Δεν υπάρχουν ντόμπροι καθρέφτες

κι ο κόσμος είναι μια πληγή

που τη σκαλίζεις.

Ελπίζεις σε κάποια γιατρειά,

μα κάποτε μολύνεσαι,

επειδή όλα μια μέρα πονάνε…

και τ’ όμορφο ακόμα

δείχνει τ’ αγκάθια του.

Στις ουλές που αποκτάς

διαβαίνοντας,

ένας καθρέφτης σ’ εμπαίζει,

μα δε μασάς…

κι αυτό είναι όλο,

έτσι μεστώνεις, γίνεσαι, είσαι.

Και μην αυταπατάσαι

από το γέλιο που θα δεις

σ’ άλλον καθρέφτη,

κάποτε σπάει το γέλιο

και γίνεται κλάμα.

Καθρέφτες κατάφατσα σε κυνηγούν μια ζωή…