-Καλημέρα σας.

-Πού την είδες, κυρά μου, την καλημέρα;

-Και τι θέλεις να σου πως, χριστιανέ μου; Κακή σου και ψυχρή σου;

-Αυτό σου έλειπε…

-Μωρέ πολλά μου λείπουν, αλλά δε θα σταθώ σ’ αυτά.

-Μπρος, λέγε τι θέλεις.

-Όχι, ρε, δε σου λέω…

-Μπα; Αρπαγμένη είσαι κι εσύ;

-Και σένα τι σε νοιάζει; Δερβέναγα στο κεφάλι μου σ’ έβαλα;

-Α, καλά. Εσύ έχεις περισσότερα μποφόρια από μένα.

-Δικά μου είναι και να μη σε νοιάζει. Δε σε πήρα για βαστάζο να μου τα κουβαλάς…

-Θα μου πεις, τελοσπάντων, τι θέλεις;

-Όχι, ρε, δε σου λέω.

-Ε, μη μου πεις. Έχουμε και δουλειές και μας καθυστερείς.

-Για κοίτα δουλειές που έχει ο κύριος… Βρε αν δεν έμπαινα εγώ στο παλιομάγαζό σου, θα σκότωνες μύγες κι ας είναι και καταχείμωνο.

-Όρεξη για κουβέντα έχεις ή για καβγά;

-Δική μου είναι η όρεξη και να μη σε νοιάζει.

-Ωραία. Αν δε θες τίποτα από το παλιομάγαζό μου, όπως λες, άδειασέ μου τη γωνιά.

-Σιγά, μωρέ, τη γωνιά. Θα την λιμπιστούμε κιόλας!

-Είσαι καλά, χριστιανή μου;

-Εγώ είμαι καλά. Ή μάλλον ΗΜΟΥΝ καλά. Εσύ να πας να κοιταχτείς σε κανένα τρελογιατρό.

-Έχεις να μου συστήσεις κάποιον; Τον δικό σου, ας πούμε;

-Τι είπες, ρε; Εγώ τρελογιατρό;

-Ναι. Γιατί;

-Μπήκα όλο ευγένεια κι εσύ με πήρες από τα μούτρα.

-Ναι, αλλά δεν σου τα κατέβασα…

-Αυτό σου έλειπε. Για τόλμα…

-Γιατί; Μήπως θα σε φοβηθώ κιόλας;

-Θα ‘πρεπε. Μια να σου δώσω, θα σε χώσω στο πάτωμα.

-Αααα, εσύ το χοντραίνεις πολύ, δε νομίζεις;

-Τον κακό σου τον καιρό.

-Τον δικό σου, κυρά μου, τον δικό σου.

-Κυρά μου να πεις τη μάνα σου. Άκου «κυρά μου»…

-Και πώς ήθελες να σε πω; Μαντάμ;

-Μαντάμ και στα μούτρα σου. Μου έμαθες μια ξένη λέξη και την κοτσάρεις όποτε και όπου…

-Λοιπόν, επειδή οι δυο μας δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε κι εγώ δεν κοπανάω γυναίκες, άμε στην ευχή του Θεού που πιστεύεις.

-Θα πιστεύω όποιον θέλω και δε θα σου δώσω αναφορά, κατάλαβες;

-Βρε θα φύγεις με το καλό ή θα πάρω ανάποδες;

-Ανάποδος είσαι και φάνηκε από το «καλημέρα σας». Τώρα θα τις πάρεις; Χαχαχα!

-Φύγε, σε παρακαλώ, με το καλό. Φύγε, σε παρακαλώ…

-Έτσι μπράβο! Να με παρακαλάς. Πέσε και γονατιστός να συμπληρωθεί ο πίνακας!

-Άντε, κυρία μου, σε κανέναν άλλο, γιατί εμένα μ’ έχεις φέρει στα όριά μου.

-Μπα; Έχεις κι απ’ αυτά; Και δεν σου φαίνεται…

-Άντε, στο καλό, άντε…

Πέντε λεπτά μετά…

-Καλημέρα σας!

-Παρακαλώ, τι θα θέλατε;

-Μια ερώτηση μόνο.

-Παρακαλώ.

-Μήπως γνωρίζετε κάποιον Νικήτα Θεοδώρου; Μου είπαν πως εδώ κοντά έχει κάποιο μαγαζί…

-Μάλιστα. Εσείς τι τον θέλετε;

-Τον γνωρίζετε ή όχι;

-Εγώ είμαι, κυρία μου…

-Καλά σε κατάλαβα! Ρε Νικήτα, τόσο έχω αλλάξει; Αλλά κι εσύ δεν πας πίσω… Η Μερόπη είμαι! Η Μερόπη που μοιραζόμαστε το ίδιο κουλούρι και το ίδιο θρανίο για χρόνια…

-Μόνο μια Μεροπάρα θα είχε τέτοιο τσαμπουκά! Ρε Μερόπη, εξωτερικά αλλάξαμε και οι δυο… Εγώ έχω τα χάλια μου, αλλά κι εσύ άλλαξες… Μόνο να, η περδικούλα και των δυο μας εξακολουθεί να μην κάνει εκπτώσεις! Όπως τότε, με τις αφισοκολλήσεις, τα συλλαλητήρια, τις πορείες και πόσα άλλα που μας ενώνουν…