωσης Συγγραφέων Κύπρου για νέους συγγραφείς. Και τα τρία βιβλία διηγημάτων του: «Μεταμεσονύχτιοι αναλογισμοί», «Σκυτάλη» και «Μια ζωή – πέντε διηγήματα για ένα θέμα» διακρίθηκαν σε διαγωνισμό του ελληνικού λογοτεχνικού περιοδικού «Κέφαλος», όπως και τα δύο θεατρικά έργα του «Τελευταίο παιχνίδι» και «Ξανά μαζί». Διετέλεσε Αντιπρόεδρος στο Συμβούλιο της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου. Τελευταίο του βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «Κλεμμένα παιχνίδια» [Εκδόσεις Αρμίδα, 2022].
Στη Λόγω Γραφής ξεκίνησε να γράφει και να επιμελείται από τον Μάιο του 2020 τη λογοτεχνική στήλη «Λόγω Γραφής… ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον», τα ηνία της οποίας παρέλαβε από τον προκάτοχο τής στήλης Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδη, και συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Αφήστε το σχόλιο σας