Καμένη Τροία

Πατήσαμε τη γη στην άγια Τροία

να πάρουμε το αθάνατο νερό,

μα κει που προσαράξανε τα πλοία,

το χώμα της το βρήκαμε ξερό.

Τα τείχη της στο βάθος ρημαγμένα,

οι πύλες της ορθάνοιχτες κι αυτές

κι οι στάχτες απ’ τα σπίτια τα καμένα

μιλάνε για τον όλεθρο του χτες.

Στην πέτρα της σιωπής μαυροντυμένη,

μια κόρη απαρηγόρητα θρηνεί:

κουρσάροι παγιδέψαν την Ελένη,

στα χέρια της περάσανε σκοινί!

Οι κάμποι βλοσυροί κι αγριεμένοι,

ρημάξανε οι ανθώνες στα χωριά,

χαθήκανε της γης οι αντρειωμένοι

στη βάρβαρη μανία του σποριά.

…

Στη λήθη του καιρού πες μου τι μένει;

Μια μνήμη για ‘να πάθος τρομερό!

Ο Πάρις μοναχά και η Ελένη,

ξεδίψασαν μ’ αθάνατο νερό…

Απροσδόκητος 

Εκείνος που άναβε ψηλές φωτιές στα αθέριστα λιβάδια του καιρού,

Εκείνος  που έσκυβε με ανείπωτη λαχτάρα

πάνω από τις ιαχές των χρυσοκίτρινων φύλλων της φθοράς

και της αναδημιουργίας,

Εκείνος που έσκαβε υπομονετικά στα σκοτεινά ορυχεία της καρδιάς

κι ήλπιζε ακλόνητα  πως μέσα  στο δασύ και στο αδιαπέραστο σκοτάδι

θα εντοπίσει τη γαλήνια φλέβα του ουρανού…

τώρα, με τα ξέφτια της ξέπνοης ελπίδας του

και με το φτωχό απόθεμα της αισιοδοξίας του,

χάραξε στην πέτρα την πανίσχυρη βούληση του θεού του.

Πέρασε ο καιρός…

Νύχτες από κάρβουνο άπλωσαν τους κρουστούς τους ίσκιους

πάνω από τα παρωχημένα όνειρα που τα σκόρπισε ο άνεμος

και η βροχή.

Κι Εκείνος, απέναντι στο βίαιο και στο ασυμβίβαστο  άπειρο

που ξανοίχτηκε μπροστά στο βλέμμα του,

ασυντέλεστος κατέθεσε την  δόξα του.

Στο θρηνητικό χινόπωρο, στο ολίγιστο φως του ήλιου

που  περιμάζεψε βιαστικά τους λευκούς του  κύκλους,

στην όσια ανάκληση που σηματοδοτεί απαρέγκλιτα

τη σιωπηλή μετάβαση στην πλατειά άβυσσο της αιωνιότητας!

Ζω σε μια φωτιά που με καίει και με προσηλυτίζει στο άπειρο.

Ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα, έκρηξη γαλανού φωτός!

Η ηλιόλουστη μέρα καλπάζει πλάι στο συνωμότη  άνεμο!

Ωστόσο, στα λατομεία του νου μου σμιλεύεται ακατάπαυστα

η επίμοχθη γνώση για τη ζωή και η ανιδιοτελής αγάπη

για τον πολύπαθο άνθρωπο,

για την ακαταχώριστη και για την πικρή του μοίρα.

Κι  αυτός ο ενδεδυμένος έρωτας της ζωής,

βαμμένος στο χρώμα της πορφύρας,

επιζητεί σύντονα να κατακτήσει εκείνο το φυσικό δικαίωμα

της μη υποταγής στην υπερφυσική δύναμη του πεπρωμένου…

πάντα ζευγαρωμένος με το αγγελικό φως

που δονεί  κάθε ερωτευμένη ψυχή,

πάντα συνταυτισμένος με τη γλυκιά ευσπλαχνία

των ειρηνικών λέξεων και των ενάρετων πράξεων

που ίσως και να μπορούν να διαφοροποιήσουν

και να αλλάξουν ριζικά κάθε δεδομένο…

[Ο Γιώργος Δ. Μπίμης είναι ποιητής και συγγραφέας, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.]