Σε μια σχέση, είτε αυτή είναι ερωτική, είτε έντονα φιλική και συμβεί ξαφνικά ο ένας εκ των δύο να πάψει να γκρινιάζει και να ψιλοαπαιτεί, να μην παραπονιέται, να μη θυμώνει και γενικά να μη μουρμουράει για τίποτα, δεν είναι γιατί τα βρίσκει όλα τέλεια, αλλά γιατί κατά βάση η σχέση έπαψε ΠΙΘΑΝΟΝ να τον ενδιαφέρει πια.

ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΦΕΛΕΣ ΝΑ ΕΚΛΑΒΕΙ ΤΟ ΕΤΕΡΟ ΣΚΕΛΟΣ, ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ΩΣ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ‘’ΝΙΚΗ’’. Ότι κατάφερε δηλαδή, να επιβάλει χωρίς ‘’αιματοκύλισμα’’ τους δικούς του όρους του παιχνιδιού και ο άλλος είτε το πήρε απόφαση, είτε κατανόησε ότι δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά και ηρέμησε.

Είναι εγωιστικό και ολίγον επιπόλαιο να μην διακρίνει τα σημάδια της αποχώρησης, που όταν παγιωθεί θα τον κάνει ίσως να εκπλαγεί και να ΑΠΟΡΗΣΕΙ για το τι έφταιξε. Γιατί, τα σημάδια ήταν εκεί, ήταν μπροστά του και δεν τα έβλεπε, όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί δεν του πέρασε από το νου να αναρωτηθεί τι έγινε και ξαφνικά όλα έγιναν παραδεισένια. Μέσα στην μακαριότητά του δεν είδε την αρχή της φθοράς, που έτσι και αρχίσει να ξηλώνεται σαν πουλόβερ, δεν  ξαναφτιάχνεται με το ίδιο νήμα έτσι που να φαίνεται (το πουλόβερ) όπως ήταν πριν.

Δύο τινά λοιπόν θα συμβούν. Είτε η σχέση θα γίνει μια θλιβερή ανιαρή ρουτίνα που θα σέρνεται, είτε θα σπάσει σαν χρωματιστή πομφόλυγα.

Και να δεις που έχων την απορία, μπορεί ακόμη και να είναι ευχαριστημένος, γιατί δεν έμαθε ποτέ αφ’ ενός να κάνει την αυτοκριτική του και αφ’ ετέρου να πλήττει μένοντας μόνος με τον εαυτό του.

ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ.