Εκόντες άκοντες, μένουμε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Τυγχάνει δε, οκτώ στις δέκα φορές, ο οίκος αυτός να είναι ένα ‘’κουτί’’ ολίγων τετραγωνικών το οποίο μέχρι πρότινος συνηθίζαμε να λέμε ότι χρησιμεύει ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΥΠΝΟ. Δοξάζαμε Θεούς, παλιούς και νέους, που υπήρχε έστω και αυτό το κεραμίδι άνωθεν της κεφαλής μας και όχι ένας έναστρος ουρανός να μετράμε τα άστρα του για να μας πάρει γλυκά  ο ύπνος.

Με τον αναγκαστικό εγκλεισμό μας σ’ αυτό το ανήλιαγο κουτί, που το μισό βρίσκεται υπό της γης και μόλις πάνω  απ’ αυτήν το άλλο του μισό, με το ένα του και μοναδικό παράθυρο να ακουμπάει στο πεζοδρόμιο, καλούμαστε, αν θέλουμε να επιζήσουμε, να κλειστούμε μέσα, για μέρες για μήνες. Μοιάζει λέτε με φυλακή; Για να το σκεφτούμε λίγο.

Ο φυλακισμένος στο κελί του προσβλέπει στην ημέρα ή και τη νύχτα που θα βγει από κει μέσα ελεύθερος να ζήσει, καλά κακά, μα να ΖΗΣΕΙ, ενώ ο ‘’φυλακισμένος’’ του ημιυπόγειου ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ οφείλει να ξεχάσει το έξω και τις τσάρκες του τις ελεύθερες, γιατί ο φονιάς τού την έχει στημένη…

Αν όμως, αντί από το παραθύρι σου να βλέπεις μόνον τα πόδια των διαβατών και  αν  αντί να αναπνέεις το καυσαέριο, των χιλιάδων αυτοκινήτων που περνούν από την λεωφόρο σου, βλέπεις το απέραντο γαλάζιο, με τις βαρκούλες να λικνίζονται στο μπάτη, τα γλαρόπουλα σε κάθετες εφορμήσεις για τον ψαρομεζέ τους και την αλμύρα με το ιώδιο, ανυπέρβλητες οσμές να κατακλύζουν το σπιτικό σου, αν νιώθεις ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ, τότε το μυαλό σου από κάπου μπάζει και εξέτασε ενδελεχώς την περίπτωσή σου με έναν καλό ψυχολόγο.

Ας μη ξεθαρρεύουμε με τις καλές στατιστικές για τη  πορεία του ιού στη χώρα μας και πάει στράφι η ιδιότυπη κλεισούρα μας, θα είναι κρίμα. Αν δεν παίζονται πολιτικά παιχνίδια πίσω από όλο τούτο, που πολύ φοβάμαι ότι ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ,  ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ, πού θα πάει;

Κάποιος δημοσιογράφος είπε ότι πιθανόν όλο τούτο να είναι μια πρόβα τζενεράλε ενός βιολογικού όπλου, ενός ιδιότυπου πολέμου. Θα θυσιαστούν βέβαια πολλές χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, μέχρι το ‘’επίσημο άνοιγμα της αυλαίας’’. Και λέω ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ, γιατί δεν σας εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ο ‘’εστεμμένος’’ ιός πλήττει ΜΟΝΟΝ τον άνθρωπο;

Καθημερινώς, γράφονται ποιήματα, δοκίμια… Ο ιός εμπνέει…

Το γνωστό σύνδρομο της θανατολαγνείας, του φόβου, της απειλής… Προσωπικά, αν ήμουν ποιήτρια θα έγραφα ένα ποίημα με μόνον τρεις τέσσερις λέξεις:

ΑΤΙΤΛΟ

Κουράγιο.

Υπομονή

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.